آخرین نگاه

اگر به هر دلیلی مثل تلفن زدن یا استحمام به شهر می آمدیم،مجتمع فرهنگیان کرمانشاه (باختران آن روزها) محل استقرار موقت بچه های تخریب بود.

برای خانواده علی عاصمی، آپارتمانی در نظر گرفته بودند. گفت زیاد است. به آپارتمانی رفت که اتاقهایش انبار و ... بود. فقط یک اتاق را گرفت. کف اتاق هم به جای فرش، پتوهای مشکی رنگ سربازی بود. با کمی لوازم اولیه خورد و خوراک.

بچه های تخریب یک تلویزیون ۱۲ اینچ سیاه و سفید را برای خانواده علی آقا بردند تا حوصله شان سر نرود. علی، بر افروخته تلویزیون را برگرداند و با عتاب به بانیان این کار گفت "رزمنده ها واجب ترند یا خانواده من؟!"

غروبی بود. همه خسته بودند. اما خستگی علی و بچه ها، معمولا با حضور رسول بر طرف می شد. علی، رسول را آورد، روی موتور نگاه داشت و نگاه کرد ... نتیجه شد همین تصویر.
آخرین نگاه های علی؛ هم به رسول عاصمی عزیز، هم به ما.

(سیزدهم دی 94)