این عکس ها شما را یاد چه دورانی می اندازد؟

آخ آخ آخ....چقد اون موقع دوس داشتم بزگ شم....الان فقط میخوام برگردم به همون موقع....

یاد کتک های معلم و ناظم و مدیر و ... یاد دستشویی های کثیف و بدون شبر آب... یاد ساندویچ های کالباس آشغال... یاد سرویس حمل و نقل خراب تو زمستون ... یاد خاک گچ ... یاد...

همچین دوران جالبی هم نبود

از تمام آموزش و پرورش فقط خوندن، نوشتن و ریاضی بدردم خورد بقیش اتلاف وقت بود میشه بهتر از این برنامه ریزی کرد و بچه ها رو مهارت یاد داد

چقدر بابا مامانامون میگفتن این همه دفتر لازم نیست ..ما گوش نمیدادیم هر درس یه دفتر 80 یا 100 برگ..تو دانشگاه یاد گرفتیم برگه آ4 و دیگر هیچ اونم با یه خودکار...

دوران اعذاب مدرسه

یاد بدبختی های دهه شصت. یاد دویدن پدر و مادرهامون برای کسب روزیبرای شیرخشکبرای بزرگ کردنمونبرای مدرسه ثبت نام کردنمونبرای خرید لولزم التحریر که همه عشقمون بود یاد درس خوندنمون خرخونی که الان عضو بنیاد نخبگانم دانشجوی دکتری با 30 سال سن هنوزم خونه بابام هستم و هنوزم ازش باید یه خط در میون پول بگیرم

یادش بخیر ، ما که دفتر دولتی میخریدیم ، چه دورانی بود دوره مدرسه هیییییی

شعر خاطره انگیز مدرسه ها وا شده با حضور بچه ها مدرسه غوغا شده

بدبختی ترس

یاد قناعت ،همه مثل هم کتاب و دفتر می خریدن و تبعیض نبود، فاصله ها خیلی کم بود ....................... دلم شکست

متنفرم از اون دوران همش استرس استرس

با اینکه همیشه شاگرد اول بودم اما هیچ موقع از مدرسه خوشم نمیومد

اون موقع میگفتم گندش بزنن باز مدرسه ،ولی الان ... کاش میشد توی همون سن موند،که بزرگترین دغدغه ت میشد کتک خوردن از معلمت

روزای خوبم برگرد...

دفتر نقاشی های کاهی رو یادتونه ادم افسرده میشد نگاشون میکرد اخ اخ جا مدادی جعبه ای ها رو یادتونه...

همینو بگم وقتی مداد و تراش و پاک کن بطور کلی لوازم التحریرمون از چین میاد اونوقت چرا میریم سراغ ماشین درست کردن؟

پنجره، پنجره، پنجره ها

سال 56 بخیر رفتم اول دبستان . مدرسه محل هنوز ساخته نشده بود و ما در مسجد درس می خوندیم دفاتر و مداد دولتی هم یادش بخیر

کاش فقط یه بار دیگه بچه میشدم دنبال دفتر جومونگم هست تو بازار؟

ما دهه شصتیا که فقط با دفترای 40 برگ و 60 برگ کاهی تعاونی خاطره داریم نه با این دفترای با جلد رنگی

یاد دوران آزمون وخطا یاد وزیری که وقتی به ژاپن رفت فقط چشم کوچک بچه های ژاپنی را دیدو خیلی از چیزها رو ندید ..یاد تنبیه بی دلیل ناظمها ...یاد بچه هایی که از مناطق جنگی مهمان شهرمون گرگان بودند و ما نفهمیدیم کی از شهرمون کوچ کردند.........یاد .....زورگوییهای بی جای بعضی از دانش آموزان رانتی به سایر بچه ها و......

بوی کتابای نو ,دفتر کاهی مداد سوسمار نشان و...

من که حالم بد میشه

من فقط اگه شاعر باز امد بوی ماه مدرسه شادی های راه مدرسه رو ببینم

دوران مزخرف مدرسه که هرگز حاضر نیستم برگردم و با اینکه 15سال گذشتهه اول مهر احساس ارام میکنم که قرار نیست برم مدرسه.

متنفرم از ته دل من از اول مهر

دوران بی خیالی....

بوی مهر بوی جوانی بوی طراوت دوران کودکی را می دهد

یاد غم عالم کلاس پنچم بودم عاشق ورود به کلاس ششم برای داشتن کتابهای بلند تاریخ و جغرافی که همزمان کلاسهای ششم ملقا و دوره راهنمایی به منصه ظهور رسید انگار تمام دنیا با تمام رویاهایم به فنا رفته بود....

همیشه از عربی بدم می اومد

یادش بخیر خیلی سریع گذشت الان پزشک شدم اما پشیمونم چرا عمرمو تلف کردم

یاد بوی مهر ماه ماه مهربان بوی شادی های راه مدرسه..........

پول هایی که رفت / پول هایی که اگه جمع میشد با بی سوادی میشد یه مغازه راه انداخت. و سوال اینکه : علم بهتره یا ثروت ؟

یاد صف تعاونی برای خرید دفتر با اینکه اون دوران همش سختی بود ولی نمی دوم چرا حس بهتری به اون دوران دارم . خاصیت آدمیه دیگه

یاد نیمکتای 3 نفره

شروع ترافيك وحشتناك تهران و شروع بدبختي

منو یاد این میندازه که هرچی بچه خرتنبل بود حالا میبینم به کجاها که نرسیده و هرچی بچه زرنگ و شاگرد اولی بود گوشه گیر شد با مدارک بالای تحصیلی. برای همین اصلا دوست ندارم یادی از اون روزها بکنم در ضمن نظام مقصر اصلی این قضیه است.

متاسفانه یا خوشبختانه ، در ذهن من از مدرسه به عنوان یک دهه شصتی فقط کتک خوردن از معلم ها و استرس به موقع رسیدن سر صف و تمام کردن یک کوه مشق باقی مانده ، امیدوارم حداقل نسل امروز چیز های بهتری در ذهنشون نسبت به مدرسه ثبت بشه ....

یاد گرونی دفتر و کتاب و قلم و خط کشی که هرگر نتونستیم همه رو با هم داشته باشیم و هنوزم نمیتونیم

ياد بدبختي

بوی کتاب نو دفتر نو جلد کردن با نایلون و قیچی اخ چه دورانی بود

وای خدای من اصلا مدرسه رو دوست نداشضتم و بدتر از اون آهنگ باز آمد بوی ماه مدرسه...

به به چه دفترایی، چه باکلاسن بچه های این دوره... من یاد دفترهای کاهی می افتم که اگه سفت پاک میکردیم ورقش پاره میشد، یاد خط کشی های دو طرفه دفترامون با خودکار آبی و قرمز... صفحه اولش اسممون رو میدادیم یکی که خوش خطه بنویسه، دوس دارم توی همین سن یه چند جلسه کلاس ابتدایی و راهنمایی بشینم کنار بچه ها...

موقع تحصبل ابتدایی ما دوران جنگ بود کتابهای دست دوم ،دفترهای کاهی زردرنگ ، پاک کن های کثیف کن ، مداد های نم کشیده که هی می شکست و تراشهای کند.... یادش بخیر ولی بچه های دهه 50 قانع ترین و زحمتکش ترین دانش آموزان دوران بودند....

شروع بدبختی

چي بود تو رو خدا؟ همون بهتر كه تموم شد، اين دوران هم زودتر تموم شه خوشحال ميشم؛ در ظاهر هييييچ مشكلي ندارم ولي خدا خودش از دلم باخبره ...

چه زود گذشت ...

دوران مزخرفی بود. الان هر چی بچه مدرسه ای می بینم حالم بد میشه. بیشر دلم به حالشون می سوزه. خوب شد که این دوران مزخرف تموم شد.

من یکی که با وجود این که همیشه شاگرد خوب بودم ولی آخرای شهریور ماتم باز شدن مدرسه ها رو می گرفتم. الان نمی دونم مدارس چه جوری هستن ولی اگه هنوز همون جوری هستن یه تغییر اساسی لازم دارن. آخه این هم شد کار که بچه معصوم رو بشونی و با هزار تا سخت گیری و تحقیر یه عده چیزای عموما به درد نخور رو تو مغزش فرو کنی؟ اصلا یه فرهنگ بدی داریم که انگار دائم به بچه ناتوانیش رو یادآوری می کنیم، شاید برای همین همگی عجله داشتیم برای بزرگ شدن. خلاصه ش رو بگم فارغ از بحث نوستالژی و این حرفها، بچه گی مون هم همچین مالی نبود.

حاضرم زندگیمو بدم برگردم اون دوران ولی بیشتر یاد ولخرجی های خودم و سکوت مهربانانه مادرم می افتم

خدایا تو رو هر روز صبح شکر میکنم که مجبور نیستم دیگه برم مدرسه

نزدیک شدن روزهای بد

یاد آنهمه مشق نوشتنی ، حتی در تعطیلات عید آنقد ر می نوشتم که روی کتاب و دفتر خوابم میبرد. یاد دستشوئی های بدبو و تهوع آور که هر کس کثیف ترشان میکرد ، فراش مدرسه بعنوان تنبیه دسته جمعی ،دیگران راهم مجبور به پاک کردنشان میکرد . یاد روپوش درازی که به تنم زار میزد ، یا دموهایم که زیر روسری و مقنعه خیس عرق میشد ، یاد یک پا ایستادن همکلاسیهایم کنار تخته سیاه ،یاد معلم های سختگیر که دلم از نگاهشان میلرزید. حالا وقتی بچه های شاداب و خندان مدرسه های آلمان را با لباسهای رنگارنگ در قطار و خیابان می بینم برای کودکی تباه شده ام در آن مدارس ، تا حد مرگ غمگین میشوم ..............

بنده الان دانشجوی دکترا هستم و در آستانه فارغ التحصیلی. بنابر این فکر نکنید که بچه درس نخونی بودم. اما واقعا یاد اون زمان ها دوست ندارم بیفتم. با اینکه همیشه شاگرد اول بودم ، اما واقعا به من خیلی سخت می گذشت. سر کلاس خیلی خیلی خسته می شدیم. کلاس های ما خیلی شلوغ بودن. دبستان و راهنمایی واقعا بر من سخت گذشت. ساعت های درس پشت سر هم بودن. تازه من بیچاره تا پایان راهنمایی ، بعدازظهری بودم. تجسم کنید که بعد از خوردن غذا آدم تازه بخواد درس یاد بگیره. دبیرستان که نگو. فاجعه بود. از سال اول ، استرس کنکور داشتیم . واقعا تا پایان پیش دانشگاهی بیچارگی کشیدم. روز کنکور که نزدیک بود یک مقدار سکته ناقص بکنم. فکر کنم کار بچه های الان راحت تر از ما هستش.

بوی مهرمی آید یادش بخیر

کاشکی اینارو دوست نداشتم الان واسه خودم کسی بودم

بوی مداد تراشیده مداد پاک کن عطری خیابان های شسته شده و خنک اول مهر خط کشی با خودکار قرمز و آبی کنار دفتر لوازم التحریر نو کتاب های با تصاویر خوب و خیال انگیز متلک های سر کلاس پیک شادی روزنامه دیواری دهه فجربدو بدو بعدازظهر بیایم خونه پای برنامه کودک و در حال غذا خوردن وای چه دورانی بود

من تو این عکسا وسایل چینی میبینم که از همون بچگی دستمون بود

ياد كم خوابي ميفتم

اخی خوبیم داشت همین لوازم التحریر گرفتنش دوران دبیرستان از مدرسه فرار کردناش

ما دوران جنگ مدرسه میرفتیم یادمه یه زمانی کتاب درسی هم نتونستن چاپ کنن کلاس بالاتری ها کتابهای پارسالشون رو به جدیدا میدادن ولی یادش بخیر اگه شد اول مهر میرم دبستانمون ببینم چیزی کم و کسر داشته باشن یه کمکی میکنم

یاده اینکه همیشه فکر می کردم دفتر بغل دستیم از دفتره من قشنگتره وقتی بعد از سالها دیدمش اونم گفت همیشه آرزوی دفترهای تو رو داشتم

بله واقعا یادش بخیر بله یادش بخیر معلم پنجم ابتدایی که موضوع انشاء را علم بهتر است یا ثروت روی تخت سیاه نوشت تا سیاه بختمان کند.اگر میدانست روزی این شاگردان که به اجبار نوشته بودن علم بهتر است مدارج عالی را طی خواهند کرد و در مقطع کارشناسی ارشد و دکتری بیکار خواهند ماند، اگر میدانست که سنگر علم هم توسط نابخردان سقوط کرده و جولانگاه بی عدالتان شده، اگر میدانست سیستم آموزشی تغییر خواهد کرد و بورسیه ها به کسانی داده خواهد شد که از آخر اول هستند و بهره ناچیزی از شایستگی های دریافت بورسیه دارند و یا اگر میدانست بیچاره علم هم بخاطر تورم و رکود پولکی شده، مرا بخاطر نوشتن اینکه ثروت بهتر است تنبیه نمی کرد.بله واقعا یادش بخیر.یاد انشائ میخواهید در آینده چه کار شوید هم بخیر

یادش به خیر. ما پنج تا خواهر و برادر بودیم. چه قدر مراعات پدر و مادرمونو می کردیم. پنج تا محصل خیلی هزینه داشتند. اون موقع اختلاف طبقاتی کمتر بود... نهایت اختلاف بین همکلاسی ها جامدادی بود... البته بعدها این اختلاف بیشتر و بیشتر شد. اونایی که داشتند کلاس کنکور و کتاب های جورواجور... ما که نداشتیم همون کتاب درسی رو بیشتر می خوندیم... با تمام هزینه هایی که پدرم کرد الان دو تا لیسانس بیکار، یه لیسانس نیمه بیکار و یه دانشجوی دکتری که خودم باشم داریم و هنوز یه جورایی از جیب پدرم می خوریم البته به جز من که دو سه سالیه مستقل شدم.

زمان ما دهه ۶۰ ها وقتی اول مهر میشد آهنگ همشاگردی سلام رو میزاشتن، وقتی پخش میشد تمام غمهای دنیا رو سر ادم خراب میشد : خدایی اول مهر خیلی افسردگی داشت

عاشق ماه مهرم حتي الان مه دانشجو شدم هم بازم ذوق خريج لوازم الحرير رو دارم ، يو هو مهر داره مي ياد .

مرابیاددورانی میاندازدبنام دوران سازندگی که اقازاده ها چون انگل رشد کردند ورانت خواری وفساداقتصادی ازهمان زمان که دانشجوبودم راباتمام وجود درجامعه احساس کردم.

کلاس 45 نفره،هرکی میرسید اول سال نزدیک کولر جا میگرفت.نیمکتای 3 نفره به علاوه صندلی تکیهای وسط کلاس،زنگای تفریح صف آبخوری با آب گرم،خاک گچ....

منو یاد اون روزایی میندازه که بابام خودش میرفت واسه ما چندتادفترکاهی ازاون ارزون قیمتها وچنتامدادوخودکارمیخریدوماجرات حرف زدن نداشتیم......یاداون دوانی افتادم که همیشه آرزوداشتم مث بقیه یه دفترصدبرگ خشکل داشته باشم ولی هیچ وقت بهش نرسیدم.......یاداون روزایی میفتم که روز اول مدرسه همه بالباس نو میرفتن مدرسه ومن بااین که بچه بوده به خاطراینکه لباس درست وحسابی نداشتم جلوی بچه ها خیلی خجالت میکشیدم....دوران بی پولی.....ولی بااین حال آرزودادرم برگردم به اون دوران پرصداقت وقشنگ.......آخ که یادش بخیر

بوي مهر،بوي كاغذ رنگي، بوي لباساي نو، شوق هاي بچه گانه

منکه روزای اول مدرسه اصلا خرید نمیرفتم تو مدرسه دفترچه ومداد سهمیه ای بهمون میدادن داشتن یه دفتر رنگارنگ جزو آرزوهامون شدهبود صداموهم در نمیاوردم چون بابام نداشت درکشون میکردم.الان لیسانس دارم ولی از اون روزای خودم با عشق یادمیکنم ودلم تنگه اون دورانه دیگه هیچوقت لذت اون دورانو نمیتونم بچشم....شاید اگه امکاناته خیلیای دیگه مثل امروزیارو داشتم میتونستم پزشکی بخونم ...لباسای خواهربزرگتر از خودم که براش کوچیک شده بود میپوشیدم یادمه خواهرم که شش سال ازم بزرگتر بود یه آبرنگ خرید همه ما چهار نفر 12سال به نوبت ازش استفاده کردیم.وااااااااااااااای خدا کاش دوباره تکرار میشد

یاد یک خاطره افتادم.. بابام کارمند بود با 6 تا بچه همه پشت سرهم ... منو گذاشت مدرسه ای که جزو بهترینهای شهرمان بود... همکلاسیها همه بچه های دکتر و مهندس... بزرگترین آرزوی من داشتن جامدادی آهن ربایی بود بچه هایی که دهه 60 مدرسه رفتن یادشونه.. بغل دستیم جامدادی داشت شکل یک مداد بزرگ منم چون بابام پول نداشت رفت از اونا برام خرید بعد دو ماه... درست روزی که اون جامدادی شکل مداد را خریدم بغل دستیم جامدادی آهن ربایی خریده بود... هیچوقت نتونستم جامدادی آهن ربایی بخرم حسرتش به دلم موند....

آفرین موضوع خوبی بود ، به یاد قدیم اشکم درآمد خوب ما که دانش اموز قبل از انقلابی بودیم و اون روزا رسم نبود که ما رو ببرند خرید لوازم التحریر ، می خریدند و می آوردند و می گفتند هر کدومتون چند تاشو بردارید و استفاده کنیدو دفترا اکثرا ساده بود و یه رنگ داشت و روی بعضیاشون سخنی از بزرگان بود. یادم نمیره هیچ وقت یه دفتری داشتم کلاس سوم راهنمایی روش سخنی از امام حسینع بود که می گفت : "هر گاه خرد کامل گردد ، سخن اندک شود" این ازون به بعد شد سر لوحه کارم.

وای دلم میگیره ... با اون معلم های بد اخلاق ....

یاد نیمکت های سفت و کثیف یاد کلاس های درس تاریک یاد معلمان بدتر از یزید یاد بدبختی

نه از اون دوران خوشم میاد نه از الان اون دوران بدبختی مدرسه رفتن بود الانم بدبختی بیکاری .........

یاد کتاب های زشت و سخت

واقعا مهربونی ها انصاف ها و همدلی ها اون زمان ها بیشتر بود معلم ها کم بودند ولی انصافا وجدان کاری داشتند//

اون موقع چون دفتر و کتابامون عکسی نداشتن، رو جلدشون، برچسب کاراکترای مدرسه موشا و پسر شجاعو میزدیم

یا امتحانای سخت و بد بختی

یادش بخیر هر چند سخت بود .به عشق پنجشنبه ها بودیم بریم خونه مامان بزرگ وبا بچهای عمو ودایی و خاله بازی کنیم .بعد جمعه عصری یادمون می افتاد مشقامونو ننوشتیم چقدر دلمون میگرفت انگار همه غصه مون همون بود

روزهای خیلی خیلی خوبی بود گذشت . فقط من تعجبم از اینه که توی شهر ما طرف تا دو روز قبل مغازه اجیل فروشی داشت حالا شده لوازم مدرسه قبل از بازگشایی مهر ماه ؟

یادش بخیر آن روزها میدویدم سر کوچه از بقال محله کل لوازمالتحریر از مداد گرفته و... با دو تومان میخریدم کیفم که یا کش بود یا نایلون با روپوش ها ی سالهای قبل بی توقع بی منت وبا امید بسوی آیندهای نه چندان دور،و واقعا میدانستیم که موفقیم.خوشا بحال کودکی آن روزها بی غم ، بی غصه ،شیطنت ها ی کودکی ، ندارم های واقعی ،قناعت های بی ریا ،شکر خدا در همه حال ، در همه جا ، ای بابا دلم گرفت برا ی بچه گیا ، آخه بچگی من در دهه ی سی بود .یادش بخیر قابل توجه یکی یک دانه های امروزی.دنیا ارزش ندارد.