چرا باید برای حفظ جان طبیعت، جان داد؟

    همه زیست‌بوم را دوست دارند؛ همه از تصور پرواز شکوهمند شاهین بر فراز نیلی آسمان لذت می‌برند و همه آرزو دارند که مارگون پرابهت را در زمانی که بزرگترین قندیل‌های یخی‌اش سر به آسمان می‌ساید را ببینند و در کنارش عکسی به یادگار گیرند ...

    امّا چند درصد از آن «همه» حاضرند تا برای تضمین این زیبایی و پایداری این شکوه یگانه، بخشی از گرانبهاترین سرمایه‌ی خود را نثار کنند؟ چرا باور نداریم که این هدیه، یعنی بخشیدن نور به دیگران. و آنهایی که به دیگران نور می‌بخشند، مگر می‌شود از برکات آن نور بی‌بهره بمانند؟
    حرفم این است که طبیعت برایمان حکم پدر و مادر را دارد؛ مباد که قدرش را زمانی دریابیم که از دستش داده‌ایم ...
    همین و تمام.