احمد زیدآبادی، در واکنش به اظهارات حجت الاسلام مهدی طائب که گفته بود مذاکره‌کنندگان باید به طرفین مذاکرات گوشزد کنند که اگر در مذاکره حق ما را ندهند ما این قدرت را داریم که با زبان زور حق‌مان را بگیریم و در آن صورت برای آنها خیلی گران تمام می‌شود، در کانال تلگرامی اش نوشت:
شیخ مهدی طائب، رئیس شورای قرارگاه راهبردی عمار گفته است: "مذاکره‌کنندگان باید به طرفین مذاکرات گوشزد کنند که اگر در مذاکره حق ما را ندهند ما این قدرت را داریم که با زبان زور حق‌مان را بگیریم و در آن صورت برای آنها خیلی گران تمام می‌شود."
خب آشیخ، اگر به زبان زور می‌توانی "حقت" را بگیری برای چه چهار سال آزگار تعلل کردی و دست روی دست گذاشتی و آخرش هم راه مذاکره را برگزیدی؟
از این گذشته وقتی می توان با زبان زور "حقی" را گرفت به طوری که برای طرف "ظالم و زورگو"، "خیلی گران" تمام شود، چه اصراری است که آن را از طریق مذاکره به دست آورد که برای چنین طرف ِ"ستمگری"، "ارزان" تمام شود؟ چنین لطف و محبتی برای "ظالمی که ذاتش زور است" چه توجیهی دارد؟
راستش سخنان آقای طائب مرا به یاد حکایتی از عبید زاکانی در باره درویشی می‌اندازد، اما چون مطایبه و شوخی با وی که فرمانده "عماریون" است تومنی صنار با شوخی با دیگران توفیر دارد، از نقل آن در می‌گذرم!
23215
نظر شما