پیروزی والیبال ایران در برابر آلمان همه را به وجد آورد حتی فوتبالی ها را. علی پروین کیف کرد. امیر قلعه نویی که برق خانه اش رفته بود مدام پیگیر نتیجه بازی بود و در پایان همانند همه ایرانی ها از این پیروزی مسرور شد، هر چند که او این روزها باید برای جانشینی مجتبی چاره اندیشی کند. سرویس ها، دریافت ها، اسپک ها و دفاع روی تور جهانی بود، جهانی.
این پیروزی شگفتی بود؟ اگر این پیروزی شگفتی بود چهار پیروزی قبلی که پیش از مصاف با آلمان به دست آمد چه بود؟ شگفتی یک بار رقم می خورد نه چندین بار. مثل نتیجه ای که تیم ملی در برابر استرالیا در ملبورن به دست آورد. مثل قهرمانی یونان در یورو 2000. این پیروزی و پیروزی ها مشابه که یقینا تدوام خواهد داشت حاصل بیش از یک دهه تلاش است.
یادمان است. یک دهه پیش یا پیش تر موفقیت های والیبال با مصطفی کارخانه استارت خورد، در تیم ملی نوجوانان. بعد از آن نگاه ویژه به تیم های ملی پایه موازی با استعداد یابی، برگزاری لیگ منسجم، اهمیت به باشگاه ها، برپایی اردوی تدارکاتی و برگزاری بازی های دوستانه با تیم های اروپایی و در نهایت بخدمت گیری یک مربی تراز اول برای تیم ملی، والیبال را به این نقطه رساند، نقطه ای که برتری 3 بر صفر در برابر آلمان را به ارمغان می آورد.والیبالی ها عمل کردند.
نقطه اوج دعوت از ولاسکو برای سفر به تهران بود. دعوتی که به عقد قرارداد منجر شد. ولاسکو اگر می دانست والیبال ایران نمی تواند به صعود به المپیک نزدیک شود و به لیگ جهانی صعود کند هیچ گاه به تهران نمی آمد. مربیان نامبر وان برای پول به این طرف و آن طرف نمی روند و ابتدا آبرو و اعتبار فنی خویش را دوست دارند. او ایمان به توانمندی بچه های ایرانی داشت و بر این باور بود والیبال ایران یارای مبارزه با تیم های بزرگ جهان را دارد.
ولاسکو باور را به ایرانی ها هدیه داد. باور بزرگی، باور اینکه چیزی از تیم های بزرگ جهان کم ندارند. آنچه که کم دارند ایمان به خویش است. او زرع کاشته شده را هرس کرد و به این جا رساند.
باید دست مریزاد گفت به فدراسیون والیبال . به رئیس امروز و روسای قبلی اش . باید خسته نباشیدی گفت به همه باشگاه ها و به مربیانشان. به مربیانی که در شهرستان های دور و نزدیک کاشف این استعدادها و معرف آنها بودند. این ها هم در این موفقیت با ولاسکو سهیم هستند. باید قدردان 12 هزار نفری بود که برای تشویق تیم ملی به سالن آزادی می آیند و پرچم ایران را می رقصانند...
حرف آخر، رمز موفقیت در عمل بود. برنامه های والیبال کاغذی نبود. آن چه نوشته می شد به میدان عمل می آمد. عمل بود و صراحت در آن. والیبال از تفسیر به ابتکار روی آورد و آن را در سالن پیاده کرد. وقتی عمل شود به آنچه که گفته می شود نتیجه کم و بیش دیر یا زود حاصل خواهد شد. به المپیک صعود نکردیم اما وارد لیگ جهانی شدیم. از روسیه شکست خوردیم اما آلمان را بردیم. عمل باشد آینده هم از آن ما خواهد بود. این بار به المپیک صعود خواهیم کرد. این بار در رتبه بهتری قرار خواهیم گرفت و این بار والیبال ایران - ولاسکو را شادمان خواهد کرد.
و ای کاش عمل گرایی والیبال الگو شود، دست کم برای فوتبال...
دلارها نوش جانت ولاسکو چون این تیم ملی فوتبالی ها را هم به وجد آورد.
251 41
نظر شما