مدالی که از چنگ‌مان پرید!

رضا پورعالی: فرصتی در حد و اندازه های بیرون زدن توپ از جلوی دروازه خالی، مثلا در فینال یک رقابت مهم فوتبالی.سطح کیفی رقابتهای دسته 85 در بازیهای جاکارتا، به شدت پایین بود. بدون اغراق افتضاح.
در چهار دوره اخیر سابقه نداشته وزنه برداری با رکورد 348 مدال برنز بگیرد، اما در جاکارتا این اتفاق افتاد. کسب مدال طلا با رکورد 361 هم اتفاق بی سابقه بود که در جاکارتا رقم خورد. چه فرصتی بهتر از این برای قهرمانی در بازیهای آسیایی و کسب مدال طلا؟ چه فرصتی بهتر از این برای ایستادن روی سکوی نایب قهرمانی یا نهایتا سوم؟
اما نه! انگار برای اهالی فدراسیون مدال این دسته زیاد مهم نبود. آنها از ماه ها پیش در باد مدال طلای سهراب مرادی و یکی از دو فوق سنگین خوابیده اند و حتی طلای دسته 105 هم برایشان مهم نیست. دو طلا می خواهند تا بگوئید بعد از 40 سال این بهترین نتیجه تاریخ وزنه برداری ایران بود! اما...

سوای 6 وزنه انتخابی، 6 خطا و دو وزنه بردار اوت شده در یکضرب، سئوالی که آقایان باید به آن پاسخ بدهند، این است؛ چطور اجازه دادید طلای دسته هشتادوپنج از چنگ ایران برود؟ آیا نمی شد کیانوش رستمی را مجاب کرد بعد از بازیهای آسیایی وزنش را تغییر دهد؟ آیا نمی شد در همه این سالها جانشینی برای کیانوش ساخت که با فاصله سی کیلوگرم نسبت به او وزنه بزند؟ آیا نمی شد کاری کرد که وزنه بردار عراقی، با اختلاف 35 کیلوگرم نسبت به رکوردهای کیانوش رستمی، قهرمان بازیهای آسیایی نشود و یک ایرانی این مدال را به دست بیاورد؟
آقای مرادی! والله مدال طلای احتمالی سهراب مرادی یا دیگر نفرات سرشناش اوزان سنگین، متعلق به خود قهرمانان است نه شما. پس از الان به جای پز دادن با مدال بچه ها، بفرمائید چطور می شود، دو وزنه بردار ایرانی به روی تخته می روند، اما هیچ یک به حرکت دوضرب هم نمی رسند، چه برسد به سکوی بازیها و کسب مدال؟ البته می دانیم! الان وقت جواب دادن نیست! برسید به شام هتل که از دهان می افتد.

251 41