داغ احمدی‌نژاد نیز برای اصولگرایان کم ندارد از داغ برادر مردگی یا جوانمرگی فرزند. بسیاری، مرحله انکار و خشم و غم را در همان سالهای اول دولت مهرورزی طی کرده و بسیار زود به مرحله پذیرش رسیدند، برخی مرحله انکارشان 4 سال طول کشید و برخی 8 سال و اندک اصولگرایانی هنوز در مرحله انکارند.
روانشناسان معتقدند هرچه عشق و محبت به «از دست رفته» بیشتر و عمیق تر باشد، مرحله انکار طولانی تر است و حتی برخی داغداران ممکن است تا آخر عمر، هیچگاه مرگ عزیزشان را باور نکنند.
بی جهت نیست که برخی بستگانِ افراد مرگ مغزی با اهدای عضو او موافقت نمی کنند چرا که تا آخر همچنان امید به بازگشتش دارند و صبر پیشه می کنند به امیدی واهی.
احمدی نژاد نقطه عطفی در تاریخ معاصر ایران است. تمام صف بندی های سیاسی چند دهه اخیر تحت تاثیر عشق و نفرت از او جابجا شده و صف بندی های جدیدی شکل گرفته؛ آنها که خیلی زود به مرحله چهارم (پذیرش) رسیدند، تقریبا از جریان اصولگرا حذف و یا منزوی شدند، آنها که در مرحله غم و خشم هستند در هشت سال اخیر محور اصولگرایی بوده اند و آنها که هنوز در مرحله انکارند به اپوزیسیون تبدیل شده و یا خواهند شد.
اما طنز ماجرا اینجاست که در همه این سالها، افرادی که زودتر به مرحله پذیرش داغ احمدی نژاد رسیدند، مرتب با دیگر اصولگرایان در چالش بوده اند. از شانس بد، آنها فقط زودتر پی به ماهیت وجودی احمدی نژاد برده و اندکی از همقطارانشان جلوتر بودند، پس باید تاوان جلوتر رفتن را می دادند!
این داستان همچنان ادامه دارد؛ هرکدام که به مرحله آخر می رسند همفکران سابقشان را که هنوز در راه مانده اند سرزنش می کنند و یادشان می رود که خودشان نیز دو، چهار، هشت یا ۱۲ سال قبل در همین موقف ایستاده بودند!
داستان همچنان ادامه دارد!
نظر شما