حدود یک قرن از ساخت کانال پاناما می‌گذرد که با اتصال دو اقیانوس اطلس و آرام، تحولی در حمل و نقل دریایی ایجاد کرد. آیا می‌دانید این سازه عظیم چطور با فناوری یک قرن پیش ساخته شد؟
بهنوش خرم‌روز: کانال پاناما 77 کیلومتر طول دارد و دو اقیانوس آرام و اطلس را به هم متصل میکند. در واقع، کانال پاناما کلیدی مهم در تبادلات بین‌المللی به شمار می‌رود. ساخت این کانال که در سال 1904 شروع و در 1914 به پایان رسید، یکی از دشوارترین پروژه‌های مهندسی آن زمان به شمار می‌رفت. شاید برایتان جالب باشد بدانید فاصله دریایی نیویورک و سن‌فرانسیسکو قبل از احداث کانال 22500 کیلومتر بود که با استفاده از کانال پاناما به کم‌تر از نصف یعنی 9500 کیلومتر کاهش یافته است.
کانال پاناما مانند رودخانه نیست که کشتی‌ها به راحتی در آن جابجا شوند. اگر مهندسان می‌خواستند زمین را آن‌قدر حفر کنند تا رودخانه‌ای بین دو اقیانوس تشکیل شود، حجم حفاری و خاک‌برداری آن‌قدر عظیم بود که با تکیه به فناوری آن‌روز قابل اجرا نبود. در مقابل، این سازه 77 کیلومتری در نواحی با اختلاف ارتفاع قابل‌توجه از ترکیب چندین سد استفاده میکند که ارتفاع آب پشت آن‌ها متفاوت است. درحالی‌که کشتی درون کانال قرار دارد، دریچه‌های سد را می‌بندند و با پمپاژ آب، سطح آب را طوری بالا-پایین می‌کنند که هم‌سطح آب در مرحله بعدی کانال شود و کشتی بتواند بین دو آبراه حرکت کند.
از مهم‌ترین ویژگی‌های کانال پاناما که در تصاویر این گزارش تصویر هم بارها به آن اشاره شده، سدهای آن است که میزان عبور آب را تنظیم می‌کنند و در واقع برای عبور کشتی‌ها هم تعیین‌کننده هستند؛ چون این عرض آن‌ها است که پهنای کشتیهای مجاز را تعیین میکند.
مثلا سدهای گاتون اول قرار بود 28.5 متر عرض داشته باشند، اما در سال 1908 نیروی دریایی آمریکا خواست که به 32 متر برسند تا کشتیهای نیروی دریایی هم بتوانند از کانال عبور کنند. در نهایت بر سر رقم 33.53 متر توافق شد. هر سد 320 متر طول دارد و ضخامت آن‌ها بین 15 متر در پایین و 3 متر در بالا است.
50172
نظر شما