بهنوش خرم‌روز: پاهای آویزان، گردن کج و بدنی که با وزش باد درهوا تاب می‌خورد، صحنه ناخوشایند و دلخراشی است که هیچ‌کس دوست ندارد ببیند، اما غیر از اعدام به این روش که در برخی کشورهای جهان اتفاق می‌افتد، واقعیت این است که برخی افراد هم به این شیوه به زندگی خود پایان می‌دهند: طنابی حلقه شده، ارتفاعی نه چندان بلند و ..... همه چیز در یک لحظه اتفاق می‌افتد و اغلب دیگر راه برگشتی هم نیست.
اما کسی که با این روش می‌میرد، دقیقا چه طور می‌میرد و چه قدر طول می‌کشد تا بمیرد؟ شاید فکر کنید این هم از آن سوال‌های نه چندان جذابی است که جوابش به هیچ دردی نمی‌خورد. ولی وقتی پای یک پرونده جنایی در میان باشد، باید جزییات انواع و اقسام مرگ‌ها روشن باشد تا بتوان پرونده را به نتیجه رساند. در این موارد همیشه علم است که برای کمک به حل پرونده‌ها پیشقدم می‌شود.
آن‌چه این بار پای علم را به دادگاه کشانده، تعداد قابل توجه پرونده‌های خودکشی در زندان‌ها است که زندانی خود را حلق‌آویز می‌کند. چه کسی می‌تواند تعیین کند که زندان‌بان تا چه‌اندازه مسئول است و آیا می‌توان او را به بی‌توجهی یا عدم انجام وظیفه محکوم کرد؟
در کشورهای غربی، اعدام‌های قانونی به نحوی طراحی می‌شوند که محکوم از طناب دار رها شود و گردن محکوم به سرعت بشکند تا قطع شدن ناگهانی نخاع به مرگ سریع فرد بیانجامد. اما در اعدام به شیوه آویزان شدن از طناب دار یا موارد خودکشی به روش حلق‌آویز کردن، داستان کاملا متفاوت است. این افراد اغلب بر اثر اسفیکسیا می‌میرند، یعنی نرسیدن اکسیژن کافی به مغز آن‌ها را از پا در می‌آورد.
از قرن هجدهم، دلیل این خفگی و طول زمان آن سوال برانگیز بود و 3 فرضیه مهم برای آن مطرح شده بود: فشار به مسیر تنفسی، انسداد رگ‌هایی که خون را به مغز می‌رسانند و فشار به عصب واگ که منجر به افزایش غیرعادی ضربان قلب و در نتیجه حمله قلبی می‌شود.
اما به گزارش نیوساینتیست، محققین کانادایی به تازگی با بررسی فیلم‌های به جا مانده از افرادی که حلق‌آویز کردن خود را به تصویر کشیده‌اند، فرضیه مسدود شدن رگ‌های خون‌رسان مغزی را تایید کرده‌اند. به گفته این محققین، فرد در عرض 8 ثانیه پس از حلق‌آویز شدن، هشیاری خود را از دست می‌دهد، سپس مراحل پیچیده‌ای از حرکات غیرارادی و تشنج را نشان می‌دهد و در نهایت می‌میرد. سریع‌ترین مرگی که آن‌ها مشاهده کردند، 62 ثانیه به طول انجامیده و کندترین مرگ هم به مدت 7 دقیقه و 31 ثانیه طول کشیده بود.
مشاهدات این محققین نشان می‌دهد که طی دوره‌های حرکات غیرعادی و تشنج، بدن فرد با دیوار و اشیای اطراف برخورد می‌کند. آن‌ها می‌گویند بسیاری از جراحات و کبودی‌هایی که اغلب تصور می‌شود قبل از خودکشی اتفاق افتاده‌اند، در این مرحله پدیدار می‌شوند.
آن‌ها همچنین می‌گویند با توجه به سرعت مرگ این افراد، در بسیاری از موارد زندان‌بانان نمی‌توانند به موقع خودکشی را کشف کنند، چرا که می‌تواند بین دو زمان سرکشی روی بدهد.
نظر شما