روز بیست‌و هفتم: این ثانیه‌های گذران صبر ندارد

إلهِی رِضًی بِقَضائِکَ تَسلِیمًا لأمْرِکَ لا مَعبودَ سِواکَ یا غِیاثَ المُستَغیثینَ. ( آخرین دعای امام حسین(ع) در کربلا )
ای خدای من، من راضی به قضاء و حکم تو هستم و تسلیم امر و اراده تو می‏باشم. هیچ معبودی جز تو نمی‏باشد ای پناه هر پناه جوئی

پرونده خبرآنلاین در روز بیست و هفتم ماه مبارک رمضان را با دو روایت رمضانی از بیان امام موسی صدر و آیت الله مجتبی تهرانی سپری می کنیم.

خوشا به حال کسانی که قدر این زمان را دانستند/ درس های ماه رمضان آقا مجتبی تهرانی

آیت‌الله حاج آقا مجتبی تهرانی (ره) در یکی از سخنرانی‌های خود به موضوع وداع با ماه مبارک رمضان پرداخت و اشاره کرد:

 جملات امام زین‌العابدین (ع) در وداع با ماه رمضان، تماما گویای آن است که شما بدانید چه گوهر گران‌بهایی یعنی این مقطع زمانی را از دست می‌دهید. شما بهترین فرصت‌ها را برای دین و دنیا داشتید. خوشا به حال کسانی که قدر این زمان و ماه رمضان را دانستند و توانستند گره‌های دنیایی و اخروی خود را باز کنند.

 به خداوند می‌گویم: خدایا اگر کوتاه آمدیم، تو به کوتاهی‌های ما نگیر، به ما هم همان‌هایی که به دیگران محبت و لطف کردی، عطا کن. جوری نشود که ما از سر این سفره استفاده نکرده بلند شویم، به ما هم در این مهمانی مانند دیگرانی که پذیرایی کردی، عطا کن.

 جملات امام زین‌العابدین (ع) عجیب است که همه دلالت بر عظمت ماه رمضان دارد. در روایتی از امام صادق (ع) داریم که «اگر کسی در ماه رمضان مورد غفران خداوند قرار نگیرد دیگر بعد از این ماه بعید است، بخشیده شود» به حسب ظاهر چندین ساعت برای ما باقی مانده است، از این فرصت استفاده کنیم.

 خود من امشب فکر می‌کردم مگر می‌شود دست خالی کسی را برگرداند، مگر می‌شود کسی را به مهمانی دعوت کنی اما به او غذا ندهی. حاشا به کرمت! یا الله

آیا به فطرتت نزدیک شدی؟/ تفسیرهای ماه رمضان امام موسی صدر

در منطق قرآن 3 عنوان مختلف دروغ و کفر و نفاق را می یابیم. دروغ از بدترین گناهان است، تا آنجا که در برخی احادیث کلید همه بدی ها وصف شده است.

دروغ گویی مقیاس ها را وارونه و کلیه امور اجتماع را ویران می کند. چرا که روابط بشر با یکدیگر بر نیازهای واقعی و توانایی های واقعی آنان بنا نهاده شده است، این نیازها و توانایی ها چون براستی ابراز شود می تواند تاثیرگذار باشد.

در برابر هر درخواستی، اجابتی است و در برابر هر توانایی، در خواستی از دیگران. در نتیجه کار میان افراد جامعه واحد به درستی پیش می رود و جامعه به درستی شکل می گیرد. اما دروغ این مقیاس ها را وارونه می کند و تصویری غیرواقعی از نیازها و توانایی ها ارائه می دهد و در نتیجه روابط میان انسان ها دستخوش تنش می شود.

عنوان دوم که بدتر از دروغ است، کفر است. کفر دروغ درونی و دروغ ذاتی است، چرا که خداوند هنگامی که انسان را آفریده، برای او و هر موجود و هر چیزی جهت خاصی در کاروان ابدی و ازلی هستی معین کرده است. هر معلولی، خواه انسان یا هر حیوان یا چیزی، راهی به سوی علت دارد، حرکتی با قصد و هدف.

ایمان در منطق قرآن فطری و ذاتی است: «فاَقِم وَجهَکَ لِدیّنِ حَنیفاً فِطرتَ اللهَ الَتی فَطَرَ الناسَ عَلیها» ایمان فطرتی در نفس هر انسانی است، پس اگر انسان با این فطرت همساز شود و در مسیر درست در این کاروان هستی قرار می گیرد و در نتیجه سببی برای وحدت هستی و وحدت جامعه و سببی برای حرکت به سوی خیر و هدف خلقت است. اما اگر انسان واقعیت ایمانش را انکار کند کافر است. چنین انسانی نه تنها قافله وحدت را تضغیف می کند، بلکه در درون جامعه نیز تناقض به وجود می آورد، تناقضی میان نفس و اراده و ذات آگاه خویش و جسمش که تابع قوانین الهی است.

کافر با نفس خویش و جامعه خویش و با هستی در تناقض است. اما کفر به معنای ایمان به عقیده ای خلاف ایمان بسیار نادر است، زیرا به تعبیر قرآن، ایمان همان فطرت است و کافر نقض کننده فطرت خویش است. کافر کسی اسن که با آگاهی از ایمان روی گردان شده و عالما و عامدا منحرف است، از این رو به تعبیر قران هشدار و نصیحت نفعی برای او ندارد.

/6262