به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، روزنامه مصری الاهرام در مقاله ای به قلم احمد ابودوح با عنوان «اتحاد بی معنی عربی» می نویسد: همچنان برخی در مصر اصرار دارند که به تشکیل اتحاد یا ائتلاف جدید در منطقه به عنوان اقدامی بنگرند که کشورهای عربی با آن به غرب ثابت می کنند می توانند تحت رهبری یکپارچه سنی اتحادی را برای مقابله با ایران شکل بدهند، ایرانی که به عنوان رهبری یکپارچه شیعه بدان می نگرند. حامیان این رویکرد همچنان همه تخم مرغ های خود را در سبد غرب گذاشته اند، علیرغم اینکه به صورت علنی تظاهر به فقدان اعتماد بی سابقه به دولت کنونی آمریکا می کنند.
نویسنده می افزاید: کشورهای عربی درصدد اثبات خود در نزد غرب هستند. اعراب امروز خود را در مقابل دو گزینه می بینند: یا تداوم زندگی بدون هیاهو تحت شرایط توافق اتمی بین کشورهای بزرگ و ایران، یا انتقال به عرصه اشتباه تاریخی که تنها غرب می تواند برای آنها تعیین تکلیف کند.
بسیاری در غرب معتقدند اکنون زمان ایجاد صندلی برای ایرانی ها بر سر میز (مذاکره) فرا رسیده است و سادگی خواهد بود که اعراب صندلی خود را ترک کنند یا از آن دور شوند. آنچه اعراب امروز بدان نیاز دارند گزینه سومی است که همان گزینه ایجاد اتحاد یا ائتلاف به معنای دقیق کلمه است.
نویسنده با اشاره به روند شکل گیری این اتحاد با سفر ملک سلمان به قاهره این سوال را مطرح کرده که تا چه زمانی این اتحاد قادر به حیات خواهد بود؟ طرفهای این ائتلاف چه کسانی هستند؟ چارچوب و خط مشی منطقه ای که این ائتلاف درصدد است جایگزین تلاش غرب برای تحمیل شایستگی ایران بعنوان رهبری منطقه نماید، چیست؟ ماهیت نقش ترکیه در این ائتلاف با مشارکت مصر چیست؟ آیا اسرائیل در حمایت از این رویکرد جدید نقشی دارد؟ و میزان این نقش چگونه است و آیا نقش اسرائیل با پذیرش مردمی در جهان اعراب مواجه می شود؟ پاسخ شفافی به این سوالات به خصوص در مورد نقش ترکیه وجود ندارد؟
ابودوح ادامه می دهد: اعراب دیگر به ترکیه اعتماد ندارند و تناقض عمیق در روابط بین مصر و ترکیه هم بر کسی پوشیده نیست و خلیجی ها به این اقناع رسیده اند که حضور دو قدرت مصری و ترکی در این اتحاد ضروری است. مسئولان خلیج فارس (ن) درک کرده اند که راهی به جز تکیه بر خودشان ندارند. طرح جایگزین فقط ایجاد اتحاد ویژه با ایالات متحده برای دفاع از منطقه در مقابل تهدیدات ایران است. مشکل دو متحد آمریکایی و خلیجی این است که هر دو با جنگ خاص خود وارد یک منطقه شده اند و یکی به ایران بعنوان دشمن اول می نگرد و دیگری خواستار تمرکز بر مبارزه با داعش است.
در نهایت این تناقض بین دو متحد بر استمرار حمایت از یکدیگر در جنگ شان اما بدون همگرایی تاثیر نمی گذارد. در مقابل کشورهای عربی نیاز دارند تا از اعتماد ضعیف و سست به غرب دست بکشند و این اعتماد بدون تشکیل اتحادی واقعی و قانع کننده ملتهای عرب قبل از اقناع سران عرب و دست کشیدن از تمایل به اثبات وجود خود برای هیچ کس ممکن نیست.
5252