محمود حاج‌زمان: جوان‌ترین بمب افکن پنهانکار فعال آمریکایی 15 سال سن دارد، و بمب‌افکن دیگر ناوگان نیروی هوایی آمریکا حدود 5 سال از آن پیرتر است. در عین حال، سیستم‌های دفاع یکپارچه‌ای که این هواپیماها باید با آن مقابله کنند به مراتب پیچیده‌تر شده است. رادارهای استاتیک چندگانه که امروزه بسیار متداول شده‌اند، چنان حساسند که می‌توانند یک هواپیمای پنهانکار را شناسایی کنند. برای جلو ماندن از چنین سیستم‌های دفاعی، نیروی هوایی آمریکا طی پنج سال آینده بودجه‌ای 3.7 میلیارد دلاری را برای طراحی جانشین بی-2 اختصاص داده که بتواند تا سال 2020 / 1399 فعال و در خدمت باقی بماند. طراحی‌های واقعی این بمب‌افکن جدید جزو مدارک طبقه‌بندی شده است، اما برخی از اسرار هم اکنون نیز به بیرون درز کرده است.
به گزارش پاپ‌ساینس، ثبت اختراع‌ها و طرح‌های پیشنهادی نوثورپ گرومن، سازنده هواپیمای بی-2، نشان می‌دهد که بمب‌افکن جدید باریک‌تر از بی-2 خواهد بود؛ اما همان طراحی آشنای بال‌های پرنده را که با حذف لبه‌های تیز بازتاب راداری را کاهش می‌دهد، حفظ خواهد کرد. مهندسان همچنین انواع جدید پوشش‌های جاذب راداری را امتحان می‌کنند که می‌تواند برای سیستم‌های دفاع اختصاصی بهینه شود و به این ترتیب، تصویر نسل بعدی بمب‌افکن‌های پنهانکار در حال پدیدار شدن است.
پوشش اختصاصی
پوشش‌های اغلب هواپیماهای پنهانکار از یک ماده جاذب رادار تشکیل شده‌اند که عموما نوعی آهن مستغرق در رنگ است. اما این پوشش‌ها سنگین هستند (که باعث کاهش راندمان مصرف سوخت می‌شود) و باید مرتبا تجدید شوند و تمام فرکانس‌های رادار را نیز جذب نمی‌کنند. شرکت Ceno Technologies، که یک شرکت علوم ذرات در سنبورن نیوریورک است، یک پوشش سبک‌تر و بادوام‌تر ساخته که از گوی‌های سرامیکی توخالی استفاده می‌کند. ازآنجاکه گوی‌ها را می‌توان با کربن، نقره یا فلزات دیگری پوشاند که طول‌موج‌های با تفاوت اندک رادار را نیز جذب می‌کند، این روکش را می‌توان به نحوی اختصاصی بهینه کرد که بتواند سیستم‌های خاص راداری را فریب دهد.
شکل هموارتر
هواپیمای بی-2، دو دریچه ورود هوای نیمه توکار دارد که به نوعی لبه‌های تیز محسوب شده و باعث بازتاب امواج رادار می‌شوند. در یک طرح ثبت شده شرکت نورثورپ گرومن، بمب‌افکن جدید به جای دو دریچه بزرگ، چهار دریچه کوچک دارد. دریچه‌های کوچک‌تر می‌توانند در عمق بیشتری از بال تعبیه شوند و به طور موثری بازگشت امواج راداری را کاهش دهند.
تله‌های هوشمندتر
برای به اشتباه انداختن سیستم‌های دفاع راداری، بمب‌افکن جدید احتمالا چیزی شبیه تله مینیاتوری هوا به هوا (Miniature Air Launched Decoy) ساخت شرکت Raytheon را حمل خواهد کرد. این هواپیماهای بی‌سرنشین اصلاح شده از بازتابنده‌های راداری استفاده می‌کنند تا علائمی بمب‌افکن-مانند از خود ایجاد کنند که باعث منحرف شدن توجهات از بمب‌افکن واقعی شود. این تله‌های هوایی در یک مسیر از پیش برنامه‌ریزی شده، به طول بیش از 900 کیلومتر پرواز می‌کنند و همچنین می‌توانند برای آشفته کردن بیشتر دفاع هوایی، دستگاه‌های تولید پارازیت راداری را با خود حمل کنند.
بال جمع‌شدنی
در یکی از طرح‌های نورثورپ گرومن، مهندسان یک بال کاذب (Canard Wing) را در دماغه هواپیما قرار داده‌اند که می‌تواند نیروی بالابر اضافی را در طی برخاستن و پرواز هواپیما فراهم کند. در نتیجه یک بمب‌افکن کوچک‌تر می‌تواند سلاح‌های سنگین‌تری را در محفظه بار خود حمل کند. از آنجایی‌که خطوط مستقیم و لبه‌های تیز آن امواج رادار را منعکس می‌کنند، این بال کاذب به احتمال زیاد به نحوی طراحی می‌شود تا زمانی که هواپیما در محدوده سیستم های دفاعی قرار می‌گیرد، بال به درون بدنه هواپیما جمع شود.
سلاح‌های سنگین‌تر
بمب‌افکن جدید به احتمال فراوان و بر خلاف محفظه دوتایی هواپیمای بی-2، یک محفظه سلاح تک خواهد داشت. این هواپیما کماکان قادر خواهد بود تا موشک‌های هدایت‌پذیر متعارف JDAM، کلاهک‌های اتمی و حتی بمب‌های 15 تنی جدید پناهگاه‌شکن را حمل کند. اما یک محفظه سلاح تک هزینه ساخت را افزایش می‌دهد؛ نگرانی مهمی که طراحان با توجه به بودجه نسبتا کم و سختگیرانه پروژه باید آن را مدنظر قرار دهند.
53275
نظر شما