دهانه‌های برخوردی مهم‌ترین ابزار اخترشناسان برای تخمین قدمت عوارض سطحی اجرام منظومه شمسی است. بزرگی این دهانه‌ها تقریبا 10 برابر بزرگی جسم آسمانی است که با برخورد به سطح، باعث پدید آمدن آن شده و تعداد آنها در هر بخش از سطح، قدمت آن سطح را تعیین می‌کند.
این دهانه به افتخار جرارد کویی‌پر، اخترشناس و سیاره‌شناس معروف نام‌گذاری شده است که با بررسی حرکت دنباله‌دارها در منظومه شمسی، پیش‌بینی کرد منشأ دنباله‌دارهای کوتاه‌دوره که تناوب آنها کمتر از 200 سال طول می‌کشد، کمربندی فراتر از مدار سیاره نپتون است که تا حداکثر 500 برابر فاصله زمین از خورشید امتداد دارد.
5353
نظر شما