حالا بیش از یک سال از حضورش در مسند ریاست سازمان سینمایی می گذرد. اگر ازعقب نشینی اش در برابر خرده اربابان فشار در جشنواره فیلم فجر اغماض کنیم کارنامه این یک سالش قابل دفاع و قبول است. اما برای سال های پیش رو تصمیم و اراده انجام چند اقدام کلیدی می تواند آرزویش را برای داشتن بدرقه باشکوه فراهم کند. این نوشته از نگاه یک مراقب و ناظر مدیریت فرهنگی در این خصوص قلمی می شود.
الف) تصویب پیش نویس لایحه نظام سینمایی: می گویند حل مسایل در محیطی که آن مسئله ها را زاییده ممکن نیست بلکه باید از سطحی دیگر و البته بالاتر آن مسئله را بررسی و حل کرد. ساختار مدیریت سینمای ایران شامل تشکیلات، فرآیند ها و نیروی انسانی دیگر توان حل مسایل سینمای ایران را در سپهر کوچک شده جهانی و عصر ارتباطات ممکن نیست. شایسته است این ساختار فرسوده و نا کارآمد با کوچک سازی ساختار دولتی سینما با حضور و تاثیر بیشتر نمایندگان اصناف در سازمانی نوین به نام سازمان نظام سینمایی قوام یابد و سازماندهی شود.
ب) تامین امنیت شغلی سینماگران: سینماگران از دیرباز به دنبال تامین امنیت شغلی خویش بوده اند امری که موجب پایداری و ایجاد امنیت وروانی شاغلان این عرصه می شود. در برنامه چهارم توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی طراحی و اجرای امنیت شغلی تکلیف وزرت فرهنگ و ارشاد اسلامی بوده که نه دولت هشتم که خود این الزام را برای خوییش ساخته بود و نه دولت های پاک دست و مهروز نهم و دهم در این خصوص اقدامی بعمل نیاوردند. هیات مدیره خانه سینما در دی ماه سال 1387 طرح امنیت شغلی سینماگران را تنظیم و برای ریاست دولت نهم ارسال کرد اما درست ده ماه بعد با روی کار آمدن هنرمندان مسلمان(تیم جواد شمقدری) خانه سینما با حصر مالی و کمی بعدتر با فرمان انحلال مواجه شد. اینک اما بزنگاهی تاریخی است تا کارگزاران تدبیر و امید برای امنیت شغلی سینما گران به تدبیر خانه سینما گردن نهند و نیز با تدابیری امنیت سرمایه گذاری در سینما نیز را چاره سازند.
پ) بازگرداندن اقتدارقانون به عرصه سینما: در تعریف دولت به معنای اداره کننده جوامع انسانی، اقتدار قانون جایگاهی رفیع و بی بدیل دارد. بدین معنا که در برابر هر کس و هر کجای کشور این قانون است که روشنی بخش حق و فصل الخطاب اختلافات است. اینکه بر اساس قانون وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی مسئول فرهنگ و سینما است اما در برابر اعمال قانون توسط دولت، مشتی مخالف بتوانند حرف نا راست شان را بر کرسی بنشانند اصلا زیبنده نظام و کارگزاران دولت تدبیر و امید نیست. آنچه در جشنواره فیلم فجر در خصوص دو فیلم پیش امد و اکنون کمینه اقتدارگرایان در پی اعمالش بر دو فیلم دارای مجوز قانونی(عصبانی نیستم و قصه ها) هستند از جمله بزنگاه هایی است که دکتر ایوبی و وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی باید خود راستین شان را در تمکین و پایداری به قانون نشان دهند.
ت) تسهیل و تامین زیر ساخت ها: دولت برای تامین، تسهیل و تشویق اجرای زیر ساخت ها معنا می یابد. سینمای ما در تولید رتبه پانزدهم تا هفدهم جهان را دارد اما در نمایش و زیر ساخت های تولید حتی در سطح منطقه خاورمیانه هم جایگاه درخوری ندارد. این امر نیز ناشی از توجه مدیران سینمایی به تولید فیلم و روابط سخت خارجی ما است. در یک نظام طبعیی تولید و نمایش اثار سینمایی جایگاه حقیقی خودش را باز می یابد اما در سینمای ما این امر دایما توسط مداخله های دولت در تولید و نمایش مختل می شود.
اینک وقت آنست تا سازمان سینمایی رویکرد تاریخی اش را در تولید فیلم به مدد بهبود روابط خارجی به تامین زیر ساخت ها ی عرصه نمایش و فنآوری های نوین در تولید و تشویق حضور بخش خصوصی معطوف کند.
نظر شما