عارف متشکریم!

برخي با اشاره به تفاوت سليقه مردم از انتخابات مجلس نهم تا مجلس دهم، از تقاضاي «تغيير» از سوي مردم سخن گفته و بر تنور تغيير سرنشين کرسي رياست مي‌دميدند. برخي به تفاوت سوابق مديريتي عارف و لاريجاني مشغول بوده و يکي را بر ديگري رجحان مي‌دادند. برخي به استناد اينکه کدام جناح در مجلس دهم اکثريت را دارد، کرسي رياست را سهم اين جناح قلمداد مي‌کردند. برخي با يادآوري از خود گذشتگي عارف در انتخابات رياست جمهوري 92، بر اين باور بودند که او ديگر نبايد به دلايلي همچون نمايش بلوغ سياسي در کشور و استحکام پايه‌هاي دموکراسي بار ديگر از خود گذشتگي کند؛ برخي طلبکارانه کرسي رياست را حق او مي‌دانستند. برخي اصولگرايان معتدل حاضر در ليست اميد را به بي‌وفايي متهم مي‌کردند که با وجود راي آوري از سوي اين ليست، به جرگه حاميان رياست لاريجاني پيوسته‌اند و ....

اينکه در ميانه اين تحليل‌ها، عارف براي احقاق حق خودش به عنوان منتخب اول تهران نامزد رياست شد، يا بر اساس برخي تحليل‌هاي رسانه‎هاي منتقدش بنا بر استدلال‌هاي حاميانش به اين رقابت هل داده شد؛ را هيچ کس جز خود او و خدايش نمي‌داند. پيشاپيش بر هر گونه "کري خواني" سياسي و "من مي‌دانستم و ما مي‌دانستيم که او راي ندارد" و ... هم بايد خط بطلان کشيد؛ چرا که اگر او شانس رياست نداشت؛ همين رسانه‌هاي منتقد و حتي بعضا موافق بر سر خوان تحليل تفاوت رياست او و لاريجاني نمي‌نشستند و غالبا پيشاپيش روضه نمي‌خواندند که واي اگر عارف رئيس شود، چه مي‌شود يا چه نمي‌شود....

فارغ از همه اين تجزيه تحليل‌هاي سياسي و رسانه‌اي، جا دارد از محمدرضا عارف تشکر شود. او نه تنها نق-نق‌هاي برخي حاميانش و غر-غرهاي برخي منتقدانش را به جان خريد و خودش را در مظان راي نمايندگان قرار داد که به همه ناظران نيز نشان داد که مي‌توان در عين «رفاقت»، «رقابت» کرد. در طول ماه‌هاي اخير که او منتخب تهران شده است، هرگز نه به نيش و کنايه و نه با ايما و اشاره، اهانتي به رقيب نکرده و همواره از او به نيکي ياد کرد. او همان مشي‌اي را در پيش گرفت که عبدالله نوري در رقابت با ناطق نوري در انتخابات هيات رئيسه مجلس پنجم، پيشه کرده بود. نجيبانه نامزد شد، پهلوانانه رقابت کرد و اخلاق‌مدارانه به نامزد پيروز تبريک گفت.

قابل پيش بيني است که برخي در روزهاي آتي براي او نسخه بپيچند که "بهتر بود نامزد نمي‌شدي و ...." ولي عارف با حضور در اين رقابت هم وزن خود را سنجيد و هم به حاميان و منتقدانش «واقع گرايي» را نشان داد.

2727