آیا ایران می توانست با شجاعت الجزایر بازی کند؟/استراتژی جلوگیری از فاجعه ملی خوب بود یا بد؟

به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین ؛ الجزایر یک مرحله بالاتر از تیم ملی ایران حذف شد. درست چند ساعت بعد از اینکه نیجریه ، تیمی که ایران می توانست به جایش باشد در رقابتی قابل تحسین و با اشتباه داوری بازی را به فرانسوی ها باخت تا جام شگفتی حذف دو تیم اروپایی دیگر یعنی آلمان و فرانسه را تجربه نکند. الجزایر اما از دید همه فوتبال دوستان بازی هایش هیجان بیشتری داشت که تیم سی و یکم جام بعد از ایران در تخمین های قبلی ، با مربی بوسنیایی و مسلمانش توانسته بود ناباورانه پیش بتازد . خلیل هوجیچ که درخشش درمربیگری را در لیگ فرانسه آغاز کرد و بعد دورانی نه چندان درخشان را در کشورش داشت برای ایرانیان بی شک مربی شناخته شده ای است. خاندان هوجیچ از حانواده های ورزشی بوسنی هستند. برادر خلیل سابقه هدایت تیم های استقلال و آرارات تهران را دارد و این مربی به واسطه آن سال ها بارها تا آستانه کار در ایران هم پیش آمد. هوجیچ بی شک یکی از ارزان ترین مربیان جام جهانی بود با قراردادی سالانه 400 هزار دلار اما او تیمی جنگجور ساخته بود که قابل ستایش بود. حالا با حذف تیم او ، این پرسش به میان آمده که آیا نمایش ایران که با تنها یک امتیاز به پایان رسید قابل ستایش است یا تیم ما هم می توانست درخششی چون الجزایر یا کاستاریکا داشته باشد؟ این پرسشی است که پژمان راهبر سردبیر سایت آی اسپرت  با نوشتن پستی با عنوان «خداحافظ الجزایر سرافراز »  به راه می اندازد که همگی شان اعضای تیم اعزامی رسانه ایران به جام جهانی هستند. مقدمه ای برای یک بحث جالب. سعید زاهدیان سردبیر روزنامه ایران ورزشی می پرسد:« آیا ایران می توانست چنین نمایشی داشته باشد» و از اینجا نوبت پرداختن به پرسش بزرگ است. چیزی که البته وزیر ورزش هم برای تمدید قرارداد با سرمربی تیم ملی خواهان واکاوی اش است. اینکه آیا کارلوس با تیمش موفق بوده است؟ افشین عبداللهیان ، سردبیر روزنامه ابرار ورزشی در این باره می گوید:« تیم ایران هیچ گاه در برابر تیمی مثل ایران نتوانسته صاحب گردش توپ باشد که در هر دو بازی رودرروی مان آنها بودند که توپ را در اختیار داشتند و بازی را بردند. ما تنها توانستیم برای کنترل بازی برابر شان اقدام کنیم.» اگرچه او اعتقاد دارد بازی ضعیف نیجریه برابر فرانسه نشان از مسیر ساده ایران در گروهش نسبت به الجزایر یا کاستاریکا داشته است. نکته ای که پیام یونسی پور ، عضو شورای سردبیری روزنامه ایران ورزشی اعتقادی به آن ندارد و اولا این فرضیه که نیجریه برابر فرانسه بد بازی کرده باشد را رد می کند و اعتقاد دارد عقاب های سبزپوش به سادگی قافیه را به خروس ها نباختند. او سپس درباره ایران ، این تعبیر را به کار می برد:«ایران بالاتر از حد انتظارش بود.» سعید زاهدیان در این باره پرسش مهمی دارد:«الجزایر خارق العاده بود یا ایران؟» و ادامه می دهد:« ایران بی شک در این جام بالاتر از استانداردهای خودش بود اما این سطح بالا هم پایین تر از حد کاستاریکا یا الجزایر بود.» این باوری بود که البته منتقدانی جدی داشت. ایران برای بالاترین کیفیتش جنگید این کلید وازه ای بود که کارلوس کروش در همه روزهای حضورش در برزیل به آن تاکید داشت. تیمی که پایان حضورش حس غروری نزدیک به سرخوشی را به مردمش هدیه داد که به پیراهن ملی تیم فوتبال شان افتخار کنند. آرمن ساروخانیان ، نماینده روزنامه همشهری در جام جهانی در این باره می گوید:« اینکه سطح فوتبال الجزایر از ایران بالاتر باشد خیلی طبیعی است. تیمی که بازیکنانش همگی در لیگ های اسپانیا و ایتالیا بازی می کنند برای این تورنمنت جهانی بدون شک کیفیتی بالاتر دارند.» این نکته ای است که محسن معتمدکیا ، سردبیر بخش فوتبال خبرگزاری ایسنا هم به ان اذعان دارد. پیامیونسی پور اما مقایسه الجزایر و ایران را اساسا اشتباه می داند و ان را مثل مقایسه نیجریه با ایران می داند و می گوید:« از یاد نبریم که ما یک عمر افتخار فوتبالی مان شکست آبرومندانه برابر الجزایر بوده است.» اشاره او بازی های اوایل دهه 70 میان ایران و الجزایر در جام تشریفاتی قهرمانی آسیا و آفریقاست و آن گل معروف صمد مرفاوی برای تیم علی پروین. پیام می گوید:« شاید اگر هم انتقادی باشد به جایی است که ما باید خودمان را با کاستاریکا مقایسه کنیم و بگوییم ما plan B برای زمان های نیاز به بردن نداشتیم.» نکته ای  که فرهاد عشوندی دبیر سرویس ورزشی خبرآنلاین هم از آن دفاع می کند اما همچنان سئوال های سعید زاهدیان جای بحث دارد. اینکه واقعا ایران آیا هدفی بالاتر از خوب باختن در جام جهانی داشته است؟ اینکه استراتژی تیم ملی جلوگیری از فاجعه بوده است. اینکه چرا تیم ملی در جایی به بزرگی جام جهانی نباید تاکتیک جایگزین داشته باشد؟

البته این پرسش ها هم پاسخ هایی قانع کننده دارد. برای مثال اینکه تیمی که یک ماهه برای جام جهانی بسته می شود ، برای رسیدن به یک تاکتیک هم کار دشواری دارد. اینکه تیم بتواند همین تاکتیک بازی بسته را هم انجام دهد در ذهن خیلی از اهالی فوتبال نمی گنجید. یونسی پور ، عشوندی و معتمد کیا از این نگرش دفاع می کنند و این حرف که تیم های دیگر کمتر از ایران اردو داشتند را نمی پذیرند چون:« بازیکنان سایر تیم ها در لیگ های بهتری بازی می کردند . شرایط بدنی بهتری داشتند نه بازیکنانی که از لیگی آمده بودند که بر اساس آمار رسمی سازمان مجری لیگش دوندگی شان چیزی بین 4 تا 5 کیلومتر بوده و در کمتر از دو ماه همان بازیکنان توانستند بیش از 10 کیلومتر به طور متوسط در هر بازی بدوند!تیمی که غیر از یک بازیکن در لیگ برتر انگلستان ، هیچ بازیکن شاخص دیگری در لیگ های برتر دنیا در ترکیبش نداشت. اگرچه اگر استدلال بازی در لیگ های بزرگ بود ، چرا باید انگلستان ، ایتالیا ، بوسنی و اسپانیا اوت می شدند؟ با این وجود ایران هم می توانست برای این نمایش در کفه تیم هایی مثل ژاپن ، استرالیا و کره یا حتی کرواسی قرار بگیرد ، البته با این تفاوت که نمایش تیم ما به دل مردم مان چسبید اما آنها با حس تلخ ناکامی از جام به خانه های شان برگشتند. بیشک آنچه تیم ملی در بازی های جام جهانی اراه کرد تلاشی بود برای حلوگیری از یک فاجعه . تلاشی غرور آمیز که به بهترین شکل انجام گرفت. این نقطه ای است که همه حاضرین در بحث بر سرش توافق داشتند. اینکه ایا می شد جسورانه تر به بلندپروازی اندیشید ؟ این نکاه ای است که محمود گودرزی ، وزیر ورزش آنرا به نقد منصفانه از سوی فدراسیون فوتبال وا گذاشته. اینکه آیا می توان عملکرد کروش را به چالش کشید و برای آنچه حاصل کارش بوده نمره ای در نظر گرفت.

این پرسشی است که باید پیش از پرداخت هزینه نجومی تمدید قرارداد سرمربی برایش پاسخی آشکار داشت. اینکه تداوم 4 ساله حضور او آیا ایران را برای جام آینده به تیمی بدل می سازد که در میان بزرگان بخواهد سری داشته باشد میان سرها یا اینکه چون یونان به حضور لرزان و بسته و فوتبال ستیز بیاندیشد. اینکه آیا 4 سال بعد ما تیمی با میانگین 24 سال خواهیم داشت که شیرانه چون الجزایر و کارستاریکا به حریفان می تازد یا باز الگوی مان تیمی چون یونان است که می خواهد به فکر حفظ آبرو باشد؟ این نکاتی است که کارلوس کروش ، خود برای شان کتاب مبانی تئوریک دارد. جزوه ای بیش از 400 صفخه ای که بر مبنایش طرح تحول فوتبال آمریکا ریخته شده. گوشه ای از قابلیت های بی نظیر مربی که هیچ گاه از سوی فدراسیون ایران به بازی گرفته نشد و تنها فرصتش سوخت.

4141