همه چیز با پویش فعالان و دوستداران محیط زیست در آستانهی یازدهمین انتخاب شروع شد! زمانی که اغلب محیط زیستیها، طی بیانیهای مشترک اعلام کردند که از حسن روحانی در انتخابات ریاست جمهوری حمایت میکنند. به دنبال آن، نخستین کمربند انسانی در پنجم تیرماه 1392 شکل گرفت تا دوستداران محیط زیست اجازه ندهند آخرین فرمان رییس دولت دهم مبنی بر گذر جاده کمربندی از قلب قدیمیترین باغ گیاهشناسی کشور، نوشهر را بیازارد. سپس شاهد درخواست اکثریت فعالین محیط زیست از حسن روحانی بودیم تا معصومه ابتکار را دوباره به ساختمان پردیسان بازگرداند. آنگاه پرشورترین اجتماع دوستداران محیط زیست در زنجان با حضور 90 هزار نفر شکل گرفت تا مدیریت دو کارخانه آلودهکننده سرب و روی دریابند که دیگر نمیتوان گرایهها و ضوابط محیط زیستی را دور زد. همانگونه که مردم در کوه شاه بافت اجازه ندادند تا سرچشمه هلیلرود قربانی اکتشاف سنگ آهن شود و البته این آغاز ماجرا بود ... چرا که مهمترین رخداد تاریخی سال 1392، بیشک پیروزی دوستداران محیط زیست به رهبری آرش نورآقایی بود که توانستند فدراسیون جهانی فوتبال را وادارند تا برخلاف رسم معمولش، اجازه دهد پیراهن ملیپوشان در آوردگاه 2014 فوتبال برزیل، ملبس به نماد طبیعت ایران، یوزپلنگ آسیایی شود.
حال شما به من بگویید: کدام سال دیگری را سراغ دارید که در آن دوستداران محیط زیست تا این حد خبرهای خوش شنیده باشند؟ خبرهایی که با طرح ممنوعیت شکار چهارپایان برای پنج سال، رونمایی از طرح مدارس جامع محیط زیستی، برداشتن نخستین گام عملی به سوی رسمیت بخشیدن بر حضور خانههای محیطزیست در 31 مرکز استان کشور و نجات یک محیط بان از چوبهی دار در واپسین روزهای سال 1392 همچنان ادامه یافت ...
با این وجود، این فقط آغاز راه است ... کنشگران محیط زیست همواره باید مطالبهگر باقیمانده و حس «بیداری» را با طعم «دانایی» چنان بیامیزند که دیگر هرگز با تغییر دولتمردان و زنان کابینه، ردپای سمنهای محیط زیستی در تصمیمسازیها کمرنگ نگردد؛ آرمانی که در صورت تحقق، میتوان امیدوار بود به اینکه نسل آینده همچنان در کنار ارومیه، پریشان، ارژن، گاوخونی، کافتر و بختگان، از بخت خوش خویش پابکوبد و از توان زیستپالایی طبیعت سرزمینی که دوستش دارد، حراست کند.
با این امید سبز، آرزو میکنم نوروز 1393، بیادماندنی، طربانگیز، پرترانه و چشمنوازترین نوروزی باشد که تاکنون درک کردهاید.
آمین ...
نظر شما