به گزارش خبرآنلاین، حسین ایمانی جاجرمی، جامعه‌شناس شهری می‌گوید: کیفیت زندگی در شهر کاهش یافته است. ساخت و ساز شهری مبتنی بر طبیعت تهران نیست. رود دره‌ها به‌کانال‌های فاضلاب تبدیل شده است. فضاهای اطراف رودخانه‌های تهران رها شده است. تهران شهر زخمی شده‌ای است که طرح‌های نجات در آن اجرا نشده و طرح جامع اول تهران متوقف شده است. اینجا بزرگراه‌ها ساخته شده اما بدون اینکه بدانند هدف از آن چه بوده است. زمانی هم شهرداری تهران مایل نبوده شهر طرح داشته باشد چون می‌خواسته تراکم فروشی کند. بخش عمده‌ای از مشکلات تهران مربوط به‌همین طرح‌های زخمی شده و رها شده است. الان هم تهران طرح ندارد.
او ادامه می‌دهد: یکبار سال ۱۳۴۱ به مدت ۶ روز درباره مسایل اجتماعی تهران سمیناری برگزار شد؛ مهندس بازرگان، نماینده انجمن محلی بهجت‌آباد، وزرا، کارشناسان، مقامات، استادان و مردم در آن سمینار حرف زدند و مشکلات را بیان کردند.
این جامعه‌شناس می‌گوید: آنها متوجه شدند روز به‌روز جمعیت تهران زیاد می‌شود. بورس بازی را متوجه شدند. جالب است سیدابوالحسن بنی صدر که بعدها اولین رئیس جمهور ایران شد جزء کارشناسان موسسه و از متصدیان برگزاری سمینار بود. یکی از کارشناسان شهرداری تهران، دکتر شور، می‌گوید تهران نقشه و برنامه ندارد. چرا برای آینده فکر نشده است؟ جمعیت زیاد می‌شود و آب و برق و جاده و امنیت، بهداشت، مسکن و همه چیز می‌خواهد. اینها را باید در قالب نقشه دید.
ایمانی با اشاره به اینکه ایده طرح‌های جامع شهرها بعد از این سمینار مطرح می‌شود، توضیح می‌دهد: این سمینار می‌گوید بین تهران و بقیه شهرها اختلاف می‌افتد که همان مسئله «تمرکز» است. در سال ۱۳۵۱ برای تهران شورای نظارت بر گسترش شهر با ریاست نخست وزیر وقت تشکیل می‌شود. شورا احداث صنایع در شعاع ۱۲۰ کیلومتری تهران را ممنوع می‌کند. دبیرخانه این شورا، اولین مطالعات شهرداری تهران را انجام می‌دهد، گزارش‌های آنها خیلی خواندنی است. تمام مشکلات را احصا کرده‌اند. درباره مشارکت مردم می‌گویند دستور کار خوبی تهیه شد ولی توجهی نشد.
نظر شما