قدرت گرفتن شیعیان، کابوس کشورهای خلیج فارس

محمدرضا نوروزپور: حکومت اقلیت بر اکثریت از مصادیق بارز کشورهایی است که دموکراسی و عدالت در آنها جایگاه و پایگاهی ندارد اما عمده کشورهای منطقه که با چنین آب و هوایی روزگار می‌گذرانند از قضا جزو متحدان و هم‌پیمانان کشوری هستند که بیش از همه داعیه دار حقوق بشر و صدور دموکراسی به اقصی نقاط دنیا است.

در بحرین که جزیره‌ای با 530 هزار نفر جمعیت است گروه اقلیت سنی بر اکثریت 70 درصدی شیعیان حکمرانی می‌کنند. آنگونه که آسوشیتدپرس در گزارش روز 29 می خود به قلم ربکا سانتانا آورده آنها حتی شهروند درجه دو هم حساب نمی‌شوند چرا که مشاغل خوب، عنوان‌ها، مکان‌های بهتر برای زندگی و کلیه مزایای اجتماعی و سیاسی در این کشور از آن اقلیت سنی است که مورد حمایت خاندان آل خلیفه هستند.

شیعیان بحرین در حالی از مزایای زندگی مرفه و مشارکت سیاسی و اجتماعی محروم‌اند که مردمانی خونگرم، باسواد، روشنفکر و به دور از ویژگی‌های افراطی مرسوم در میان کشورهای نزدیک به شبه جزیره عربستان هستند.

به گفته شیعیان بحرین شرایط زندگی در این کشور برای آنها روز به روز بدتر می‌شود و تعداد بیشتری از آنها از داشتن رتبه‌ها و مدارج اجتماعی بالا و حتی میانه محروم می‌شوند. وفاق تنها حزب شیعی بحرین است که توانسته به پارلمان این کشور راه پیدا کند اما این حزب نیز تنها17 کرسی از 40 کرسی پارلمان را در اختیار دارد. آنها بر این باورند که دولت به گونه‌ای حوزه‌های انتخابی را تعیین کرده که در هر شرایطی اکثریت پیروز سنی‌ها باشند.

با این همه ظلم و بی‌عدالتی در این جزیره و افزایش زندانیان سیاسی شیعی این جماعت اکثریت را به خشم آورد به گونه‌ای که در آوریل شورشی در منامه درگرفت که در آن شیعیان به آتش زدن لاستیک و سردادن شعارهایی علیه خاندان خلیفه مبادرت کردند.

بالا گرفتن اعتراضات و ترس خاندان خلیفه از گسترش نارضایتی به سایر نقاط کشور سبب شد تا 22 نفر از رهبران سیاسی شیعیان بحرین اواسط ماه آوریل از زندان آزاد شوند و این موضوع خشم و تظاهرات ناراضیان را به جشن و پایکوبی ناشی از در باغ سبز نشان دادن حکومت تبدیل کرد.

با این همه به گواه گزارش آسوشیتدپرس، این شادی خیلی زود رنگ باخت چرا که اکثریت شیعی که گمان می‌کردند پس از این تغییر مثبت درهای گفت‌وگو با رهبران آنهانیز گشوده خواهد شد، خیلی زود دریافتند که امیدی واهی داشته‌اند و دلخوش کردن به خانواده خلیفه کاری عبث بوده است.

خاندان آل خلیفه با این همه تابع سیاست‌های کلی همه کشورهای عربی خلیج فارس در قبال شیعیان است. آنها از اینکه شیعیان پرو بال گرفته و مقتدر شوند به شدت هراس دارند چه اینکه اگر شیعیان بحرین اندکی از سایه هولناک سرکوب و خفقان خارج شوند و اندک مشارکتی در امور سیاسی و اجتماعی کشور خود به دست آورند درس مشقی برای شیعیان سرکوب شده و مظلوم سایر کشور‌های عربی خصوصاً عربستان سعودی خواهند شد که شرایطی به مراتب حتی بدتر از شیعیان بحرین دارند.

این ترس حتی سبب شده تا خاندان آل خلیفه به تغییر بافت سنتی و جمعیت‌شناختی بحرین دست بزند و برای تبدیل اقلیت سنی به اکثریت و متشتت کردن اتحاد و یکپارچکی شیعیان این کشور که همگی متهم به هماهنگی با ایران و خط گرفتن از تهران هستند، به راحتی به سنی‌های اردن، فلسطین، یمن، سوریه، پاکستان و عراق تابعیت بحرینی می‌دهد و حتی آنها را به زندگی در این کشور با بهترین امکانات ترغیب می‌کند.

یکی از سیاست‌های خاندان خلیفه در سرکوب شیعیان بحرین این است که آنها را عامل تهران معرفی و کلیه اعتراضات آنها را در راستای اهداف ایران در براندازی خاندان خود معرفی می‌کند. این تبلیغات تا حد زیادی در میان سنی‌های این کشور و سایر کشورهای عربی جا افتاده و سنی‌های این کشور در خصوص شیعیان نگرشی کاملاً ایرانی پیدا کرده‌اند. این در حالی است که رهبران بحرین بارها و بارها اعلام کرده‌اند که هیچ ارتباطی با تهران ندارند و آنچه را که مطالبه می‌کنند ابتدایی‌ترین حقوق شهروندی برای داشتن مشارکت در امور سیاسی و اجتماعی است.

با این همه بحرین با وجود نقض عینی حقوق بشر در نادیده گرفتن حق شهروندی بخش اکثریت کشور خود همچنان یکی از متحدین اصلی آمریکا در منطقه محسوب می‌شود و از خاک این کشور برای استقرار تفنگداران دریایی خود استفاده می‌کند.