تفاوت نقد و توهین

نقد در نظام جمهوری اسلامی کاملا انجام می‌شود و افراد آزادنه اظهارنظر می‌کنند. نمونه آن هم در اواخر دولت آقای احمدی‌نژاد بود که خود رییس دولت، معاونان و وزرایش هرچه می‌خواستند می‌گفتند و حتی گاها در ورطه زیاده روی هم می‌افتادند. مشکل اصلی که باعث شده برخی تصور کنند نقد و اظهارنظر مخالف در نظام جمهوری اسلامی وجود ندارد این است که این مهم در جامعه ما نهادینه نشده است.

امروز این امر واضح و مبرهن شده است که نقد و اظهارنظر به هر شیوه‌ای منتقل خواهد شد، در داخل نظام نتوانند نقد کنند، خارج از نظام نظراتشان را بیان می کنند. مشکلی که وجود دارد آن است که دستگاه‌های رسمی اطلاع رسانی را شفاف‌تر نمی‌کنند و خط قرمزهای تصوری برای خودشان در نظر گرفتند که آن خط قرمزها محدوده اظهارنظر را تنگ و محدود کرده است.

فرض کنید صداوسیما اخبار را شفاف به مردم نمی‌گوید و فکر هم نمی کند که مردم خودشان از همه چیز خبر دارند پس چرا اخبار را سانسور شده در اختیارشان قرار دهیم، چرا دایره را بازتر نکنیم. معتقدم این سلایق، سلایق کلی نظام نیست بلکه سلایق اشخاص مسئول در این نهادها است.

مخالفان نظام هم حتی آزادانه حرف‌هایشان را می زنند ولی چون این حرف‌ها در رسانه های خارجی بیان می شود و در رسانه داخلی منعکس نمی شود گفته می شود آزادی در ایران وجود ندارد.

برای حل این موضوع هم باید نقد، اظهارنظر و قاعده رفتار معقول سیاسی را تعریف و چارچوب دار کنیم. مشکل نداشتن تعریف است. باید مقداری نظامند حرکت کنیم. برای مثال قانون جرم سیاسی یا قانون مطبوعات را تصویب کنیم، هیات منصفه در نظر بگیریم تا شبهه هایی که بر نظام جمهوری اسلامی سایه افکنده با این اقدامات برطرف شود.
/27220