ورود عراق به یک مرحله سیاسی حساس

بخش اول که مربوط به انتخاب نخست وزیر عراق است و مدت هاست فضای سیاسی این کشور را متاثر از خود ساخته در روزهای اخیر به شکل معجزه آسایی شاهد پیشرفت بود. با اتحاد دو ائتلاف دولت قانون و ائتلاف ملی، بحران دو ماهه انشقاق میان گروه های اصلی شیعی عراق به پایان رسید و طرفین پذیرفتندکه نخست وزیر را در اسرع وقت معرفی کنند. اگر چه برخی از کارشناسان سیاسی در این کشور اظهار کرده اند که نامزد معرفی شده از سوی این ائتلاف جدید برای نخست وزیری همگان را متعجب خواهد کرد اما با توجه به برطرف شدن کدورت میان جریان صدر و مالکی به نظر می رسد که نامزد اصلی برای پست نخست وزیری همان نوری المالکی باشد. صدری ها پس از اتحاد میان دو ائتلاف ناگهان تغییر موضع داده و اعلام کردند به شرط اینکه زندانیان سیاسی آنها آزاد شوند و مالکی در آینده برای این گروه مزاحمت ایجاد نکند ممانعتی از نخست وزیر شدن مجدد بعمل نخواهند آورد. این در حالی است که پیش از این اعلام مالکی پذیرفته بود که اگر نخست وزیر یکی از اعضای سیاسی حزب او یا ائتلاف قانون باشد حاضر است از سمت خودکنار رود. به هرحال مشکل اصلی که انشقاق سیاسی میان جریانات شیعه بود با اتحاد این دو گروه بزرگ حل شده و حالا با هماهنگی خوبی که میان جریان صدر ، حکیم و مالکی پدید آمده دیگر نخست وزیر ماندن مالکی نیز چندان حساسیت برانگیز نخواهد بود.

بخش دوم، موضوع امنیت ملی عراق و تهدیدهای داخلی است که متاسفانه به هر میزان که در بخش اول پیشرفت هایی حاصل شده در این بخش پس روی هایی عمیقی به چشم می خورد که ریشه برخی یا بیشتر آنها داخلی است. تهدید روز دوشنبه ایاد علاوی وتهدیدهای اخیر او مبنی بر از بین رفتن ارامش و حرکت این کشور به سمت جنگ داخلی را می توان در همین راستا ارزیابی کرد. به طور قطع ایاد علاوی آمر یا عامل حملات تروریستی یک هفته گذشته عراق که منجر به کشته شدن بیش از 100 عراقی شد نبوده است اما اظهارات او و حرکت او به سمت دخالت دادن کشورهای خارجی و سازمان های بین المللی برای حل مشکلات داخلی عراق زمینه ساز تحرکات تروریست هایی شد که همیشه مترصد استفاده از کوچکترین فضاهای به دست آمده در این کشور بوده و هستند. علاوی باید به عنوان یک سیاستمدار سکولار که ادعای حاکم شدن دموکراسی در این کشور را دارد به تمام قواعد نظام دموکراسی پارلمانی احترام بگذارد. او حزب پیروز در انتخابات عراق است و هیچ تردیدی در این نیست اما ائتلاف بزرگ درون پارلمان است که دولت تشکیل خواهد داد و او در این مهم ناکام ماند. از این رو حالا که بیرون از بازی قدرت مانده حق ندارد کشور را به جنگ داخلی تهدید کند یا اظهاراتی کند که تروریست های مخفی شده در پستوها جرات ابراز وجود به دست آورند. مضاف براینکه جریان اکثریت پارلمانی ممکن است در نهایت به معاونت ریاست جمهوری او رضایت دهند و بدین ترتیب او را نیز در بازی سیاسی خود شریک کنند.

بخش سوم تحریکات خارجی در عراق است که با کنار زده شدن ایاد علاوی از بازی سیاسی شکل جدی تری به خود گرفته است. ریشه اظهارات تند علاوی در نزدیک شدن عراق به جنگ داخلی را باید در اظهارات مشابهی که از سوی برخی ازمقامات عربستانی بعمل آمده یافت. روزنامه الشرق الاوسط در روزهای پس از اتحاد دو جریان اصلی شیعی عراق به شدت بر این طبل کوبیده است. روز دوشنبه همزمان با اظهارات تهدید آمیز علاوی ، یکی از مقامات عبستان سعودی نیز رسما از احتمالا در غلطیدن عراق به جنگ داخلی سخن گفت. آمریکایی ها به ظاهر از فرایند دمکراتیک عراق حمایت می کنند واعلام کرده اند که از هردولتی که روی کار بیاید در برابر تروریست ها حمایت می کنند. اما تازمانیکه اتحاد جدید شیعیان نخست وزیر آینده این کشور را تعیین نکرده و کابینه تازه نفس مشغول به کار نشده تحریکات خارجی همچنان جدی خواهند بود و ممکن است دور تازه ای از خشونت ها عراق را در کام خود فرو ببرد