نبود ادبیات وحشت در میان انبوه کتب ایرانی یکی از دلایل ناملموس بودن ژانر وحشت در سینمای ایران است. اگر در آمریکا فیلمهای ژانر وحشت به فروشهای بسیار بالا دست پیدا میکنند، به این دلیل است که در آنجا ادبیات وحشت جایگاه خود را دارد و مردم آن سرزمین با این نوشتهها و این فضا بیگانه نیستند اما در ایران چنین زمینهای به وجود نیامده است. از سوی دیگر نبود امکانات لازم برای ایجاد فضای وحشت در فیلمها مانند اسپیشیال افکت و ابزار مورد نیاز در این زمینه موجب شده تا فیلمهای ژانر وحشت در سینمای ایران که پیشینه چندانی در خاطره مخاطبان ندارند در جریان اکران نیز چندان مورد توجه نباشند.
در چنین فضایی فروش فیلم سینمایی «آل» چندان هم دور از انتظار نبوده است. در مورد این فیلم کسی انتظار فروش خارقالعادهای نداشت و همین میزان فروش با شرایط موجود در سینما سنخیت و هماهنگی دارد. علاوه براینکه «آل» فقط چهار هفته سینمای سرگروه خود را در اختیار داشت.
تعبیر من از شرایط اکران فیلمهای سینمایی در وضعیت فعلی سینمای ایران «فیلم سوزی» است. اینکه فیلمها پشت هم اکران شوند و در پایان سال از اکران 60 فیلم به عنوان اقدامی موفقیتآمیز یاد کنیم، برای سینمای ایران سودی نخواهد داشت و عملاً فقط «فیلمسوزی» رخ داده است. اصولاً سینمایی قوی است که آثار اکران شده در آن به فروش بالایی برسند. اگر از اکران «آواتار» به عنوان اتفاقی موفقیتآمیز در سینمای آمریکا یاد میشود به دلیل فروش 2 میلیارد دلاری آن است. اینکه امسال در ایران فروش بالای فیلمها به رقمی نزدیک 900 میلیون تومان برای «پوپک و مشماشالله» رسیده باشد اصلاً اتفاق خوشایندی نیست. تصور من بر این است که «دموکراسی تو روز روشن» نیز نمیتواند بیش از 600 تا 700 میلیون تومان بفروشد و در این وضعیتی که همه فیلمها نمیفروشند، نفروختن «آل» چندان اتفاق غیرمنتظرهای نبوده...
در وضعیت کنونی سینمای ما به دلایل متعددی چون نحوه عرضه فیلمها در شبکه نمایش خانگی، شرایط اکران، خود فیلمها و قیمت بلیتها حاضر شدن تماشاگران در سالنهای سینما به اتفاقی نه چندان معمول تبدیل شده است. اما در این وضعیت اکران «آل» تاثیر مهمی بر ذائقه تماشاگران داشت؛ اگر «شیر و عسل» که بسیاری فکر میکردند بمب فروش باشد و یا «ازدواج در وقت اضافه» به میزانی که برخی پیشبینی کرده بودند، نمیفروشد به این دلیل است که اکران «آل» به ذائقه و میل مخاطب جهت داد و آن را تحت تاثیر خود قرار داد. به هر حال «آل» براساس یک قصه ایرانی ساخته شده و اینکه قصهای مربوط به ایران تبدیل به فیلمی سینمایی شود اهمیت بالایی دارد. جریانسازی کاری بود که «آل» انجام داد و همین مسئله اهمیت بسیار بالایی دارد.