دغدغه غرب ستیزی: جمهوری اسلامی از ابتدای تاسیس کوشیده است تا با غیریت سازی از غرب هویت خود را تثبیت نماید. در همین راستا کشور تاکنون سه موج از انقلاب فرهنگی را از سر گذرانده که هدفی جز پالایش نهاد علم از آموزه های مدرن نداشته است. تلاش های متمرکز دودهه اخیر در ایجاد علوم انسانی اسلامی هم تا این جا دستاوردی به جز کلی گویی و شعارزدگی به ارمغان نیاورده است. جایگزینی پیشرفت به جای توسعه در عنوان برنامه هفتم نمونه روشنی برای جبران این کاستی محسوب می شود.
روایت سازی از طریق نام گذاری: جمهوری اسلامی بر اساس باور راسخ به پدیده جنگ روایت ها می کوشد تا پیروز این نبرد رسانه ای باشد. از منظر حکومت هم نام گذاری ها می توانند مولد انرژی برای تغییر بوده و به تحول در عرصه های اجرایی بینجامد. به عبارت دیگر نظام سیاسی امیدوار است که تغییر اسم ها منجر به تغییر رسم ها شده و برخی از کاستی های موجود را مرتفع نماید. کارنامه چهل و چهار ساله جمهوری اسلامی اما نشان می دهد که این انتظار بیش از حد خوش بینانه بوده است.
ناکارآمدی و بحران دستاورد: کشوری که قرار بوده در ۱۴۰۴ به قدرت اول منطقه در همه حوزه ها تبدیل شود ولی اکنون مردم اش از رفاهی معادل یک سوم ترکیه برخوردار هستند چگونه می تواند حجم انبوه ناکارآمدی هایش را برای جوانان انقلابی توجیه پذیر سازد؟ آیا راهی به جز این وجود خواهد داشت که بر حجم شعارهای تبلیغاتی اش افزوده و با نوآوری در نام گذاری های رنگارنگ هواداران خود را امیدوار سازد؟ این ها دقیقا همان اقداماتی است که در حال انجام است.
برداشت متوهمانه از نقش رسانه ها: جمهوری اسلامی دریافتی غیر واقعی و اغراق آمیز از نقش رسانه ها در جهان امروز دارد. هیچ کسی منکر نقش شگرف رسانه نیست ولی نمی توان انتظار داشت که رسانه قادر باشد آن چنان به قلب واقعیت بپردازند که تشخیص راست از دروغ ناممکن شود، آن هم در روزگاری که تکثر و رقابت رسانه ها این امر را ناممکن ساخته است. اما نظام سیاسی با بی اعتنایی آشکار به چنین واقعیتی می کوشد تا با بزرگنمایی نام گذاری های انجام شده بخشی از ناکامی های خود در عرصه حکمرانی را از دیده ها پنهان سازد.
216216
نظر شما