مسعود کیمیایی: درست چهار سال و یک روز پیش در خرداد 1388 بازی را به کره واگذار کردیم و با دست خالی به خانه برگشتیم و 28 خرداد 1392 پس از آن روزی که کام مردم زهر شد، امروز همه در خیابان‌ها فریاد شادی سر می‌دهند. اما نه آن تلخکامی فقط برای شکست در فوتبال بود و نه این شادی صرفا برای پیروزی است. پیروزی و شکست در یک مسابقه ورزشی نمی‌تواند به خودی خود ملتی را اینچنین دچار هیجان کند، مگر آنکه نوید یک تغییر بنیادی و ریشه‌سازی را بدهد و مردم بدانند تغییرات بزرگی در انتظارشان است.
وقتی دلیل شادی مردم یک پیروزی ورزشی است، جنس شادی و عمق آن تغییر می‌کند. هیجان شاد ناشی از پیروزی تیم ملی در یک مسابقه فوتبال دفاعی در مقابل ناملایمات است. این شادی‌ها تعبیر مسلم تحقیرها و شکست‌هایی است که مردم با آنها می‌خواهند مرهمی بر زخم‌هایشان بگذارند. قدر مسلم در کشورهای پیشرفته نیز نسبت به اتفاق‌های ورزشی و به تبع آن پیروزی‌هایش مردم شاد می‌شوند، اما واکنش‌های آنها خالی از هیجانات کاذب است. کشورهای در حال توسعه و کشورهای مضطرب، مشکلات و تحقیرشدگی‌ها را با این شادمانی جبران می‌کنند که خود موج سازنده‌یی برای این جوامع است.
هر پیروزی یک لبخند برای ما است و فرقی ندارد که سهم ما در این پیروزی چقدر بوده، فرقی ندارد که دلیل این پیروزی یک مسابقه ورزشی است یا یک رقابت سیاسی. هر پیروزی برای ما یک گام به پیش است و هر قدم خاطره سرخوردگی‌ها را از یادمان دور می‌کند. هر پیروزی، هر بهانه شادی غنیمت است.
575717
نظر شما