روزهای اوج پرنده

وی اکنون در کسوت مربی به فعالیت خود ادامه می‌دهد. گپ وگفت صمیمی ما را با این پرنده زنجانی می‌خوانید.
چه شد که به ورزش رو آوردید؟
ماجرای من و ورزش سر درازی دارد. کودکی 11 ساله بودم که توانستم عضو تیم والیبال مدرسه شوم. شروع فعالیت ورزشی من به همان سال‌ها باز می‌گردد اما در آن هنگام هر کودک پر جنب و جوشی دوست داشت فوتبالیست بزرگی شود. من هم فوتبال را دنبال کردم اما فعالیت ورزشی‌ام تنها به فوتبال ختم نشد. وقتی درسم در دبستان تمام شد برای ادامه تحصیل به دبیرستان امیرکبیر رفتم. آنجا امکانات ورزشی بیشتری فراهم بود و مسابقات آموزشگاه‌ها به طور منظم برگزار می‌شد. این عوامل باعث شد تا بسکتبال را هم امتحان کنم. خب در گذشته جوانان وقت بیشتری برای این دست فعالیت‌ها داشتند. خوب به خاطر دارم در سال 1337 از باشگاهی به نام«دانشسرای مقدماتی تهران» در 3 رشته والیبال، بسکتبال و دوومیدانی به زنجان دعوت شد و من برای تیم زنجان در 2 رشته والیبال و بسکتبال بازی کردم.
چه شد که این فعالیت‌هایتان به دوومیدانی و در نهایت پرش سه گام ختم شد؟
وقتی همان تیمی که گفتم به باشگاه ما آمد، در والیبال پیروز شدیم و در بسکتبال باختیم. در تیم بسکتبال حریف، شخصی حضور داشت که فامیلی‌اش بیچاره نواز بود و همه او را به سرعت بالایش می‌شناختند. وقتی در این مسابقه توانستم او را در روی سرعت بگیرم، به توانایی‌هایم در دوومیدانی پی بردم و علاقه مند این ورزش شدم. خاطرم هست در دبیرستان امیرکبیر یک چاله پرش وجود داشت كه در زنگ‌های تفریح با بچه‌ها مسابقه پرش طول برگزارمی‌كردیم. شاید این موضوع زمینه‌ای برای انتخاب رشته پرش سه گام در دوومیدانی شد.
در رشته دوومیدانی چه افتخاراتی کسب کردید؟
دو‌ومیدانی را ورزش اول خود قرار داده بودم و به شدت تمریناتم را پیگیری می‌کردم. البته برای آمادگی بیشتر و بدنسازی والیبال و بسکتبال هم بازی می‌کردم اما فکر و ذکرم دوومیدانی بود. سال 1338 در مسابقات استانی برای اولین بار شرکت کردم و با رکود 12 متر و 76 سانتیمتر به مقام اول رسیدم. همان سال با کسب مقام دومی در رقابت‌های آموزشگاه‌های کشور به میزبانی اصفهان توانستم خودم را مطرح کنم. این مقام در 3 سال پیاپی در سال‌ها 1339 تا 1341 ادامه پیدا کرد و همان سال‌ها نیز به اردوی تیم ملی دعوت شدم. اما برای سال بعد عزمم را جزم کردم که قهرمان نخست ایران در رشته پرش سه گام باشم. بدین ترتیب در سال 1342 علاوه بر پرش سه گام، در پرش ارتفاع نیز قهرمان کشور شدم.
فعالیت‌ شما در سطح ملی و بین المللی چگونه بود؟
9 سال عضوتیم ملی دوومیدانی در 2 رشته پرش ارتفاع و پرش سه گام بودم و اغلب مقام اولی و دومی ملی را كسب می‌كردم. در دوران عضویتم در تیم ملی دوومیدانی به کشورهای ترکیه، عراق، کویت، رومانی، ایتالیا، اتریش ویونان برای شرکت درمسابقات بین المللی اعزام شدم که همواره برایم همراه با خاطرات تلخ و شیرین بود.
امکانات و ابزار فدراسیون در گذشته چگونه بود ؟
امکانات دوران ما با زمان حال اصلا قابل مقایسه نیست. در قدیم روی زمین خاکی تمرین می‌کردیم که باعث آسیب به ورزشکاران می‌شد اما اکنون زمین‌های دوومیدانی به پیست تارتان مجهز شده‌ا‌ند که نوعی کفپوش نرم است. آن زمان‌ها وقتی میله پرش کج می‌شد با مصیبت آن را صاف می‌کردیم، ولی حالا اصلا میله‌ها کج نمی‌شوند. این‌ها نمونه‌ای از نبود امکانات در گذشته و سختی‌هایی است که ورزشکاران قدیمی متحمل می‌شدند.
خاطره‌ای از دوران گذشته برایمان بگویید.
دوران ما با وجود این‌که امکانات کم بود اما عاشقان ورزش بسیار دیده می‌شدند. یادم هست فدراسیون آن زمان یک جفت کفش میخی لهستانی مخصوص پرش سه گام به من و تیمورغیاثی داد که باید به صورت مشترک باهم استفاده می‌کردیم. البته چون من با پای راست می‌پریدم و او با پای چپ توانستیم با هم کنار بیاییم. با همین کفش‌ها بود که به مسابقات رومانی اعزام شدیم. وقتی آنجا رفتیم برای اولین بار با کفپوش تارتان آشنا شدیم. این نوع کفپوش به دلیل نرم بودنش کفش‌های جدیدی را می‌طلبید اما کفش‌هایی که فدراسیون به ما داد، مخصوص زمین خاکی بود و میخ‌های بلندی داشت که به زمین تارتان گیر می‌کرد اما چاره‌ای نداشتیم. قبل از شروع رقابت‌ها با تیمورغیاثی که بعدها قهرمان آسیا شد و در المپیک مونیخ و مونترال حضور داشت، عهد بستیم در این مسابقات رکورد بزنیم، ولی کفش‌هایمان این اجازه را به ما نمی‌داد. در نهایت مجبور شدیم یک جفت کتانی معمولی بپوشیم که همین موضوع موجب شد تیمور نهم و من دهم شوم.
ورزشکاران کنونی چقدر با ورزشکاران دوران شما تفاوت دارند؟
زمان ما ورزشکاران به صورت آماتور فعالیت می‌کردند؛ یعنی در قبال ورزش و عشقی که داشتند هیچ پولی نمی‌گرفتند ولی اکنون اینگونه نیست. مثلا آن موقع‌ها چیزی که ما را بسیار ذوق زده می‌کرد این بود که روی پیراهن ‌ما نام فدراسیون دوومیدانی ایران نوشته شود. این موضوع نشان می‌داد ورزشکاران چه علاقه‌ای داشتند. همچنین در دوران گذشته تعصب بین ورزشکان خیلی بیشتر بود؛ به طوری که با وجود همه کاستی‌ها از جان مایه می‌گذاشتند و فشار تمرینات را تحمل می‌کردند. بارها طی تمرینات دیده بودم ورزشکاران به دلیل فشار بالای تمرینات از حال می‌رفتند یا بی‌هوش می‌شدند. از طرفی دیگر در گذشته وسایل تفریحی مثل الان وجود نداشت و نوجوانان و جوانان بیشتر زمان تفریحات خود را صرف ورزش می‌کردند.
چه زمانی از ورزش قهرمانی خداحافظی کردید؟
درسال 1349 درحالی که 29 سال داشتم و در اوج جوانی و آمادگی بودم تصمیم گرفتم با دنیای ورزش قهرمانی خداحافظی کنم. البته بعدها در کسوت مربیگری، دبیر ورزش، ریاست هیات دوومیدانی و حتی داور به حیات ورزشی‌ام ادامه دادم. ازسال 1357 در كنارمربیگری این رشته به عنوان رئیس هیات دوومیدانی استان انتخاب شدم وبه مدت 31 سال تا بهمن سال 1387 درراس این هیات برای ورزش استان فعالیت کردم. اکنون به دلیل کهولت سن، نیاز به استراحت دارم اما هنوز هم در کنار جوانان هستم.
در کسوت مربیگری و معلمی ورزش به جوانان چه توصیه‌هایی دارید؟
در کسوت یک مربی همیشه تلاش کردم هر چیزی را که آموختم به شاگردانم صادقانه بیاموزم و همیشه از آنان حمایت کنم. برای همین از جوانان درخواست می‌کنم تا می‌توانند برای ورزش وقت بگذارند حتی اگر برای ورزش حرفه‌ای و قهرمانی هم نبود اشکال ندارد و ازجنبه عمومی و همگانی به آن بنگرند. زیرا ورزش باعث می‌شود جوانان از آسیب‌های اجتماعی دور بمانند. وقتی کسی انرژی خود را در زمین ورزش تخلیه کند دیگر انرژی برای کارهای بیهوده نخواهد داشت.
وضعیت امکانات ورزشی زنجان را چگونه ارزیابی می‌کنید؟
برخلاف گفته برخی، من معتقدم امکانات ورزشی در زنجان در شرایط مناسبی است. زیرا در مقایسه با دیگر استان‌ها در کل از نظر ابزار و امکانات وضعیت خوبی داریم.