خبر تلخ ورزش: حتی المپین‌های مان تمرین دموکراسی را بلد نیستند!

چند هفته قبل انتخاباتی برگزار شده. لیستی واحد را همه کنار هم تشکیل دادند . لیستی متشکل از المپین های رشته های مختلف. دو نفر از کشتی، دو نفر دو و میدانی از تکواندو و کاراته و وزنه برداری تا قایقرانی و بدمینتون و رشته های دیگر. تازه فوتبالیست ها هم نیامدند و جایی بین رای دهنده ها هم نداشتند.

مکانیسمی شبیه همان مسیری که ۴ سال قبل اتفاق افتاده بود و در نهایتش این بار قهرمانانی بیشتر رای آوردند و شگفتی ساز شدند که شاید خیلی های شان کمتر در دید بوده اند. بالاترین رای رسیده به سجاد گنج زاده . پسری مودب از کاراته کاها که نخستین طلایی تاریخ کاراته ایران در المپیک است. همان پسری که با ضربه غیر ورزشی حریف عربستانی روی زمین افتاد اما انگار طلایی بودن بر طالعش نوشته شده. او همان پسری است که تمام ۲۰ ماه گذشته در دل کرونا میان همه تمرینات سخت برای المپیک نتوانست گوشه ای بنشیند ، کیسه برنج و قوطی روغن و دبه آب آشامیدنی  در دست به نقطه صفر مرزی میرجاوه می رفت تا کودکان سیستان و بلوچستان بیش از این حس تنهایی و بی کسی نکنند.

او که کنار جمعی از باقی ورزشکاران وطنش نشان دادند همه دنیای شان زرق و برق روزهای قهرمانی نیست. می توانند جایی کاری کنند که نه خبری از آقاهاست و نه آقازاده ها پس بیل دستش می گرفت و مدرسه می ساخت و این رفتارها بودکه حتی در رقابت با پسر با اخلاق و دوست داشتنی همه مردم ایران یعنی حسن جان یزدانی، رای اول را از بچه های ورزشکار گرفت.

اما در همان جمع ۱۹ نفره که رای آوردند هم باز ترکیبی از طیف های مختلف قهرمان های ورزشی حضور داشت. از احسان حدادی و شهربانو منصوریان و فرزانه فصیحی تا بچه های کمتر در رسانه ‌و شبکه های اجتماعی چون امین بوداغی و محمد باقری معتمد و مجتبی عابدینی و ثریا آقایی.

بچه هایی که همگی یک ویژگی مشخص دارند. قهرمان هایی المپیک رفته. حالا با مدال یا بی مدال.

بچه هایی که دور هم جمع شده اند تا برای ۴ سال یکی شان عضو هیات اجرایی کمیته ملی المپیک، عضو کمیسیون ورزشکاران Ioc و صاحب ۶ رای در انتخاب رئیس آینده کمیته المپیک باشند. نهادی که به زودی انتخاباتش برگزار خواهد شد و احتمالا همه حواشی این روزها و این صف کشی قهرمانان جلوی هم سهم خواهی پدرخوانده های پشت صحنه برای آن رویداد است.

رویدادی که برای اولین بار با اساسنامه جدید و دخالت کمتر دولتی برگزار خواهد شد.

ماجرای تلخ اما این همه حاشیه و قهر و رودرروی هم قرار گرفتن این قهرمانان است. اینکه دوقطبی تلخ بهداد سلیمی وحمید سوریان ایجاد شود. اینکه یک سو بشود احسان حدادی ، علی دبیر، هادی ساعی و آرش میر اسماعیلی و سوی دیگر باید شاهد حضور بچه هایی چون باقری معتمد، نجمه خدمتی و تک تک بچه هایی که رای از مجمع و خانواده ورزش شرکت کننده در انتخابات رای گرفته اند باشیم.

اینکه حسن یزدانی و گرایی را در حالت تخاصم با بچه های قهرمانی چون سجاد گنج زاده و بهداد سلیمی ببینیم چه سودی برای ورزش مان دارد.

بچه هایی که اکثرا شانس های اول مدال آوری کاروان ورزش مان در بازی های آسیایی ۲۰۲۲ چین خواهند بود. بچه هایی که این رقابت برای چند تایی شان چون احسان حدادی احتمالا آخرین آوردگاه است. چرا باید این بچه ها را روبروی هم قرار دهیم؟ شمایی که پشت این دعوایید یادتان باشد این میدان میدان ورزش است نه سیاست. اینجا جای این برخوردهای خصمانه و خشمگین و عصبی نیست.

فرقی ندارد کدام تان و با چه هدفی بر این آتش اختلاف می دمید. تسویه حساب های تان را کاش جایی خارج از ورزش پیگیری کنید . فرقی ندارد که کدام تان بیشتر مقصرید یا کدام یک کمتر.

فرقی هم ندارد که اسم تان حمید سجادی باشد، مهدی علی نژاد، رضا صالحی امیری، هادی ساعی یا علیرضا دبیر وآرش میراسماعیلی. این بچه ها را به جان هم نیاندازید. دودش به چشم تن نحیف ورزش مان می رود.