اما درست در مرکز و قلب کتیبه ضریح قتلگاه، آیات 106 و 107 سوره مبارکه صافات درج شده است: انَّ هذا لَهُوَ الْبَلاءُ الْمُبينُ وَ فَدَيْناهُ بِذِبْحٍ عَظيمٍ.
در «عیون اخبار الرضا(ع)»، «خصال» شیخ صدوق و دیگر کتب معتبر روایی از امام رضا(ع) چنین نقل شده است:
«هنگامی که حق تعالی به ازای ذبح اسماعیل، قوچی را فرستاد تا به جای او ذبح شود، حضرت ابراهیم(ع) آرزو کرد؛ کاش می شد فرزندش را به دست خود ذبح کند و مأمور به ذبح گوسفند نمی شد. تا پدری باشد که عزیزترین فرزندش را به دست خود در راه خدا ذبح کرده و از این طریق بالاترین درجات اهل ثواب در تحمل مصیبت ها را به دست آورد.
در این اثنا از پروردگار به ابراهیم خلیل وحی شد که «محبوب ترین مخلوقات من نزد تو کیست؟» ابراهیم(ع) عرضه داشت: «هیچ مخلوقی پیش من محبوب تر از حبیب تو، محمّد(ص) نیست.»
باز وحی آمد که «او را بیشتر دوست داری یا خودت را؟» ابراهیم(ع) گفت: «او پیش من از خودم محبوب تر است.» خداوند متعال فرمود: «فرزند او را بیشتر دوست داری یا فرزند خود را؟» ابراهیم(ع) عرض کرد: «فرزند او را بیشتر دوست دارم.»
پس حق تعالی فرمود: «آیا ذبح فرزند او(امام حسین علیه السلام) به دست دشمنان از روی ستم، بیشتر دل تو را می سوزاند یا ذبح فرزند خودت به دست خودت در اطاعت من!» عرض کرد: «پروردگارا! ذبح او به دست دشمنان بیشتر دلم را می سوزاند.» در این هنگام خداوند خطاب کرد؛ «ای ابراهیم! پس به یقین جمعی که خود را از امّت محمّد(ص) می شمارند، فرزند او حسین(ع) را از روی ظلم و ستم و با عداوت و دشمنی، ذبح خواهند کرد ... و به این سبب مستوجب خشم و عذاب من می گردند.
ابراهیم(ع) از شنیدن این خبر ناله و فریاد بر آورد و دست از گریه بر نمی داشت تا اینکه وحی رسید: «ای ابراهیم! گریة تو بر فرزندت اسماعیل، اگر او را به دست خود ذبح می کردی، فدا کردم به گریه ای که تو بر حسین(ع) و شهادتش کردی و بدین سبب بالاترین درجات اهل ثواب در مصیبت ها را به تو دادم.»
در پایان امام رضا(ع) فرمود: این است مفهوم قول خداوند عزّوجل کهّ؛ «وَ فَدَیناهُ بِذِبْحٍ عَظِیمٍ».
اربعین 94 هم گذشت ... و نبض غیرت زمین و بشریت، تا همیشه تاریخ، در کرب و بلا خواهد زد.
(عکسها مربوط به عاشورای سال جاری است)
نظر شما