محمد هاشمی عضو مجمع تشخیص مصلحت نظام در گفت و گو با خبرآنلاین، با یادآوری خاطرات آن دوران گفت: نظام سیاسی پیشین نظام ریاستی توام با نوعی پارلمانی بود که در آن رئیس جمهور با رای مستقیم مردم انتخاب می شد و نخست وزیر را معرفی می کرد و مجلس به نخست وزیر رای تمایل می داد. نخست وزیر اعضای کابینه یا دولت را انتخاب می کرد و به مجلس معرفی می کرد و رای اعتماد می گرفت و نخست وزیر در برابر مجلس پاسخگو بود.
به گفته وی،در این ساختار مشکلاتی به وجود آمد که رئیس جمهور و نخست وزیر نمی توانستند با هم کار کنند. به طور مثال رئیس جمهور که با رای بالای مردم انتخاب می شد یک مقام تشریفاتی بود. کارهای اجرایی بر عهده نخست وزیر بود و اگر رئیس جمهور در برنامه های انتخاباتی قول و قراری با مردم گذاشته بود نمی توانست آن را اجرایی کند چون قدرت اجرایی دست ریاست جمهوری نبود. این تضاد وقتی شدت می گرفت که نخست وزیر و ریاست جمهوری از یک گرایش فکری نبودند این تجربه در کشور ما وجود دارد، همچنانکه در زمان بنی صدر در دور اول ریاست جمهوری این تضاد بسیار شدت گرفت زیرا گرایش فکری آقای بنی صدر با آقای رجایی یکی نبود.
عضو حزب کارگزاران با یادآوری اینکه در انتخاب نخست وزیر بین بنی صدر و مجلس اختلاف نظرهای شدیدی به وجود آمد چرا که بنی صدر تفکرات لیبرالی داشت اما آقای رجایی از تفکرات انقلابی برخوردار بود، ادامه داد: این دو تفکر با هم نمی توانستند کار کنند بنی صدر تمایل داشت افرادی را انتخاب نماید که هم نظر عقاید خودش باشد اما مجلس هم به این نخست وزیر رای نمی داد در نهایت مجلس آقای رجایی را به بنی صدر تحمیل کرد. این اختلاف آن زمانی شدت گرفت که قرار شد اعضای کابینه انتخاب شود به قدری این اختلافات زیاد بود که تا مدتها هشت وزارتخانه بدون وزیر بودند چون وزیری که مورد تایید آقای رجایی بود از طرف بنی صدر رد می شد. با اینکه وزرای معرفی شده در وزارتخانه های حساس توسط آقای رجایی تایید نمی شدند.
مشروح این مصاحبه را اینجا بخوانید.
/2929
نظر شما