...اما بعد. دیشب برای چندمین بار با خودم فکر می کردم اگر آقای پزشکیان امروز رئیس جمهور نبود چه بر سر کشور می آمد؟ حتما شما هم طعنه های مخالفان ایشان را شنیده اید که: بله، با آمدن پزشکیان هم جنگ شد و هم دلار از صدهزار تومان فراتر رفت و هم ...الخ. طعنه مخالفان نه تنها خالی از حقیقت نیست که می توان کلی مصیبت دیگر را هم به این لیست اضافه کرد و گفت: هم برق قطع شد، هم آب قطع شد، هم تورم رکورد زد، هم رفع فیلترینگ نشد، هم اینترنت قیمتش گران تر شد و...الخ. اما من می خواهم به نکته دیگری اشاره کنم. چرا با این همه مصائب کمرشکن از اعتراضات سال های اخیر خبری نیست؟
بگذارید صریح تر عرض کنم. همه این اتفاقاتی که در عرض یک سال اخیر رخ داد در صورت آمدن هر رئیس جمهور دیگری بازهم به وقوع می پیوست. هیچ فرقی نمی کرد. آب و برق و گاز که در عرض چند روز و چند ماه به چنین وضعیتی دچار نمی شود. این را دیگر هر آدم با انصاف و بی انصافی هم می فهمد. اسرائیل و آمریکا هم در عرض یک شب و دو شب تصمیم نگرفتند به ایران حمله کنند. فردای ریاست جمهوری پزشکیان اسماعیل هنیه را در تهران زدند و این یعنی از مدت ها قبل برای پروژه یک جنگ بزرگ خودشان را آماده کرده بودند. اوضاع دلار و تورم و دیگر مصیبت های اقتصادی هم ریشه در تحریم دارد و تحریم را هم هیچ بنی بشری به این راحتی ها نمی تواند از میان بردارد. البته همه این حرف ها به این معنی نیست که پزشکیان با کسانی که در پی یکدست کردن حاکمیت بودند هیچ تفاوتی ندارد. فقط کافی است شهریور سه سال پیش و آن فجایع عظیم را به خاطر بیاورید تا متوجه عرض بنده بشوید و با خود فکر کنید اگر همین ناترازی ها و جنگ و مابقی مشکلات در آن زمان رخ می داد چه ها می شد؟
منظورم شخص خاصی نیست. اصلا فکر کنید آقای خاتمی به جای آقای پزشکیان رئیس جمهور می شد. از این تصور محال تر که دیگر وجود ندارد. دارد؟ می خواهم بگویم هرکس دیگری به جز پزشکیان در این منصب قرار می گرفت مملکت بهم می ریخت و آشوب ها و اعتراضات خیابانی اوضاع را حسابی قاراشمیش می کرد. اگر مملکت تا به امروز دچار ناآرامی های سال های اخیر واقع نشده فقط و فقط به دلیل صداقت بی مثال شخص پزشکیان است. رئیس جمهوری که صادقانه می گوید نه آب داریم و نه برق داریم. می گوید پایتخت را دیگر نمی توانیم اداره کنیم. می گوید هر مشکلی هست از خودمان است و ما به جای مقصر دانستن دیگران باید رفتار خودمان راتصحیح کنیم. این میزان از صدق و یکرنگی در تاریخ سیاست ایران اگر نگوییم بی بدیل دست کم می توانیم گفت النادر کالمعدوم است. اگر پزشکیان همانند برخی از همتایان خود به جای گفتن حقایق به توجیه فجایع و بحران های آشکار می پرداخت و یا به دلیل مصلحت های معمول و مرسوم جور دیگری حرف می زد، قطعا اوضاع به گونه دیگری رقم می خورد. همه آن هایی که چندی پیش او را متهم کردند که رئیس جمهور دارد به دشمن سیگنال می دهد که ما ضعیفیم و بیایید به ما حمله کنید بهتر از هرکس دیگری می دانستند که دشمن بر اوضاع و احوال ما خیلی بهتر از خودمان واقف است. شاهدش را در همان روزهای اول جنگ هم دیدیم. اقتدار بر و بچه های شریف این سرزمین که جانانه از این آب و خاک دفاع کردند و بر دل و دست و دیده آن ها باید بوسه زد به کنار اما ضعف های خودمان را توجیه نکنیم.
در تمامی این سال ها هرگاه مردم به خیابان ها آمدند- از یک اعتراض ساده صنفی گرفته تا دیگر قضایا- آن را به دشمن نسبت دادیم. یا گفته ایم کل داستان را دشمن طراحی کرده و یا گفته ایم دشمن از این تجمعات سوءاستفاده کرده. کو؟ کجاست دشمن؟ چرا در این یک سال سر و کله اش پیدا نشده؟ کم بهانه داشته؟ قطعا نه. اما: یا همیشه کار، کار دشمن نیست و یا این که این بار دشمن نتوانسته غوغایی را تدارک ببیند. هر چه بود و هست، این اتفاق مرهون کسی است که هنوز دروغ گفتن را بلد نیست. مردی که به جای وعده و وعید دادن و درِ باغ سبز نشان دادن به مردمش، می گوید: اوضاع خیلی خراب است. به همین سادگی. و مردم هم تا این جا به این صداقت و سادگی احترام گذاشته اند. این احترام تا کجا ادامه خواهد یافت و یا این که این صداقت و سادگی تا کجا می تواند مردم را مجاب کند که نجیبانه بر مصیبت هایشان صبور باشند، خدا می داند.
نظر شما