از کیوسک الفبایی تقدیر ازخبرنگاران تا توجه ویژه مسئولان به خبرنگارنماها

 هر ساله روز خبرنگار که از راه می‌رسد ده‌ها ارگان و سازمان صف می‌کشند تا نام خود را در ابتدای فهرست تجلیل از خبرنگاران ثبت کنند اما بلافاصله پس از آن بار دیگر حباب وعده و وعیدهای واهی مسئولان در هم می‌شکند تا داستان هرساله تکرار شود.

این قصه به اندازه‌ای برای خبرنگاران عادی شده است که شاید دیگر نیم نگاهی نیز به این سریال تکراری نیندازند و بدون توجه به این صحبت‌های بدون نتیجه به فعالیت و رسالت همیشگی خود در بیان دردهای جامعه ادامه می‌دهند.

اما سوال اینجاست که تا چه زمان مسئولان می‌خواهند چشم بر مشکلات قشری ببندند که اغلب آنها بدون کوچک‌ترین چشمداشت برای رفع معضلات فرهنگی،سیاسی و اجتماعی کشور تلاش کرده و هیچ ساعتی از شبانه‌روز در اطلاع‌رسانی به موقع و بیان دردهای مردم برای آنها استراحت معنا ندارد.

به مناسبت روز خبرنگار پای درد دل خبرنگارانی نشستیم که هیچ‌گاه دل به این تجلیل‌ها نبسته‌اند اما هیچ‌گاه نیز به درستی از آنها تقدیر نشده است.

خبرنگارنماها، معضل اصلی حرفه خبرنگاری

یکی از خبرنگاران اصفهانی در گفت‌وگو با خبرنگار مهر، درباره مشکلات این حرفه می‌گوید: اصلی‌ترین معضل حرفه ما که مانعی بر سر راه رفع مشکلاتی همچون بیمه، درآمد کم و سختی کار خبرنگاری است خبرنگارنماها هستند؛ شما الان تعداد خبرنگاران اصفهانی را بررسی کنید چند درصد آنها واقعا در عرصه خبر فعالیت دارند و برای این کار تلاش می‌کنند.

وی افزود: تعدادی از این افراد به راحتی اخبار و گزارش‌های خبرگزاری‌ها را بدون درج منبع در رسانه خود درج و برای این کار حقوق دریافت می‌کنند.

مظلومی ادامه می‌دهد: در این میان نه تنها هیچ قانونی برای جلوگیری از این کار وجود ندارد بلکه مسئولان ما هنوز تفاوت خبرگزاری و روزنامه را نمی‌دانند؛ درحالیکه خبرنگار خبرگزاری پس از اتمام یک جلسه باید حداکثر تا سه ساعت بعد خبر خود را ارائه کند.

در این میان حتی افراد «بازاریابی» هستند که از بیمه خبرنگاری استفاده می‌کنند اما خبرنگارانی را می‌شناسم که بیش از هفت تا هشت سال است بدون وقفه به کار خبری مشغول هستند اما حتی مسئولان نیز آنها را به خوبی بازاریاب‌ها نمی‌شناسند

وی تاکید کرد: البته ما همکارانی در روزنامه‌ها داریم که هرگز از مطلب دیگران استفاده نکرده‌اند.

مهری شیرازی خبرنگار جوانی است که باز هم به خبرنگارنماها اشاره می‌کند و می‌گوید: ما الان افرادی داریم که سالهاست یک کار خبری شاخص نداشته‌اند و در روابط عمومی ادارات و یا مشاغل دیگر حقوق ثابت می‌گیرند اما نام آنها در سایت بیمه خبرنگاران به عنوان «خبرنگار» ثبت شده و بیمه خبری هستند.

بازاریاب هایی که بیمه خبری هستند و خبرنگارانی که بیمه ندارند

وی افزود: در این میان حتی افراد «بازاریابی» هستند که از بیمه خبرنگاری استفاده می‌کنند اما خبرنگارانی را می‌شناسم که بیش از هفت تا هشت سال است بدون وقفه به کار خبری مشغول هستند اما حتی مسئولان نیز آنها را به خوبی بازاریاب‌ها نمی‌شناسند.

وی تاکید کرد: در چنین شرایطی من چه انتظاری از مسئولان می‌توانم داشته باشم؟ وقتی که خبرنگاری به واسطه کار در روزنامه هر روز و هر روز رپرتاژ دریافت می‌کند اما هنوز یک خط خبر نمی‌تواند بنویسد و مسئولان حتی این مطلب را متوجه نمی‌شوند من واقعا حرفی برای گفتن ندارم.

طاهری زند نیز خبرنگار یکی از روزنامه‌های مطرح است؛ وی در این ارتباط اظهار داشت: ببینید اینکه می‌گویند خبرنگاری شغلی سخت و کم درآمد است مطلبی بسیار صحیح است اما شما این مطلب را از خبرنگارهای واقعی نشنیده‌اید؛ این مطلب را از همان خبرنگارنماهایی دریافت کرده‌اید که شاید یک دهم سختی خبرنگارهای واقعی را نچشیده‌اند و هیچ‌گاه تا نیمه شب برای رسالت خود بیدار نبوده‌اند.

وی اضافه کرد: ما در همین حرفه خبرنگاری افرادی داریم که درآمدهای خیلی خوبی از آگهی‌ها و رپرتاژهای خبری دارند اما جالب این است که مسئولان نیز تنها همین افراد را می‌شناسند و همین‌ها نیز مدام ناله می‌کنند که چه شغل سختی دارند در حالیکه شاید سال‌هاست حتی یک خبر «خود تولید » نداشته‌اند.

بسیاری از خبرنگاران هنوز مسکن ندارند و با وجود اینکه بسیاری از شرکت‌های ساخت وساز حاضر به ارائه زمین برای رفع این مشکل هستند به دلیل نبود یک اتحادیه مشخص تاکنون خبرنگاران از این امر محروم بوده‌اند

این خبرنگار گفت: در واقع خبرنگاران واقعی به اندازه‌ای دغدغه خبر دارند که گاه از وجود خود و توجه به سلامتی خود نیز غافل می‌شوند و فراموش می‌کنند چه مشکلاتی دارند؛ هرگاه نیز فرصت بیان مشکلات خود را دارند به اندازه‌ای بی‌توجهی از مسئولان می‌بینند که بار دیگر همه چیز را به دست فراموش می‌سپارند.

یکی دیگر از خبرنگاران اصفهانی با بیان اینکه هنوز بسیاری از خبرنگاران واقعی بیمه نیستند و گلایه از اینکه افرادی که ۷ تا ۸ سال سابقه این حرفه دارند در سایت بیمه خبرنگاران خبرنگار تازه‌کار محسوب می‌شوند، تصریح کرد: یکی از مشکلاتی که در طول سال‌های اخیر بسیار ما را آزاد داده است هدیه‌هایی است که ارگان‌های مختلف به خبرنگاران در جلسات موسوم به پوششی می‌دهند.

هدایای ته انباری ادارات، هدیه به خبرنگاران!

وی با اشاره به اینکه طبیعی است که ما در تمامی جلساتی که از طرف رسانه خود آفیش هستیم با هدیه یا بدون هدیه ملزم به حضور هستیم، گفت: در بسیاری از جلسات هدایایی به خبرنگاران داده شده است که در شان ما نیست، از منچ و مار و پله، کتاب‌های بی ارزش و وسایل ته انباری ارگان‌ها تا صنایع دستی بی کیفیتی که بنا بر قانون بسیاری از ادارات ملزم به خرید آن هستند و تنها راه رفع تکلیف خود و از سر بازکردن این وسایل را هدیه آن به خبرنگاران می بینند.

وی ادامه داد: هیچ الزامی به درنظر رفتن هدیه وجود ندارد چراکه خبرنگار واقعی در هر شرایطی کار خود را می‌کند؛ البته شاید تقدیر از زحمات خبرنگاران نیز کار شایسته‌ای باشد اما این رویه باید اصلاح شود.

حضور برخی خبرنگارنماها در جلسات تنها در صورت وجود هدیه باعث شده که احترام و شان خبرنگاران زیر سوال برود اما از دیدگاه من این امر تنها تقصیر خبرنگاران نیست بلکه ارگانی زیر سوال می رود که با دعوت از افرادی که خبرنگار نیستند و ملزم کردن خود به دادن هدیه سبب ناراحتی خبرنگاران واقعی می‌شود.

وی با گلایه از اینکه هیچ عزمی به جز وعده و عید بیهوده برای رفع مشکلات خبرنگاران وجود ندارد، گفت: نشانه این امر در طول سالهای گذشته مشخص است؛ بسیاری از خبرنگاران هنوز مسکن ندارند و با وجود اینکه بسیاری از شرکت‌های ساخت وساز حاضر به ارائه زمین برای رفع این مشکل هستند به دلیل نبود یک اتحادیه مشخص تاکنون خبرنگاران از این امر محروم بوده‌اند.

دامن زدن اختلافات بزرگان و به عدم رفع مشکلات

شاکری نیز مشکل مهم جامعه خبری را در عدم اتحادی می‌داند که نشانه از اختلاف میان بزرگان این حرفه است.

وی می‌گوید: زمانی که یک پیشکسوت خبرنگاری بدون توجه به جایگاه خود در قالب یادداشت‌های کنایه‌آمیز به جای تقویت خانه مطبوعات تنها زیربنای آن را مورد تهدید قرار می‌دهد و این افراد در همه موارد به جای اتحاد اختلاف نظر داشته و در بسیاری جلسات با هم قهر هستند چه انتظاری برای موفقیت در پیگیری مسایل خبرنگاران می‌توان داشت.

این خبرنگار اظهار داشت: این گونه اختلافات حل نشده سرنوشت خبرنگاران جوانانی که برخلاف بسیاری از افراد پیشکسوت این حرفه خبرنگاری شغل اول و نه حرفه جانبی آنهاست هدف قرار گرفته است چراکه بسیاری از پیشکسوتان این حرفه در ادارات مختلفی در جوانی مشغول کار بوده و یا هستند و بعدها به این حرفه رو آورده‌اند؛ اما خبرنگارانی هستند که تنها از این طریق ارتزاق می‌کنند و با توجه به درآمد پایین این حرفه در کنار سختی کار نیازمند حمایت هستند؛ حمایتی که بدون اتحاد به دست نمی‌آید.

در جشن روز خبرنگار از بسیاری از پیشکسوتان فعال این عرصه نیز غفلت شد؛ دیگر چه جای شکوه از اینکه تجلیل از خبرنگاران جوان نه تنها به فراموشی سپرده شد بلکه با نهایت شرمساری از پشت یک کیوسک الفبایی که حرف اول فامیل خبرنگاران را برای در صف هدیه ایستادن مشخص می‌کرد، انجام گرفت

یکی دیگر از خبرنگاران از جشن روز خبرنگار گلایه دارد؛ وی معتقد است که با وجود زحمات فراوان اداره ارشاد این مراسم به جشن هیچ شباهتی نداشت می‌گوید: باز هم سخنرانی‌های کلیشه‌ای مسئولانی که خبرنگاران حتی در جشن مربوط به خود باید آن را پوشش می‌دادند؛ فضای اندک؛ شامی که به بسیاری از خبرنگاران نرسید و جشنی بی‌رمق و تهی از شادی؛ حتی اداره ارشاد گروه ارکستر، اکروبات‌بازی یا موارد معمول در این جشن‌ها، استفاده نکرده بود.

کنایه مسئولان به خبرنگارنماها، دامن خبرنگاران واقعی را می‌گیرد

کیانی با بیان اینکه زمان جشن بسیار نامناسب بود و ساعت نه و نیم تازه مراسم آغاز شد، گفت: این مشکلات با درنظر گرفتن یک گروه تشریفات قابل رفع بود در حالیکه اغلب مسئولیت‌ها بر دوش یک نفر بود و طبیعی است که این همه اختلال ایجاد شود.

از سویی از خبرنگارانی گلایه دارم که در هر مراسم بدون دعوت خانواده خود را به همراه می‌آورند و این امر در کمبود فضای لازم و کمبود پذیرایی تاثیر داشت.

وی ادامه داد: برخی از این افراد که سالهاست خبرنگار نیستند در حالی با خانواده خود به این جشن‌ها پا می‌گذارند و جالب اینکه گلایه مسئولان از این امر را نیز دیگر خبرنگاران در جلسات خبری باید شنونده باشند.

کیانی با ناراحتی اضافه می‌کند: همین چند وقت پیش یکی از مسئولان در یکی از جلسات با لحنی بسیار نامناسب از خبرنگارانی که فرزندان خردسال خود را به جلسه خبری یا جشن می‌آورند گلایه کرد و این در حالی است که تعداد این افراد بسیار اندک است و ارتباطی به تمامی خبرنگارانی ندارد که زیر سوال رفتند.

پس سخن کوتاه باید، والسلام

گلایه اینجاست در جشن روز خبرنگار از بسیاری از پیشکسوتان فعال این عرصه نیز غفلت شد؛ دیگر چه جای شکوه از اینکه تجلیل از خبرنگاران جوان نه تنها به فراموشی سپرده شد بلکه با نهایت شرمساری از پشت یک کیوسک الفبایی که حرف اول فامیل خبرنگاران را برای در صف هدیه ایستادن مشخص می‌کرد، انجام گرفت.

گرچه مشکلات عرصه رسانه و خبر فراوان است اما بی‌فایده هستند طومارنامه ها اگر مسئولان نخواهند چشم و گوش خود به روی این مشکلات باز کنند که به قول مولوی در این هنگام «پس سخن کوتاه باید، والسلام».

46