در آستانه سه ماه مانده به برگزاری جام جهانی فوتبال در قطر، فدراسیون پرحاشیه فوتبال بدون رییس، سرمربی تیم ملی بدون امنیت شغلی، تیم ملی بدون برنامه و مسابقات دوستانه جهت آمادگی و مهمتر از همه وجود چنددستگی در این تیم است.
با درنظرداشت همه این موارد، می توانیم با طارمی هم نظر باشیم که بهترین رتبه ای که در قطر نصیب مان می شود، پله چهارم است. پیش از این هم نوشته بودم که هیچ سهمی برای وزارت ورزش و فدراسیون فوتبال در موفقیت های تیم ملی قائل نیستم.
هر افتخاری که فوتبال ایران به مردم کشورمان هدیه داد، به خاطر نبوغ و سختکوشی جوانان ایرانی بود. وضعیت فعلی تیم ملی فوتبال در آستانه مهمترین رقابت های جهانی، موید این ادعاست که فوتبال کشور بی صاحب است.
اوضاع این ورزش پرطرفدار، آنقدر سخیف و آلوده شد، که نامدارانی چون علی دایی دیگر حاضر نیستند در این معرکه ورود کنند. حالا دیگر هچکس نمی گوید که ورزش از سیاست جداست، بلکه بلعکس ورزش هم به بخشی از سیاست های بین المللی دامن می زند، که اگر غیر از این بود، فدراسیون فوتبال کانادا بازی دوستانه با تیم ملی کشورمان را لغو نمی کرد.
با توجه به حضور تیم های ملی فوتبال انگلیس و آمریکا در گروه ایران و سابقه نزاع های سیاسی این دو کشور با تهران، چه دست های پشت پرده ای می خواهد شاهد خودزنی فوتبال ملی در صحنه جام جهانی باشد؟
هنگامی که با بهترین نسل در تیم های همگروه ایران در قطر روبرو هستیم، اینهمه آشفتگی پیرامون تیم ملی که حاصل بی برنامگی است، منشا چه تفکراتی در کشور است.؟
آنچه مسلم است اینکه همه این ناهنجاری ها را نمی توان در مدت زمان باقیمانده تا بازیهای جام جهانی قطر برطرف کرد، پس باید منتظر یک آبرو ریزی دیگر به سبک هالک فتوشاپی ، برای فوتبال ملی باشیم.
نظر شما