از روزی که فهرست العراقیه شکل گرفت، کارشناسان می‌گفتند، اعضای این تجمع نمی‌توانند گرد هم آیند. احزابی که در این جریان دور هم جمع شده‌اند به قدری با هم تضاد دارند و حرف هم را نمی‌فهمند که کاملا مشخص بود هدف از گرد آمدنشان در یک فهرست وجود هم‌فکری برای رسیدن به یک هدف مشخص نیست بلکه بهره‌برداری از یکدیگر برای رسیدن به اهداف فردی است. هنگامی که اساس ایجاد تشکل چنین تفکری باشد بدیهی است که وقتی اعضای آن همدیگر را می‌بینند یکدیگر را نه به چشم دوست یا همراه سیاسی بلکه به چشم طعمه‌ای تازه می‌بینند که می‌خواهند با استفاده از هم به مراحل بالاتری برسند. بگذریم از این که همه به هم بدبین هستند و گمان می‌کنند که همه قصد انجام دسیسه علیه یکدیگر دارند.
شاید این که برخی می‌گویند که العراقیه متشکل از دیکتاتورهای کوچک است، بی‌راه نباشد. رفتاری که اعضای آن با هم دارند چیزی کمتر از این را القا نمی‌کند. اکثریت اعضا به هم دروغ می‌گویند، پشت پرده علیه هم دسیسه می‌چینند و هر کدام برای خود و بدون اطلاع دیگر اعضای فهرست مذاکره می‌کند و یار جمع می‌کنند. گویی نه فهرستی به اسم العراقیه وجود دارد و نه شخصی به اسم ایاد علاوی که ریاست این جریان را بر عهده دارد و نه این که قرار است آقایان با همین نام چهار سال فعال سیاسی در نهادهای حکومتی باشند و برای این مملکت کار کنند.
سوء مدیریت ایاد علاوی در حفظ متحدانش در فهرست العراقیه نیز مزید بر علت شده است. بیشتر جلسات داخلی العراقیه با تشر و دعوا سپری میشود و علاوی هم در برابر خواسته‌های دیگران فارغ از این که به حق است یا به ناحق، منفعل عمل می‌کند. نزدیکان علاوی بارها به او خرده گرفته‌اند که نباید فراموش کند که ریاست فهرست به عهده اوست و رفتارش هم باید در حد رئیس باشد. اما گویا علاوی همه چیز را واگذار کرده است. اکنون فقط ذکر و فکرش این است که نخست‌وزیر شود و کاری ندارد که در درون فهرستش چه می‌گذرد. اکنون دیگر روشن است که تصمیم‌های اصلی العراقیه را نه شخص علاوی بلکه ظافر العانی، صالح المطلک، رافع العیساوی، طارق الهاشمی و اسامه النجیفی می‌گیرند. تصمیم‌ها کاملا یک جانبه گرانه و طایفه‌ای است و ایاد علاوی هیچ نقشی در آنها ندارد.
جالب است عمق اختلاف‌ها تا بدین اندازه علنی است ولی هنوز اعضای فهرست العراقیه از وحدت و وجود انسجام میان اعضای خود سخن می‌گویند و هر کس هم حرف از فروپاشی آنها بزند را به پاشیدن بذر نفاق در میان فهرست العراقیه متهم می‌کنند.
اوج نزاع‌ها در درون ائتلاف ملی زمانی نمایان شد که جزئیات تازه‌ای از آخرین نشست ایاد علاوی با صالح المطلک که از ترس از بازداشت توسط پلیس عراق به اردن پناه برده منتشر شده است. در جلسه آتشینی که گذشت دو طرف چیزی برای اهانت به هم کم نگذاشتند. در آن جلسه ایاد علاوی با صدای بلند در حالی که به شدت خشمگین بود مطلک را به تماس مخفی با جریان‌های سیاسی دیگر بدون اطلاع او و دیگر اعضای العراقیه متهم کرد و گفت: تو تلاش داری علیه ما دسیسه بچینی.
صالح المطلک در حالی که بیشتر از ایاد علاوی عصبانی شده بود، صدایش را بلندتر می‌برد و به علاوی تشر می‌زند: «تو در تمام تماس‌ها و سخنانت می‌گویی خودت رهبر فهرست العراقیه‌ای به رغم این که ما توافق کرده بودیم که رهبری فهرست گروهی باشد. ما کی انتخاباتی درون فهرست برگزار کردیم تا تو را به عنوان رئیس انتخاب کنیم؟»
مطلک سپس خشمگین‌تر به علاوی می‌گوید: «من سیاسی هستم و ریاست یک فراکسیون پارلمانی را که همان گفت و گوی ملی است بر عهده دارم که 22 نماینده از 91 نماینده العراقیه را شامل میشود. تو با همه کشورهای عربی و خارجی رابطه داری و به آنجاها سفر می‌کنی و مراودات سیاسی و تجاریت را انجام می‌دهی بدون آن که رهبران العراقیه بدانند.»
مشاجرات دو طرف همین طور بالا می‌گیرد تا این که مطلک با فریاد از جایش بلند میشود و در حالی که عرق از پیشنانیش می‌چکیده فریاد می‌زند: «من هر کاری که تو و دیگر رهبران العراقیه می‌کنید را رد می‌کنم . تو وکیل و وصی من نیستی. من هر کار خودم تشخیص دهم. انجام می‌دهم.»
پس از این جلسه آتشین، العراقیه باز هم ظاهرسازی کرد. بیانیه‌ای صادر کرد و در آن آورد که اعضای فهرست العراقیه در بهترین، زیباترین، رفیع‌ترین و بهترین انسجام سیاسی هستند و هیچ چیز نمی‌تواند آنها را از هم جدا کند!!!
آخرین اطلاعاتی که از فهرست العراقیه به دست آمده نشان می‌دهد که این فهرست در آستانه فروپاشی است. حداقل آن این است که فراکسیون گفت‌وگوی ملی به رهبری صالح المطلک با 22 نماینده‌‌اش در حال خروج از این فهرست هستند و این باعث میشود تا تعداد کرسی‌های العراقیه به 69 کرسی برسد. این بدان معنا است که العراقیه از اکثریت خارج شود و حتی کمتر از ائتلاف ملی در ردیف سوم قرار بگیرد.
ایاد علاوی در یکی از روزهای پس از انتخابات در حالی که اعضای فهرست العراقیه به او فشار می‌آوردند که آقا سریع‌تر با کسی کنار بیا تا دولتی تشکیل شود و سهم‌خواهی‌های اعضا هم پایان بگیرد می‌گفت: «صبر کنید مردم صبورند. آنها رای آخر را به ما داده‌اند و در نهایت همه چیز به نفع ما خواهد بود.»
آقای علاوی با این تصور مذاکراتش را کش داد غافل از این که همکاری با حزب بعث و بعثی‌ها امکان ندارد. صالح المطلک خود معترف است که به حزب بعث وابستگی دارد و از این که هنوز برای این حزب فعالیت می‌کند و از حقوق خانواده صدام حسین، دفاع می‌کند به خود می‌بالد. به یاد می‌آورم روزی که ایاد علاوی در مصاحبه‌ای گفت: خدا بیامرزد میشل افلق را ]موسس حزب بعث[. حرف او داغ ملت عراق را تازه کرد. چرا که مردم عراق منتظر سقوط اندیشه‌های افلقی بودند. آقای علاوی از کسی ضربه می‌خورد که گمان می‌کرد، می‌تواند او را با خود همراه کند غافل از این که بعثی همراه میشود ولی دوست نمی‌شود. از آقای علاوی تعجب‌آور بود که چنین کاری بکند چرا که خود او قربانی دسیسه‌های حزب بعث بوده و بر اثر ترور آنها یک سال بر تخت بیمارستان خوابید. علاوی حتی به سخنان حسن العلوی دیگر متحد شیعی‌اش در فهرست العراقیه توجهی نکرد که گفت: «نکند ما جمعی از خون‌ریزهای بعثی را دور خودمان جمع کرده‌ایم و خودمان خبر نداریم. آقای علاوی به هوش باش.»
*احمد مهدی الیاسری روزنامه نگار معروف عراقی و مسئول بخش رسانه ای دفتر نخست وزیری عراق است که این یادداشت را به طور اختصاصی برای خبر نگاشته است.
نظر شما