«طلا و مس» نشان می‌دهد می‌توان فیلم فاخر ساخت اما هزینه میلیاردی نداشت.
«طلا و مس» نشان می‌دهد که سینمای ما در زمینه قصه‌گویی چقدر دچار غفلت شده است، قصه‌هایی که برآمده از اجتماع باشد و تماشاگر در آن زندگی کند.
پرداخت ظریف دو شخصیت اصلی به ویژه شخصیت اصلی زن فیلم با بازی «نگار جواهریان» (زهرا سادات) بسیار به همذات‌پنداری تماشاگر با شخصیت‌های اصلی فیلم کمک می‌کند.
همچنین دیالوگ‌نویسی‌های فیلم نشان می‌دهد که می‌توان فیلمنامه‌ای اجتماعی نوشت بدون آن که مجبور شویم از دیالوگ‌نویسی‌های دم‌دستی و مبتذل رایج در سینمای ایران استفاده کنیم.
به نظر می‌رسد «طلا و مس» به گونه‌ای حرفه ای با عوامل حرفه‌ای تولید شده به شکلی که تمامی عوامل در جایگاه واقعی خود هستند و هر کس فقط کار خود را، آن هم به درستی، انجام می‌دهد.
گرچه سادگی زیاد فیلم ممکن است در لابلای زرق و برق‌ها فیلم‌های مبتذل روی پرده گم شود، اما تماشاگری که برای دیدن «طلا و مس» به سینما می‌رود، هیچ‌گاه احساس زیان نمی‌کند. امیدوارم این فیلم در اکران خوب بفروشد و دیده شود.