این یک پیشنهاد است و تقریبا در ورزش روز جهان جا افتاده است؛استخدام یک مشاور و روانشناس برای ورزشکاری که ذهن‌اش پریشان است.شاید استرس دارد و شاید از چیزی نگران.کیانوش رستمی یکی از کسانی است که حتما فدراسیون باید برایش روانشناس استخدام کند.فرصت ها دارند یکی پس از دیگری از بین می روند و در این میان فقط آمار پر تعداد«اوت کردن»هاست که توی چشم می زند.این روزها مشکلی با کیانوش رستمی ندارم،یعنی قبلا هم نداشتم،مطالب موجود است و اگر انتقادی هم بوده در راستای تلنگری برای بهتر شدنش بوده و بس.بماند که بعضی ها که در کنارش بودند گاردها را می بستند و مشاوره های غلطی به او می دادند.حالا همه آن روزها تمام شده است.
چند وقت قبل که با او خیلی کوتاه حرف زدم سوال کرد«دوست نداری در المپیک مدال بگیرم؟»گفتم چرا،تو مدال بگیری،سهراب مدال بگیرد اصلا همه مدال بگیرند.پرچم ایران در وزنه برداری بالا برود بقیه اهمیتی ندارد.امروز بعد از چند ماه دوباره دارم برای کیانوش رستمی می نویسم.وزنه زدن‌هایش را دیدم.سه خطا در حرکت یک ضرب و تمام.باور داشتم که می تواند وزنه ها را مهار کند.روحیه اش هم خوب بود اما باز نشد.حذف از جام بین المللی فجر و فرصت سوزی دیگر.شاید فردا به او زنگ بزنم و از خودش بپرسم که چرا با وزنه کمتری شروع نکرد تا در جدول بماند؟سوال دوم هم این است که چرا ذهن‌اش این همه آشفته است؟چرا می خواهد زود به پایان قصه برسد و چرا از فدراسیون درخواست نمی کند تا برایش یک مشاور و یک روانشناس استخدام کنند؟
این اصلا اتفاق بدی نیست.کیانوش؛از من سوال کردی دوست ندارم مدال بگیری که جوابم روشن بود.این مسابقه هم از دست رفت،اما باز هم فرصت باقی مانده.می شود دوباره بلند شد و می شود دوباره وزنه ها را بالای سر برد،فقط خودت را پیدا کن.اینجا کسی دشمن نیست،اینجا همه روی یک کشتی سواریم و اینجا همه دوست داریم تو،سهراب و همه ورزشکاران در المپیک برای مان مدال بگیرید و پرچم را بالا ببرید.
251 251
نظر شما