موضع گیری های دستگاه دیپلماسی جمهوری اسلامی ایران در برابر تحولات منطقه با رعایت احتیاط کامل و در برخی موارد بیش از حد لازم صورت گرفته است اما به نظر می رسد اقدامات و تماس های دستگاه دیپلماسی کشور با نیروهای موثر و بازیگران اصلی منطقه ای مثبت بوده و البته می توانست بهتر از این هم باشد.
در خصوص لیبی مراودات متعددی از سوی تهران با نیروهای مخالف و حکومت قذافی صورت می گرفت. آنچه در لیبی به وقوع پیوست گرچه همچنان با ابهامات زیادی روبروست اما نشان می دهد که یک نیروی شاخص مردمی قابل تشخیص در این کشور وجود نداشت. در لیبی نیروهای مختلف با گرایشات متنوع و انگیزه های متفاوت وارد صحنه شده بودند. گرچه همه آنها در مقابل سلطه دیکتاتورگونه قذافی به صحنه آمده بودند اما اتخاذ یک موضع روشن و شفاف از سوی وزارت امور خارجه ایران در جریان تحولات لیبی دشوار بود.
برخی جریان های اسلامی و عربی متاسفانه به گونه ای عمل کردند که پوشش لازم را به فعالیت سازمان ناتو در لیبی دادند و این خود فصل جدیدی را در عرصه روابط منطقه ای و روابط بین کشورهای اسلامی ایجاد می کند و بی تردید بهانه ای برای نفوذ و دخالت مستقیم نیروهای غربی در منطقه خواهد بود.
اما در بررسی موضع گیری های تهران در مقابل مسائل سوریه باید گفت که شاید مناسب تر آن بود که دستگاه سیاست خارجی زودتر به محکوم کردن هرگونه خشونت و توسل به خون ریزی اقدام می کرد. این تاخیر در تصریح علنی و عمومی به این موضوع تاحدودی جای انتقاد را باقی می گذارد. گرچه اقدامات عملی و تماس های دستگاه دیپلماسی ایران با مقامات و افراد و تشکیلات و جریان های معارض در سوریه هم طی ماه های اخیر وجود داشته اما این اقدامات نتوانسته تبلور روشنی از خود نشان دهد.
نماینده پیشین ایران در سازمان کنفرانس اسلامی و تحلیلگر مسائل خاورمیانه
/27213
نظر شما