التهاب درونی جامعه ایران برای شرکت در فصل انتخاباتی ریاست جمهوری بهار آینده روز به روز بیشتر می شود.بدنه جامعه سیاسی ایران نسبت به دورهای مشابه قبل به شدت داغ تر شده است. دلایل متعددی وجود دارد که این دوره از انتخابات را به مهمترین فصل رقابت وکنشگری سیاسی برای مردم و فعالان سیاسی تبدیل کند. شاید اگر موضوع صرفا در رقابت میان حسن روحانی با رقیبی همطراز مطرح بود،علل شتاب گرفتن دور موتور سیاست در ایران قابل درک بود. اما نکته آن است که اولا روحانی رقیبی توانمند را در مقابل خود نمی بیند .ثانیا جبهه رقیب، از داشتن فردی که بتواند او را با یک چالش اساسی و معنادار روبرو کند عمیقا محروم است.
اما موضوع ضعف رویارویی با حسن روحانی تنها در نداشتن یک رقیب خلاصه نمی شود.برای نیروهای متحد صف کشیده مخالف او مشکل اصلی این است که این سیاستمدار ، علی رغم انتقادات مطرح، اما جذابیت خود برای رای دهندگان را همچنان حفظ کرده است . نتیجه این جذابیت در پای صندوق های رای البته برای مخالفان دقیقا به معنای تعطیلی جدی پروژه های مهندسی سیاسی جامعه و شکست تئوری های کسب قدرت دستکم تا مدت طولانی ست.به همین دلیل هزینه اصلی رویارویی با حسن روحانی تنها در رقابت با او با خلاصه نمی شود. شکست، هزینه های فوق العاده سنگین و دامنه داری را به رقبای او تحمیل خواهد کرد.فکر میکنم مشکل رقبای حسن روحانی در انتخابات بهار آینده، لزوما به توانایی های لجستگی و امکاناتی مربوط نمی شود. آنها در این زمینه با مشکلی روبرو نیستند. مشکل اصلی به کیفیت و نوع تحلیل ها و برداشت شان از تحولات درونی جامعه و سطح خواست ها و توقعات مردم مربوط می شود که در مرحله نتیجه گیری، نارضایتی های جاری را دلیلی بر شکست روحانی در تورنمنت انتخاباتی تصور کرده اند. هرچند این نارضایتی ها و کاستی هایی که متوجه رئیس جمهور روحانی ست، توده های مردم را در مقابل او به ترکیبی مطالبه گر تبدیل کرده(و این حق جامعه است)،اما هیچ دلیل محکمی در دست نداریم که با اتکا به آن تصور کنیم مطالبات طبیعی؛مردم را ازآقای رئیس جمهور رویگردان کرده است.
واقعیت آنست سازمان ملی رای حسن روحانی نسبت به 4 سال گذشته تقریبا دست نخورده باقی مانده. این سرمایه تقریبا دست نخورده البته به خودی خود حاوی این نکته مهم نیز هست که حتی اگر او در دور رقابت ها به هر دلیل حاضر نشود - که فرض بسیار بسیار محالی ست - با زهم این به معنای معطوف شدن آراء ملی او به سمت رقبایش نخواهد بود. انتخابات دوسال پیش پارلمان ایران که متحدان و هواداران روحانی به پارلمان راه یافتند و نیز حمایت فردی قدرتمند و پرنفوذ مانند علی لاریجانی رئیس پراگماتیست پارلمان از رئیس جمهور، به وضوح جایگاه اجتماعی و سیاسی روحانی در ساختار قدرت ملی را آشکار کرد.اما در آنچه به آقای رئیس جمهور مربوط می شود ، او نمی تواند و منطقی هم نیست که منکروجود مشکلات جدی در کشور شود. از طرفی راه مقابله و کنترل این مشکلات هم سکوت و گذر اغماضانه از برابر آنها نیست. مشکل بنیادین رئیس جمهور روحانی به طور مشخص در 4 بلوک قابل مشاهده است.
1- عدم طرح آگاهی بخش چرایی وجود مشکلات به افکار عمومی .
2-خلاصه کردن همه موفقیت های دولت در توافق هسته یی. این موضوع به وضوح اثر اولیه خود را در نزد افکار عمومی از دست داده و آقای روحانی باید از آن به فوریت عبور کند. بسیاری از اقدامات دولت حسن روحانی طی 4 سال گذشته نتایجی مشابه و مثبتی برای جامعه ایرانی به ارمغان آورده اما بدنه دولت در توصیف آنها دچار لکنت زبان است.
3-فقدان توانایی در توصیف و بیان اقدامات و کار های انجام شده طی 4 سال اخیر از سیاست های مالی- پولی و اقتصادی و اجتماعی گرفته تا آرامش در سیاست خارجی ،مشکلی ست که مشخصا متوجه آقای رئیس جمهور است.ایرادی اساسی که به وی وارد است و سیاستمدار بسیار باهوش مرحوم اکبر هاشمی رفسنجانی تا پیش از فوتش مکررا به آن اشاره میکرد، فقدان یک سازمان توانا و قدرتمند روابط عمومی و تبلیغات در دفتر رئیس جمهور برای معرفی خدمات و کارهای دولت و خنثی سازی تبلیغات مخالفان است.شاید اکنون قدری دیر شده باشد ،اما آقای روحانی با آغاز دور دوم ریاست جمهوری، قبل از هر کاری باید این معضل را حل کند.
4- آقای رئیس جمهور باید این نکته را برای افکار عمومی روشن سازد که مخالفانش ،تنها درامر مخالفت با دولت متحد هستند.ولی نه برنامه ونه استراتژی برای اداره کشور درشرایط کنونی ندارند. مهمترین دلیل این ادعا ،عدم ارائه یک برنامه روشن و قانع کننده برای اداره کشور از سوی مخالفان بافرض پیروز شدنشان در انتخابات است. اگر چنین برنامه یی داشتند، برای قضاوت افکار عمومی و ایجاد حق انتخاب باید تاکنون آن را منتشر می کردند.در حالی که دولت، هم کارنامه روشنی در دست دارد(هرچند همه نمرات آن سطح بالا نیست) و هم توانایی ارائه برنامه برای 4 سال آینده.رئیس جمهورروحانی فرصت های خوبی در دست دارد ،اما دائمی نیستند.با همه این اوصاف وبا وجود ضعف های انکار ناپذیر، حسن روحانی همچنان مورد توجه افکار عمومی ست. اگر او حق دارد از کارنامه اش دفاع کرده و کاری کند که مردم از انتخابشان رضایت نسبی داشته باشند،متقالا چندان محق نیست که به این توجه و گرایش عمومی بی تفاوت باشد.توجه به این دو نکته کار انتخاب قطعی مجددش را با سختی عبور از میان مخالفان ، می تواند عملا به امری ساده تبدیل کند.آفتاب-matinmos@gmail.com
نظر شما