مثل تندروها و مطبوعات مثل چیست ؟

نماینده ی محترم مردم تهران جناب آقای نوباوه که از چهره های آشنای دنیای رسانه و سیاست می باشند و همچنین از اعضای جبهه ی پایداری ضمن اعلام این سخن که " همه ی مطبوعات در حال حاضر دولتی و یک طرفه هستند " ( به نقل از سایت تابناک کد خبر: ۴۲۹۴۸۴ ) ما را دچار یک شوک عجیب و غریب کردند که آیا واقعا مطبوعات در ایران دولتی هستند ؟! یعنی اگر منظور نظر ایشان را از دولت قوه ی مجریه بدانیم که بسیار بسیار دور از واقعیت است چرا که در حال حاضر تقریبا تمام تشکلات رسمی و غیر رسمی در ایران صاحب جریده و نشریه هستند و آنچه مردم در سایت ها و کیوسک های روزنامه فروشی مشاهده می کنند عینا برداشت های متفاوت و بعضا متناقضی از یک رویداد مشخص در کشور و همچنین برداشت های بسیار متفاوت تر از رخدادهای بین المللی که حاصل اختلاف نظرات شدید دیدگاه های جریانهای مختلف در کشور است حکایت دارد .حکایت ما از تولد گفتمان های خلق الساعه انواع "دلواپسان" و ... است که قطعا مخالف تفکرات و اعمال دولت بوده و هستند و صد البته نیز از حمایت های رسانه ای و مطبوعاتی برخوردار بوده و هستند .
اگر هم منظور ایشان را مطبوعات حکومتی بدانیم و دولت را در این مقال قوای حاکمه فرض کنیم که این نیز موضوع جدیدی نبوده و نیست چرا که معمولا اشخاص در کشورهایی مثل ایران که صنوف به معنی واقعی آن وجود خارجی ندارند ، نمی توانند اصحاب رسانه ای را در اختیار داشته باشند . هرچند قصه ی معرفی کاندیداهای کمیسیون فرهنگی برای عضویت در هیات نظارت بر مطبوعات از روند دمکراتیک خارج شده و عملا افرادی که یقین دارند در انتخابات بعدی از اقبال ورود مجدد به مجلس برخوردار نیستند سعی در ارائه ی انواع خدمت به تشکیلات مطبوع خود دارند و اتفاقا در این مسیر از هیچ تلاشی نیز فروگذار نمی کنند تا شاید مجددا بتوانند از کمکاری حریف گوی سبقت را به نفع خود بربایند ، اساسا چیزی را به نام رای مردم و احترام به آن قبول ندارند چرا که رهبر معنوی این گروه در اظهارات خود این مساله را بیان داشته اند که " مردم چکاره اند که به کسی حق بدهند ، مگر خودشان چنین حقی دارند که به کسی حقی بدهند و... " عموما چنین اندیشه هایی "آزادی مطبوعات" و همچنین "نظارت قانونی بر مطبوعات" را اساسا منکرند و ما نیز می دانیم چرا.
هرچند یکی از کاندیداهای رای نیاورده در کمیسیون فرهنگی برای مطرح شدن در صحن مجلس برای عضویت در هیات نظارت بر مطبوعات اینچنین گقته اند که " بنده معتقدم مطبوعات در كشور ما مظلوم واقع شده اند و فضاي لازم در اختيار خبرنگار يا رسانه نيست تا بتوانند اطلاعات را شفاف اعلام كنند اگر بحث اطلاع رساني در كشور ما وضعيت مقبول تري مي داشت بسياري از چالش هاي سياسي،اقتصادي و فرهنگي به وجود نمي آمد من احساس مي كنم ريشه بسياري از درگيري ها و مجادلات در عدم اطلاع رساني دقيق و به هنگام است به همين جهت بحث مطبوعات و رسانه شريان حياتي يك مملكت زنده است." ولی گویا قرار بر این نیست که در کشوری زندگی کنیم که اصل اساسی امر به معروف و نهی از منکر که اتفاقا بنظر اصلی ترین وظیفه ی اصحاب رسانه است را تجربه نماییم .
آیا براستی اصحاب رسانه غیر از تابلوی تبلیغاتی شدن برای مقاصد اقتصادی برخی کارتل های بزرگ اقتصادی نباید رسالتی استوار بر اساس این ابزار تعریف شده دینی داشته باشند؟ آیا واقعا امر به معروف و نهی از منکر ابزار کنترلی مردم بر حکومت نیست ؟ تاریخ نشان داده که هروقت ابزار های الهی در سنت تکوینی عالم ، توسط اختیار و طغیان انسانها جایگاهشان را از دست دادند ، آن ملت مشمول هلاکت الهی شده و سرنوشتی تلخ را تجربه کرده اند . ما نیز امیدواریم تا با تاسی به " قل سيروا في الأرض فانظروا كيف كان عاقبة المجرمين " از مجازاتهای الهی در امان بمانیم .