افشین پویان‌پور: محمدرضا لطفی طی این چند سالی که به ایران بازگشته حسابی مشغول است و انگار اینگونه می‌خواهد غیبت چندین‌ساله خود در فضای موسیقی ایران را جبران کند. لطفی در جدیدترین فعالیت خود تصمیم دارد همراه با گروه "هم نوازان شیدا" در اوخر مرداد‌ماه کنسرتی برگزار کند.
او در این کنسرت به بداهه‌نوازی هم خواهد پرداخت تا نشان دهد که تصمیم به کم‌کاری و خلوت‌گزینی ندارد. لطفی پس از بازگشت به ایران آنقدر بر فعالیت‌های موسیقی رسمی خود پا فشاری کرد و حتی حرف‌هایی متفاوت با ادبیات و رویکرد قدیمی‌اش به زبان آورد تا اینکه بالاخره وزیر ارشاد دولت نهم موسیقی را به رسمیت شناخت و در کنسرت لطفی حاضر شد. و این برد بزرگی برای اهالی موسیقی در دولت نهم بود که توسط یکی از چپ‌گراترین چهرههای موسیقی در 100 سال اخیر ایران رقم خورد.
خیلی‌ها حضور وزیر ارشاد در کنسرت لطفی را اتفاقی ناخوشایند ارزیابی کردند و سخنانی که لطفی در آن روزها بر زبان آورد را طرح مفاهیم مورد علاقه دولت برای ادامه فعالیت‌های لطفی دانستند اما حتی اگر این بحث هم درست باشد این حرکت لطفی انتحار برای خود موسیقی بود. انتحاری که اصولگرا‌ترین دولت پس از انقلاب را به تأیید موسیقی وا‌داشت و این نکته اتفاق کم ارزشی نیست.
فعالیت‌های محمدرضا لطفی در این 3، 4 سال اخیر تنها محدود به برگزاری کنسرت نمی‌شد او مکتبخانه میرزا عبدالله را دوباره به راه انداخته و در سطوح مختلف مشغول به تربیت شاگرد است. مکتبخانه‌ای منضبط و پر شور و شوق که جوانان مستعد در آن تحصیل می‌کنند و در صورت اثبات توانایی در همان جا مشغول به تدریس می‌شوند. میل به انتقال دانش موسیقی لطفی به همین جا ختم نمی‌شود او یکبار پیشنهاد داد که برای خبرنگاران حیطه موسیقی وور‌ک شاپی برگزار کند و به آنها مفاهیم اولیه درک موسیقی را آموزش بدهد البته که چنین پیشنهادی در دل خود انتقادی بزرگ از فضای مطبوعات دارد.
محمدرضا لطفی از همان سال‌های دور همواره هنرمندی جنجالی و جریان‌ساز بوده او از مهمترین چهرههای گروه‌های شیدا بود که از رادیو استعفا دادند تا با تولید آثار انقلابی در آن اتفاق مردمی حضور داشته باشند. لطفی چندی پیش این نکته را مطرح کرد که اهالی شیدای قدیم که امروز اساتیدی هستند دوباره کنار هم گرد آیند و بازخوانی از آن روزگار داشته باشند اصرار لطفی بر این مسئله باعث شد که حسین علیزاده، مدرن‌ترین موسیقیدان موسیقی دستگاهی ایران که کمتر وارد چنین بحث‌هایی می‌شود لب به پاسخ بگشاید و از این خواسته لطفی انتقاد کند و این خواسته را به ناآشنایی لطفی با وضعیت فعلی موسیقی ایران نسبت دهد نا آشنایی که به دلیل غیبت طولانی مدت بوده است.
لطفی با گرد هم آوردن شاگردانی که اغلب نوازندگان حرفه‌ای هستند در حال حاضر بخش عمده‌ای از آینده موسیقی سنتی ایران را در اطراف خود دارد و اینگونه به همان شکل که از قدیم تا امروز اتوریته خاصی برای خود دست و پا کرده بود به شکل واضحی در آینده موسیقی ایران هم حضور پر‌رنگی خواهد داشت هر چند که بسیاری از اهالی موسیقی معتقدند که پنجه‌های لطفی دیگر پنجه‌های دهه 1350 و 1360 او نیستند و بسیاری از شاگردانش هم بخش عمده تربیتشان را نزد اساتید دیگر از سر گذراندند.
در هر صورت تا پیش از لطفی کسی تا این حد به این جوانان میدان نداده بود و هیچ‌کدام از اساتید موسیقی هم تا این اندازه پا به عرصه امور اجرایی نگذاشته بودند و تا این حد در اتفاقات کلی و بزرگ مدیریتی در عرصه موسیقی نقش نداشتند. لطفی بار دیگر به صحنه می‌آید و با هم نوازان شیدا می‌نوازد تا بار دیگر حضور و تأثیر خود در موسیقی ایران را بر ما تأکید کند.
نظر شما