توفان تندروی در کمین اصلاح طلبان

عناصر تندرو نامزد نشدند و حتی اگر اظهارنظری هم کردند، رنگ تندروی نداشت. حتی در مواجهه با ردصلاحیت های شورای نگهبان – که بسیاری اش هم قابل دفاع هم نبود- موضعی نرم اتخاذ کردند. در تبلیغات هم روشهای مدبرانه ای را به خدمت گرفتند و در چینش نامزدها ،خردورزی کردند و به همین شیوه برخی چهره های اصولگرای معتدل را با خود همراه کردند.
همان هنگام که این رفتارهای اعتدالگرایانه به وقوع می پیوست،خبرهایی شنیده می شد که بخش عصبانی اصلاح طلبان بشدت معترض است و خواهان آن است که این جناح بر همان طبلی بکوبد که در مجلس ششم می کوفت. مدافعان این تئوری که عمدتا افسرده های این جریان بودند نسخه هایی را می پیچیدند که رنگ و بوی جنگ داشت،اما خردگرایان اصلاح طلب، با تنظیم لیست امید(که ضرورتا همه  وابسته به جناح خودشان نبودند) دست رد به سینه آنها زدند.
با روشن شدن نتیجه انتخابات، سهم خواهان اصلاح طلب  که معمولا تندروهای حزب مشارکت هستند سر برآوردند. پیروزی نسبی لیست امید این تصور را در آنها ایجاد کرد که باید همه سنگرها را یکی پس از دیگری فتح کنند. مشارکتی ها طبق معمول ،تحلیل درستی از اوضاع سیاسی کشور ندارند و معمولا در تحلیل های خود گرفتار تصورات دگمی هستند که برخی گروهکهای سیاسی اول انقلاب دچار آن می شدند.اشکال اینگونه تحلیل ها آن است که سیاسیون همراه خود را به افراد یک بار مصرف تبدیل می کند .
در روزهای اخیر رگه هایی از این اظهارنظرها و تحلیل های تند در برخی رسانه ها مشاهده شده و خبر از توفانی می دهد که می تواند درخت اعتدالی را که دکتر عارف و نامزدهای لیست امید ، نشانده اند از جا بکند. و مهمتر اینکه برخی چهره های اصلاح طلب معتدل دارند بازی تندروها را می خورند.
جریان اصلاحات در یک پیچ تاریخی قرار گرفته که سرعت غیرمطمئن می تواند به واژگونی اش منجر شود. هرچه تعداد کسانی که بر خودرو تندرو سوار باشند بیشتر باشد،تلفاتش هم افزونتر خواهد شد. و تلختر اینکه وقتی خودرو واژگون شد، معتدل های ساکت و یا همراه را نیز دچار سانحه خواهد کرد.