در سکانسی جالب توجه، دو شخصیت داستان در حال گذر از خیابانی، به یک برج بلند می رسند که فردی در طبقات بالای ساختمان و متصل به ریسمان مخصوص، مشغول تمیز کردن شیشه های ساختمان است. حبیب (هوتن شکیبا) از آن فرد می پرسد: "هی آقا! دنیا از اون بالا چه شکلیه؟" شخص بالای برج می گوید: "از این بالا، همه یه شکلن؛ همه هم قد هستن؛ هیچکس با اون یکی فرقی نداره. ما همه یکی هستیم."
"ما همه یکی هستیم" عبارت عمیق، معنوی و جالب توجهی است که سروش صحت به ظرافت در بین قصه ای که تعریف می کند، گنجانده است. سروش صحت را دوست دارم. آدم جالب و متفاوت و هنرمندی است که مفاهیم انتزاعی و ماورایی را به شکلی غریب در آثار خود ارائه می دهد. علاوه بر سریالهایی چون "لیسانسه ها" و "فوق لیسانسه ها"، سروش صحت در فیلم مهم و قابل توجه "جهان با من برقص!" سکانس هایی تأثیرگذار و فرامادی را در بین داستان زمینی خود، به زیبایی گنجانده و ما را از جهان بینی عجیب و غریب – و به زعم من، زیبای خود – آگاه می کند.
ما_همه_یکی_هستیم مفهومی است که بلااستثناء در تمام آثار متفکرین معنوی شرق و غرب مورد تأکید قرار گرفته است و تمام تلاش دانشمندان حوزه های روانشناسی، فراروانشناسی، مهارت های زندگی، خودشناسی و بازآفرینی شخصی، معنویت، عرفان و الهیات بر این است که حجاب مجاز را از پیش چشم مخاطبین بردارند و آنها را به حقیقت درون و خود نامتناهی، رهنمون سازند. اینکه در پس این حجاب مادی – که همه را منفرد و جدا از دیگران نشان می دهد – همه ما در ابعاد بالاتر و قلمرو مطلقیت، یکی هستیم. یک انرژی فراگیر که در آثار و ادبیات مختلف با نام های مختلفی چون روح تامه، کلیت، کمال مطلق، انرژی فراگیر، خداوند/پروردگار، ... نامیده می شود.
فارغ از بازی های کلامی، مهم این است که بتوانیم پلی بین زندگی زمینی و آسمانی خود برقرار کنیم. رابرت الکس جانسون متفکر بزرگ معنوی و نویسنده کتاب های "مَرد" و "راهبری زندگی با شهود درونی" می گوید علی رغم اینکه در جوانی، یک اتفاق سبب گرایش شدید وی به یک زندگی درونی و دنیای آسمانی و روحانی شد، ولی تمام سالهای بعدی زندگیش را در چالش تعادل بین دو قلمرو زمینی و آسمانی گذراند. به هر حال ما خواه ناخواه در یک فضای نسبی و یا در یک نسبیت تمام به نام زندگی زمینی گرفتار آمده ایم و باید به بهترین نحو، خود را در فضای مادی مدیریت کنیم. ما به خانه و خوراک نیاز داریم؛ به پول، پوشاک،... ولی اینها نباید همه چیز ما شوند. نباید یادمان برود که از کجا آمده ایم و هدف چیست؟
برای فهم درست مطلب، یکی از مهمترین نکته ها این است که بدانیم در بُعد مطلق و جایگاه روح، من و تویی وجود ندارد. در حقیقت، ما همه یکی هستیم. باید بدانیم جهان، منعکس کننده درون حود ما است و همه چیز نهایتاً در خدمت خودِ نامتناهی است. هر فردی در زندگی، برای مقصودی مهم – که همان رشد و تعالی است – فراروی فردی دیگر قرار می گیرد. ولی هدفِ غایی، ارتقاء فقط یک چیز است؛ یک روح کامل یا تامه که ما آن را با کلمه بشریت هم می شناسیم. "بشریت" درست است که به جمعیت اشاره دارد؛ ولی در واقع یک مفهوم فرامادی است که به یک پدیده یا یک مخلوق با تمامیت/کلیت واحد اطلاق می شود.
وقتی بدانیم ما همه یکی هستیم، قدرت پذیرش در ما بالا می رود؛ عشق بیشتری در زندگی جاری می شود و بخشش – این تکنیک ناب در خودشناسی و بازآفرینی شخصی – را کاربردی تر یاد می گیریم. اینچنین است که جست و جوی درون و سفر به قلمرو آسمانی، به زیبایی هر چه تمام تر ما را در نیل به زندگی بهتر در قلمرو زمینی نیز یاری می کند. این همان پل یا تعادلی است که نبودش در زندگی امروز، متأسفانه آشفتگی های زیادی را به بار آورده است.
نظر شما