سیدحسن قاضی زاده هاشمی وزیر بهداشت، درمان و آموزش پزشکی از کودکان قربانی انفجار مین عیادت کرد.هفت کودک مهر ماه سال گذشته حین بازی در روستای نشکاش شهرستان مریوان واقع در استان کردستان بر اثر انفجار مین مصدوم شدند.
سایه درخت گردو محلی آرام و زیبایی بود که گشین و دوستانش در روستای نشکاش کردستان هر روز به آنجا می رفتند تا در کنار هم بازی کنند، ولی اتفاقی افتاد که سلامت و عالم کودکی برهم ریخت.
روز 26 مهر ماه سال 93 سایه درخت گردوی روستای نشکاش بر خلاف روزها و سال های گذشته و آینده محلی آرام و زیبا نبود تا گشین و دوستانش در آنجا در کنارهم بازی کنند.
در یک چشم برهم زدن بود که گشین بر خلاف همیشه این بار به جای زدن شوت به توپ بازی پلاستیکی و راه راه خود پای بر روی مینی گذاشت که جا مانده از 25 سال پیش بود و این بار ضربه زدن به توپ با به هوا رفتن پای وی همزمان شد و خاطره ای تلخ در ذهن این کودک معصوم خطه کردستان تا پایان عمر بر جای گذاشت.
مهربان و ساده به اندازه گشین
پدر گشین در ارتباط با روز حادثه به ایرنا گفت: لحظه ای که دخترم را دیدم متوجه شدم پایش را از دست داده است. او را به بیمارستان مریوان بردیم و یکی از پزشکان آنجا خیلی زحمت کشید، خدا خیرش دهد، الان اسمش را فراموش کرده ام.
هیچ کس از جمع حاضر اسم پزشک را به یاد نداشت جزء یک نفر که گشین بود. گشین تنها باری که با صدای بلند صحبت کرد، همین بار بود فریاد زد: دکتر 'حسین مودبی'
انفجار این مین و صدای ناشی از آن که در روستای نشکاش پیچید شاید می خواست این مطلب را به همه مسوولان ذیربط یادآوری کند که اگر نجنبند و زمین را از مین ها پاک نکنند، دیگر فرزندان این سرزمین نیز ممکن است سرنوشتی مانند هفت کودکان روستای مرزی مزبور داشته باشند.
اما در این حادثه تنها گشین آزرده خاطر نشد بلکه شش کودک دیگر روستای مزبور در ابتدای کودکی خود زخم و درد ناشی از انفجار مین مربوط به سال های گذشته را که در آن سال ها حتی در این دنیا نبودند با خود همراه کردند.
آلا یکی دیگر از این کودکان بود که زخم این انفجار را با خود همراه دارد.
آلا دیگر کودک نیست
پس از یک سال از وقوع این حادثه آلا اکنون دیگر کودک نیست. دخترکی است عجیب و درخودمانده، نه حرف می زند و نه نگاه کودکانه ای دارد و نه مانند دیگر کودکان جست و خیز می کند. تمام مدتی که در کنارش هستیم، سرش را روی زمین گذاشته و یا چشمانش را به سقف دوخته است و حتی کلمه ای حرف نمی زند.
پدر آلا می گوید، 40 درصد از بینایی دخترش در اثر ترکش های انفجار مین از دست رفته و آلا همچنان از وجود ترکش و موج انفجار رنج می برد.
گونه خبات جای پنجه مین است
خبات یکی دیگر از پسران خردسال این روستا است که در این حادثه چشم چپش کم بینا شده و از ناحیه سر و صورت آسیب دیده و با گذشت این مدت همچنان جای ترکش های مین روی صورتش جا خوش کرده اند.
زانا سکوتی از سر ناچاری
زانا نیز یکی دیگر از کودکان مین در روستای نشکاس مریوان است. به نظر می رسد پسر کم رویی است ولی این سوکتش به دلیل ناشنوایی گوش راستش است که به دلیل شدت انفجار آن مین در زمین بازی بوده است.
پدر گشین در این باره به بیان خاطره ای می پردازد که تازه متوجه عمق فاجعه می شوم.
او می گوید: 10 و 12 سال پیش در همین روستا چنین اتفاقی افتاد. در آن حادثه حتی یکی از کودکان به شهادت رسید و دیگر کودکان همانند این بچه ها آسیب دیدند. آن کودکان امروز بزرگ شدند ولی به دلیل مشکلات ناشی از انفجار هیچ کدامشان شرایط روحی و روانی مناسبی ندارند و دچار مشکلات بزرگی هستند.
پدر این دختر حادثه دیده گفت: هیچ کدام از آنان زندگی خانوادگی مناسبی ندارند زیرا به دلیل موج انفجار و درمان نشدن اکنون مشکلات شدید اعصاب و روان پیدا کرده اند.
او عاجزانه از مسوولان خواست فکری به حال این مین ها به جا مانده بکنند و به درمان کودکان آنان کمک کنند تا سرنوشتشان مانند کودکان حادثه دیده شده در سال های قبل نشود.
این کودکان چند روزی بود که به همت برخی خیرین از جمله 'حسین احمدی نیاز' از وکلا به تهران آمده بودند و پس از جراحی در بیمارستان نورافشار هلال احمر اکنون در مسیر بازگشت به شهر و روستای خود هستند.
سید حسن هاشمی، وزیر بهداشت و درمان جمعه شب به این بیمارستان رفت و قول داد تا پیگیر روند درمان کامل این کودکان شود.
عکسها: ایرنا
47282
نظر شما