«گفتگو با وودی آلن» و «سینما: انسانشناسی تصویری» و چاپ سوم کتاب «دفاع از دیوانگی» نوشته وودی آلن منتشر و در بازار کتاب توزیع شدند.
به گزارش خبرآنلاین، انتشارات شور آفرین به تازگی دو کتاب در حوزه سینما منتشر کرده است؛ «گفتگو با وودی آلن» نوشته اریک لاکس و «سینما: انسانشناسی تصویری» نوشته گوردون گِرِی. حق ترجمه و نشر این کتاب در ایران از انتشارات بلومزبری خریداری شده و ناصر فکوهی بر آن مقدمه نوشته است. همچنین چاپ سوم کتاب «دفاع از دیوانگی» از سوی همین ناشر روانه بازار نشر شده است. این کتاب‌ها در مجموعه «تماشا»ی این ناشر و با ترجمه مازیار عطاریه منتشر شده است.
ناشر در معرفی کتاب «گفتگو با وودی آلن» آورده است: این کتاب سال 2009 منتشر شده و تفاوت عمده ای با اکثر کتاب های گفت و گو و زندگی نامه دارد. این دست کتاب ها معمولاً در طول چند هفته یا چند ماه آماده می شوند و صرف نظر از زمانی که می برند، نتیجه مانند عکسی فوری است که عقاید و احساسات فرد مورد نظر را در دوره ی خاصی از زندگی اش منعکس می کند. اما کتاب حاضر، آلبوم عکسی است که بیش از نیمی از زندگی وودی آلن، از سال 1971 را دربر می گیرد و گذر او از یک کارگردان بی تجربه به یکی از مطرح ترین فیلم سازان دنیا و چیزهایی را که در این مدت فراگرفته، به خوبی نشان می دهد... «وودی آلن» اول دسامبر 1935 در نیویورک به دنیا آمد. بعد پایان دبیرستان به دانشگاه نیویورک رفت، اما هرگز نتوانست در رشته فیلم و ارتباطات موفق باشد و سرانجام از آن جا اخراج شد. در 19سالگی شروع به نگارش سناریو برای مجموعه های تلویزیونی کرد و تبحرش در این زمینه درآمد وی را از هفته ای 75 دلار به هفته ای 1500 دلار رساند.او سال 1965 اولین بار وارد دنیای سینما شد و فیلم نامه «تازه چه خبر، پیشی؟» را نوشت، اما به عنوان کارگردان در سال 1966 بود که فیلم «چه خبر، سوسن ببری» را ساخت و یک سال بعد در فیلم «کازینو رویال» از سری فیلم های جاسوسی جیمز باند ایفای نقش داشت. فیلم های «پول رو بردار و در رو» (1969)، «موزها» (1971)، «عشق و مرگ» (1975) و «خوابیده» (1973) از دیگر تجربیات فیلم سازی «وودی آلن» در سال های اولیه کارگردانی بودند که بیش تر آن ها مضامین کمدی داشتند.
در توضیحی برای کتاب «سینما: انسانشناسی تصویری» نیز می‌خوانیم: «فیلم مردمنگاری هم مانند مستند در معرض چند بحث نظریِ جدی قرار دارد. شاید در نتیجه نقد های نظریه پردازانی چون بیل نیکولز و چالشی که تولیدات بومی بر انگیخته اند، انسانشناسان تصویری ، بصورتی روز افزون نیاز بوجود یک مبنای نظری مطمئن را احساس می کنند. نخستین فیلم‌های تک پرده ایِ مردم نگاری، عبارت از اپیزود هایی یک برداشته از رفتارهای انسان و متفاوت از گزارش‌های تئاتری بودند.
انسان شناس ها هم مثل هر کس دیگر، شیفته فناوری و امیدوارِ فراهم آوردنِ یک شاهد راستین بودند. شاید فلیکس لوئی رینول، نخستین انسان شناسی باشد که فیلم های تدوین نشده ( فوتیج) پژوهشی، تولید کرد و تمام آن مجموعه را سال 1900 تحت عنوان « دست ساخت های متحرک »از رفتار آدمی، برای مطالعه و نمایش معرفی کرد. دانشمندان، کاشفان، حتی مدیران مستعمراتی، فیلم هایی برای تحقیق و نمایش عمومی برداشتند که فن آوری ضعیف ، عدم آشنایی با ابزار و ابهام در مقاصد سازندگانشان ، استفاده از آنها را بسیار محدود می‌ساخت. انسانشناسی، یک نظام نوشتاری است. شاید بدلیل بد گمانی نسبت به عدم قابلیت تصویر، برای انتقال مفاهیم انتزاعی، تمایلی به نادیده انگاشتن جهان سینمایی ـ تصویری، وجود داشته‌است. زیرا پژوهشگر، هنگامی که در گیر کار اتنو گرافی می‌شود، باید تجربه پیچیده کار میدانی را به کلمات برگرداند و در دفتری بنویسد، سپس آن کلمات را به کلماتی دیگر بر گرداند که بر آمده از شیوه های تحلیلی و نظری است. این رهیافتِ سخن محور برای درک یا فهم، نافیِ بسیاری از تجربیات چند حسی برای شناخت یک فرهنگ دیگر است. امید انسان شناسی تصویری این است که شیوه متفاوتی رابرای درک فرهنگ فراهم آورد، درکی که از طریق لنز ، حاصل شده باشد.»
همچنین کتاب «دفاع از دیوانگی» که در سال 2007 منتشر شده شامل مجموعه ای از مقاله های طنز «وودی آلن» از سه کتاب بی حساب (1971)، بی بال و پر (1975) و عوارض جانبی (1980) است. هر سه این کتاب ها که در فهرست کتاب های پرفروش آمریکا قرار داشته اند، شامل مقالات و نمایشنامه هایی هستند که پیش تر در نشریات مختلفی از جمله نیو ریپابلیک، نیویورک تایمز، نیویورکر و غیره به چاپ رسیده بودند.
6060
نظر شما