خاطراتی از یک سفر/ سرکیس نعوم: ایران، در سطح کشورهای جهان اول با روزنامه نگاران خارجی رفتار می کند

سرکیس نعوم

چهار بار به تهران سفر کردم. بعد از پیروزی انقلاب اسلامی به رهبری امام خمینی در سال 1979 و بار دوم چند سال بعد از آن، مرحله سوم قبل از حمله وتجاوز  اسرائیل به جنوب لبنان که در سال 2006 رخ داد و سفر چهارم نیز شنبه و چهارشنبه گذشته بود.

در سفر اول فکر نمی کردم که بتوانم با مسئولان دیدار کنم، قصد نداشتم تنها گفتگوهای مطبوعاتی داشته باشم که در مورد تحولات ایران و کشورهای منطقه و جهان محدود می شود. این با وجود رابطه خوبی بود که که با نمایندگان ایران و متحدان آن  در بیروت داشتم. وقتی که برای دومین بار به ایران دعوت شدم خواستم برنامه ای ترتیب داده شود که بتوانم کارم را آن طور که دوست دارم انجام دهم.

گفتم من تمایل ندارم با شخصیت های مهم دیدار کنم البته به چنین چیزی افتخار می کنم و آن را دوست دارم. اما واقعیت این است که دیدار رسمی باعث می شود که موضع گیری های حکومت خود را تکرار کنیم و مانع از این می شود که از پشت پرده ها - به ویژه بعد از اینکه ایران به یک قدرت منطقه ای تبدیل شده است- آگاهی پیدا کنیم. قبل از پایان دیدار به بیروت برگشتم و آنچه رخ داده بود را بصورت فشرده وصادقانه،وواقع بینانه برای شبکه النهار شرح دادم. بعد از آن نیز برای سفر به ایران از من دعوت شد  اما آن را رد کردم و دلیل خود را نیز توضیح دادم. 

دیدار سوم را را با وعده های مشابهي که داده بودند، پذیرفتم. به سرعت فهیمدم که اجرای آن سخت است پس اصرار کردم و به کمک دوست ایرانی خود که 26 سال است با هم رابطه داریم و یک شخصیت آکادمیک نیز هست و لبنان و چهره های آن و دو فقید غسان و توینی و میشل ابو جوده را نیز به خوبی می شناسد، توانستم با شخصیت مهمی در قضیه هسته ای دیدار کنم. سپس با دوستان لبنانی و دیپلمات های عربی و چهره های رسانه ای و دانشگاهی ایران ملاقات داشتم ونتایج خوبی بدست آمد.

اما دیدار اخیرم به دعوت موسی نعیمی سردبیر روزنامه " الوفاق" ایرانی که به زبان عربی صادر می شود، صورت گرفت. وی این پیشنهاد را به وزارت خارجه ایران ارائه داد و دکتر جواد ظریف وزیر امور خارجه نیز با آن موافقت کرد. این دعوت صورتى رسمی یا شبه رسمی پیدا کرد و " النهار" حوادث و جزئیات آن را پخش خواهد کرد. 

هدف از این مقدمه طولانی فخر فروشی و شخصیت بخشی به خودم نیست که این دو ویژگی همواره از من دور بوده اند. می دانیم که ایران و به همراه آن منطقه و جهان هنوز در آغاز راه هستند. هدف این است که می خواهم نشان دهم تغییراتی در جمهوری اسلامی ایران اتفاق افتاده است و ایران به کشور بزرگی در منطقه تبدیل شده است و توانست یکی از بزرگترین و پیچیده ترین مشکلات خود در زمینه هسته ای را حل کند. بنابراین من از تغییری صحبت می کنم که به عینه آن را دیدم و درک کردم. با اینکه می دانیم دشمنان ایران در منطقه هنوز معتقدند که زمان برای نتیجه گیری های نهایی زود است. 

نخستین نشانه های تغییر در این کشور " برخورد رسانه ای" در آن است که  به شکل متمدن و تا حدی شبیه کشورهای جهان اول یا پیشرفته صورت می گیرد.مصاحبه با مسئولان بزرگ و مصاحبه های مطبوعاتی در دسترس، امکان پذیر است و فضا در این زمینه بازاست. کسانی که با ایران به طور کلی یا جزئی اختلاف دارند کاملا این حق را دارند که نظر خود را مطرح کنند. مسئولان نیز در جواب دادن به سوالات با تنگنا مواجه نمی شوند و هر از چند گاهی  نیز وقتی می بینند که سوالی اهانت آمیز یا نشان دهنده برخی از واقعیت هاست آن   را تکذیب می کنند. این مساله ای است که مختص به ایران نیست بلکه در کشورهای پیشرفته ـ هر چند با روش های مختلف ـ وجود دارد. 

این طرز برخورد در ایران در کشورهای منطقه ای که دشمن ایران هستند، دیده نمی شود در حالی که این کشورها یا بخشی از دنیای آزاد دموکراتیک هستند یا اینکه در دنیای استبدای به سر می برند.  رهبران بزرگ این کشورها یا مسئولان کوچک آنها تنها از سردبیران روزنامه های بزرگ استقبال می کنند زیرا می دانند که اینان اهمیت کمتری نسبت به کارکنان در موسساتشان دارند و افراد غربى را بیشتر ترجیح می دهند زیرا "هر چیز بيگانه وغربى خوب" است بنابر این درها را به رویشان باز می کنند اما با برادران عرب خود همکاری نمی کنند.

در ایران اوضاع اینگونه نیست.

4950