نوروز؛ جان جهان  

انسان، آنجا به اوج واعتلا می رسد که نه فقط "درست"کارکند بلکه هرچه کند،"درست" باشد."  گفته اند باید هدفمند بود و البته هدف «متعالی »است اما "مسیر"و"راه"نیز شورانگیز و پر راز و رمز است.
برای رسیدن به هدف، "راه"را نباید "وسیله " پنداشت و تعجیل کرد؛ خود "مسیر" نوعی سلوک و معرفت است. رنگ و بی رنگی، برگ و بی برگی،آن وجان ، مهر و ایمان، آگاهی و زیبایی و مشق و"سرمشق "در همین "راه"نهفته است. مقصد و مقصود در این گام؛ یکی است. رفت وآمد، عقل و عشق، و فلسفه و حیرت، آوردگاه "همانندی" است ؛ در سپهر رنگ و شور و نور.

درآستانه سال نو می توان امید داشت رازها و پندارها، رویاها و آرزوها، گل ها و سفالینه ها از کشکول جهان فرهنگ ؛ دست چین و پیشکش ذهن خلاق و اندیشه وقاد شمایان شود. چون هنگامی قادریم آنچه نداریم را کسب کنیم که آنچه داریم را بتوانیم "درست"عرضه کنیم. مدار جهان بر آهنگ است، نقش  و خط و نظم.
و البته خواست مخاطب، این سرو سبز آزاد را، پویا ‌ و پایا خواهد کرد؛ چراکه اگر"طلب " نبود، زندگی معنی نداشت. در این "گفت" و"گو" است که آثار نو، ققنوس وار، می شکفد. شعر و ترانه ، موسیقی و نجوا ،و نام ها و نشان ها ؛محمل وآینه ای است تانخبگان  بخشی ازفرهنگ وهنرایران را چون "جان"خویش  ارایه کنند….

آواز ما، خیال انگیز؛ دستان ما سبز، شعار ما شفقت و عشق و خواست ما، "پرواز" است.