خبرگزاری خبرآنلاین در هفتمین سالگرد فوت آیت الله هاشمی رفسنجانی، قاب هایی از آن روزهایی که سیاست ایران سوگ وار فوت آیت الله هاشمی رفسنجانی بود را منتشر کرد، چراکه عکس‌ها روایت‌گرند و هر تصویر می‌تواند داستان خودش را داشته باشد. روایتی از آدم‌های آن عکس و البته داستان‌شان با سوژه اصلی که همان هاشمی رفسنجانی بود.
تصاویر از مراسم وداع با پیکر هاشمی در جماران، مراسم تشییع در تهران و تدفین در حرم امام خمینی انتخاب شده بود و این گزارش با تیتر «۱۲ قاب ماندگار از سوگ آیت الله هاشمی رفسنجانی؛ از اندوه نشسته بر چهره یاران قدیمی تا بدرقه دردناک «هاشمیِ پدر» منتشر شد.
در این مطلب و مطالبی که طی روزهای آینده منتشر خواهد شد، نگاهی مجزا به هر قاب تصویر خواهیم داشت.
حسن روحانی؛ صاحب عزا
بعید است کسی «روحانی» را شخصیتی برون‌گرا بداند یا سیاستمردی آماتور از آنها که رد احساس بر چهره‌شان پیدا باشد و رنگ رخسارشان خبر بدهد از سرِّ ضمیر؛ اما اینجا و در این عکس، انگار حسن روحانی ما را از لابه لای دوربین‌ها، در آن سوی شلوغی‌های جماران پیدا کرده و بی‌مقدمه از اندوهش حرف می‌زند، از احساس تنهایی‌اش.
این از معدود دفعاتی است که «کلمه»، ابزار روحانی نیست و او رخ در رخ ما، با چشمان‌اش سخن می‌گوید؛ آن سیاستمدار نطق و خطابه حالا فقط به دوربین نگاه می‌کند و این گواه غمی است که بر او وارد شده. روحانی، همان آدم سخت‌جان، همانکه هاشمی هم از صبرش تعجب می‌کرد، در ساعت‌های ناباوریِ پس از واقعه، به فکر فرورفته چون او بهتر از ما، شاید بهتر از همه می‌دانست که روزگار بدون هاشمی سخت‌تر از قبل خواهد گذشت.
چند باره که به عکس نگاه کنیم، در چشمان روحانی چیزی فراتر از غم می‌بینیم، چیزی شبیه حیرت، حیرت از تقدیر و هم‌زمانی‌هایش و پرسشی که مدام در ذهن‌اش تکرار می‌شود: "چرا حالا؟". چرا حالا که ترامپ چند روزی دیگر ساکن کاخ سفید خواهد شد؛ چرا حالا که فقط چهار ماه تا انتخابات ۹۶ باقی است و چرا حالا که سوی دیگر قدرت با تمام استعداد و ساز و برگ‌اش آماده است تا از روحانی، «نخستین رئیس‌جمهور تک‌دوره‌ای ایران» را بسازد.
او در این عکس در صف میزبانان عزا نایستاده اما او در سپهر سیاست ایران، صاحب عزای شماره‌ی یک است، حالا اوست که به سنت هاشمی و در قامت میراث‌دارش باید که سپر باشد پیش همه پیکان‌ها.
۲۷۲۷
نظر شما