به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین ، اصفهان را با زنده رودی میشناسند که اکنون به تشنه رودی مبدل شده است، زنده رودی که هنوز هم شاخههای مختلف آن بسیاری از زمینهای تشنه را سیراب میکند اما خود در نیمههای راه نفس کم آورده و تن رنجور آن بر سنگهای داغ رودخانه که دیرگاهی است در مشایعت آفتاب داغ و سوزانند جان تسلیم کرده و غرق میشود.
زاینده رودی که مأمن پرندگان و آبزیان مختلف بود اکنون برای انسان ها هم قابل تحمل نیست، طوری که مردم سر برمیگردانند تا چهره خشکیده و چروکیدهاش را نبینند.
مردمانی که دیرگاهی است دیگر دور او حلقه نمیزنند و شادی نمیکنند و در فرسنگ ها دورتر تالابی که دست بر پیشانی نهاده و راه میپاید تا شاید صدای خوش نشین یار قدیمی خویش را دوباره با گوش جان بشنود و سیراب شود و این انتظار امروز به آرزوی رویایی مبدل شده است که کم کم با گذشت زمان از اهمیت آن کاسته و به موضوعی بی اهمیت تبدیل میشود.
تالابی که از آن به عنوان بهشت گمشده و یا در حال نابودی و فراموشی یاد میکنند، بهشتی که تا پیش از این خانمان فلامينگو ، مرغابي ، آنقوت ، تنجه ، غاز خاكستري ، قورباغه تالابي ، بزمجه ، انواع مارمولك ، آهو ، گورخر و ... (كه متاسفانه اكثرا از ميان رفته است ) و هزاران پرنده مهاجر بود.
رنگ سرخ و زيباي اين تالاب نادر كره زمين کم کم به خشکی گرویده و تالابی که به عنوان يك اسفنج ، در فصلهاي پرآب ، آب را به خود جذب و در فصلهاي ديگر پس مي دهد، دیگر به آبخانهای راکد تبدیل شده است.
منطقه گاوخوني منطقه اي ناشناخته با پتانسيلهاي قوي از جمله وجود تالاب ، آثار تاريخي و منطقه شن هاي روان را داراست و مديريت دقيق بر آب رودخانه تالاب را از هر خطري محفوظ و مصون ميداشت که متاسفانه این منطقه هيچ گاه از مديريت حمايتي و حفاظتي مستحكمي برخوردار نبوده است .
اما مردمانی که روزگاری گرد هم می آمدند، و تفهاهم نامه و عهدنامه هایی و تومار امضا نموده تا به نوعی از مصیبت های امروزه که بر سر زنده رود و سایر رودهای خروشان آمده پیشگیری کنند اما این عهدنامه ها تنها روی کاغذ ماند و جنبه اجرایی پیدا نکرد.
یکی از عهدنامههایی که جدی گرفتن آن میتوانست در حفظ زنده رود موثر واقع شود، کنوانسیون مربوط به تالاب‌های مهم بین‌المللی، به ویژه تالاب‌های زیستگاه پرندگان آبزی معروف به کنوانسیون رامسر بود.
کنوانسیون رامسر پیمانی بین‌المللی برای حفاظت از تالاب‌ها و حیوانات و گیاهان وابسته به آنها (به ویژه پرندگان آبزی است که در سال ۱۹۷۱ میلادی در شهر رامسر به تصویب رسید.
در ابتدا این معاهده به امضای نمایندگان ۱۸ کشور شرکت‌کننده رسید، اما امروزه ۱۶۹ کشور جهان عضو این پیمان هستند.
این کنوانسیون اگرچه در ایران و برای زنده نگه داشتن تالاب ها و مرداب ها و رودخانه ها تدوین شده اما ایران بسیار کمتر و بی توجه تر از سایر کشورهای عضو با این معاهده برخورد میکند، میتوان گفت اینان قانون گذارانی هستند که خود نقض قانون کرده و برای پیشگیری از نابودی تالاب هایی چون گاوخونی رودهایی چون زنده رود و دریاچه هایی چون ارومیه قدم از قدم بر نداشته و تنها خشکی بیش از پیش آنها را به نظاره ایستادند.
عضو هیئت علمی دانشگاه شیخ بهائی اصفهان در مورد دلایل خشک شدن زاینده رود ضمن اشاره به تغییرات اقلیمی ایران و اصفهان، عدم برنامه ریزی در دوران پرآبی برای دوره های کم آبی و خشکسالی، برداشت های بی رویه آب از چاه های قانونی و غیرقانونی که باعث افت شدید آب های زیرزمینی شده است،گفت: دخالت های انسانی در بستر طبیعی به صورت گود و عریض کردن قسمت هایی از مسیر رود از دیگر عوامل است.
کبریا صداقت رستمی تصریح کرد: از زمان انتقال آب به کاشان، یزد، کرمان و قم به خصوص یزد موضوع خشکسالی جدی تر شد و صنایع بزرگ و پرمصرف کاربری آب زاینده رود را به طور کلی از مصرف ویژه شرب و کشاورزی تغییر داد.
وی گفت: این وضعیت در حالیست که ایران جزو کشورهای متعهد "کنوانسیون رامسر" است و اجازه تصویب قانونی مبنی برخشک شدن رودخانه ها ندارد.
عضو هیئت علمی دانشگاه شیخ بهائی اصفهان ضمن ابراز تاسف از عدم رعایت ایران از این قانون، تاکید کرد: در صورت ادامه این روند تا یک سال آینده، ایران از این کنوانسیون حذف می شود.
46
نظر شما