در ایران همواره در مورد اینکه دانشگاه‌های کشور از کیفیت آموزشی خود افول کرده‌اند و آنطور که باید و شاید به آموزش دانشجویان نمی‌پردازند؛ اینکه تعداد دانشجو هر روز بیشتر می‌شود و کیفیتی که باید در آموزش‌دهی به این تعداد وجود داشته باشد، مشاهده نمی‌شود از طرف دیگر، اعضای هیأت‌های علمی دانشگاه‌ها نیز در برابر گلایه‌ای که از آنها می‌شود، پاسخ‌هایی مبنی بر مناسب نبودن شرایط کار برای آنها و پایین بودن حقوق دریافتی آنها از دانشگاه‌ها در برابر دانشگاه‌های دیگر و... میدهند.
در سالهای اخیر بحث آموزش در کشور ما، در ابعاد مختلف و در همه شاخه‌ها پایین آمده است. اما این مسئله در بحث آموزش پزشکی، شکل دیگری به خود می‌گیرد، چرا که آموزش پزشکی و ارائه خدمات پزشکی هم در کشور ما و هم در دیگر کشورها، بر اساس معیارها و شاخص‌های بین‌المللی سنجیده می‌شود. اینکه یک کشور چقدر بتواند در سطح بین‌المللی خود را مطرح کند و به قول معروف سری از سرها در بیاورد؛ از طریق‌های مختلفی نیز این شاخص‌ها تعیین می‌شود که تولید مقالات، ارائه خدمات در درمان شناخت بیماران، شناخت بیماری‌های جدید و ... ازجمله آنهاست، هر چند نمی‌توان گفت که ایران در سالهای اخیر در این حوزه‌ها افت بسیار شدیدی را داشته است ولی باز هم باید افتی را که در این حوزه‌ها و در پزشکی و آموزش آن اتفاق افتاده است، بپذیریم.
اینکه بیشتر به کمیت پرداخته‌ایم و به کیفیت توجهی نکرده‌ایم، اینکه پزشک‌هایی که 15 سال پیش، فعالیت می‌کردند، تعدادشان کم بود ولی کارشان را بلد بودند و ... همه اینها از جمله دلایلی است که به عنوان افت کیفیت آموزش پزشکی در ایران و مخصوصاً در چند سال اخیر شناخته می‌شود.
از طرف دیگر هم نمی‌توان گفت که همه پزشک‌هایی که از دانشکده‌های پزشکی فارغ‌‌التحصیل می‌شوند، با سواد نیستند و از کیفیت پزشکی لازم برخوردار نیستند بلکه همانطور که آمده بحث این است که آنقدر که به کمیت اهمیت داده‌ایم به کیفیت نداده‌ایم.
یکی دیگر از مسائلی که امروزه در بحث پزشکی مطرح است این است که در دیگر کشورها نوع بیماری، نوع نگاه به بیماران و نحوه ارائه خدمت به آنان، نسبت به سالهای قبل تفاوت بسیاری کرده است، قبلاً چهار، پنج نوع بیماری وجود داشت که اکثر آنها واگیردار بودند و همت بسیاری از پزشکان صرف پیدا کردن راههای مقابله با آنها می‌شد، ولی در حال حاضر نوع بیماری‌ها هم افزایش پیدا کرده است و هم شکل‌های مختلفی به خود گرفته است، بنابراین در این میان به روز کردن اطلاعات پزشکی و شناختن بیماری‌های جدید، از آن دست مقولاتی است که احتیاج شدیدی نسبت به آن احساس می‌شود، عقب افتادن پزشکی ایران از به روز کردن اطلاعات است که باعث شده ایران در آموزش پزشکی از دیگر کشورها عقب بیفتد.
از طرف دیگر ما شاهدیم که فارغ‌التحصیلان رشته‌های پزشکی آنقدر درگیر کسب درآمد و مسائل حاشیه‌ای شده‌اند که کمتر به دنبال به روز کردن اطلاعات و بالا بردن کیفیت کار خود هستند. علم پزشکی برعکس بقیه علم‌های موجود در جهان است، چرا که همیشه احساس به شناخت بیماری‌های جدید و راههای مقابله با آن احساس می‌شود و هیچوقت نمی‌توان یک جزوه آموزشی را برای سال‌ها در نظر گرفت و به اصطلاح به خورد دانشجویان داد. نحوه بازآموزی و آشنایی با منابع جدید پزشکی در دنیا، از آن نکته‌هایی است که همیشه باید به آن توجه کرد و سعی کرد که از آن عقب نیفتاد.
از سوی دیگر، اختصاص دادن وقت کمتر به برگزاری جلسه با دانشجویان و ارائه راهکارهای جدید پزشکی به آنان، از دیگر مسائلی است که در این زمینه وجود دارد. مشکل دیگر این است که اگر در سالهای گذشته کسانی که پزشک می‌شدند، در بیمارستانی که دوران دانشجویی‌شان را در آن گذرانده بودند مشغول به کار می‌شدند و به عبارت دیگر همانجا مقیم می‌شدند، ولی در سالهای اخیر، به خاطر اینکه حقوق دریافتی پزشکان از این بیمارستان‌ها به اندازه کافی نیست و جبران‌کننده هزینه‌ای که دانشجویان در سالهای دانشجویی‌شان صرف کرده‌اند، نیست، به دنبال اشتغال در مراکز خصوصی و مطب‌های خصوصی هستند و همانطور که آمد هیچ توجهی به خود پزشکی و کیفیت آن داده نمی‌شود، البته این نکته را هم نباید از نظر دور داشت که گذشته از بحث دانشجویان پزشکی، آن اهمیتی را نیز که باید به اعضای هیأت علمی دانشگاه‌ها داشته باشند، ندارند و انگار فقط همین تشکیل دادن کلاس‌ها و به پایان رساندن سال تحصیلی اهمیت دارد و بس.
نایب دوم کمیسیون بهداشت
نظر شما