لیاخوف اشتباها" عمارت مسعودیه را به توپ بست!

شش ماهی است که در بعضی از جلسات هیئت مدیره صندوق احیا و بهره برداری از بناهای تاریخی و فرهنگی، کارشناسان و مدیران از عدم مرمت ، استفاده غیر مجاز و بهره برداری قبل از احیا این عمارت فاخر در خیابان ملت نرسیده به میدان بهارستان گله مند و ناراضی هستند و ضمن مکاتبه با سازمانهای مختلف در صدد اقدام قانونی هستند. عمارت مسعودیه یکی از بناهای تاریخی مربوط به دوره قاجار است که در 14000 متر زمین پنج عمارت بزرگ دارد و در سال 1377 به ثبت آثار ملی رسیده است. این عمارت به همراه باغ نگارستان، باغ لاله‌زار و باغ سردار ایروانی یکی از اماکنی است که در محدودۀ شمال حصار شاه طهماسبی تهران در عصر ناصری بنا شده و همچنان که خصوصیات باغ‌های ایرانی را داراست با نقش‌مایه‌ها و عناصری از معماری فرنگی مزین شده است.
امروز قبل از تشکیل جلسه هیئت مدیره مدیر عامل صندوق که طبق قانون تنها مرجع تعیین کاربری بناهای تاریخی و احیا و واگذاری و بهره برداری این گونه بناها می باشد از اعضای هیئت مدیره خواست سری به این عمارت بزنیم و از نزدیک نحوه عدم احیا و مرمت و چگونگی بهره برداری غیر مجاز را مشاهده کنیم. این مجموعه در هفت سال پیش به مجموعه ائی که خود را متولی فعالیت فرهنگی و نگهداری میراث کشور میدانند 59 ساله و بدون پرداخت وچهی طی دهسال از ابتدای قرار داد واگذار شده ولی کارشناسان و مسئولین صندوق با ارائه اسنادی معتقدند که هزینه بسیار جزئی برای مرمت صورت گرفته و بهره بردار فقط در صدد کسب درآمد قبل از احیا بوده و به تعهدات خود عمل نکرده است.
با حضور در محوطه این اثر نفیس تاریخی که در قلب تهران واقع شده است موجی از تاسف در میان بازدید کنندگان ظاهر شد. عکاسی هنرمند در صدد بازسازی صحنه به توپ بستن مجلس توسط لیاخوف روسی بود. اما چشمتان روز بد نبیند لشکریان لیاخوف بجای حمله به مجلس و برای کم کردن هزینه تهیه عکسهائی که از قبل نیز به فروش رفته بود! و بجای ساختن ماکت و صحنه از بنای تاریخی ثبت شده استفاده کرده و با ایجاد چاله انفجار در جنب آنها و آتش زدن تیر و دوده اندود کردن پنجره ها لشکریان لیاخوف نیز مانند مور و ملخ از ساختمان سفره خانه و دیوانخانه و اتاق آئینه خانه که نیاز به مرمت، مقاوم سازی و سبک سازی سقف دارند تا وزن معمولی را تحمل کنند بالا رفته و اگر تاخیر در تخلیه ساختمان و قفل نمودن درب آن از سوی مسئولین صندوق صورت پذیرفته بود چه بسا الان باید با یک فاجعه انسانی روبرو شده بودیم و شاهد دفن شدن بسیاری از مردم عزیزمان در میان خروارها خاک برای انجام یک کار فرهنگی! میبودیم.
برای اطلاع خوانندگان عزیز نقبی به تاریخ میزنم. عملیات احداث عمارت مسعودیه مشتمل بر بیرونی و اندرونی و دیگر ملحقات آن در سال 1295 هجری قمری به فرمان مسعود میرزا ملقب به ظل‌السلطان فرزند ناصرالدین شاه و به سرکاری رضاقلی‌خان ملقب به سراج‌الملک در اراضی باغ نظامیه به اتمام رسید و به مسعودیه شهرت یافت. مجموعۀ عمارت مسعودیه شامل 5 عمارت دیوانخانه، سفره‌خانه، حوضخانه، عمارت سید جوادی، عمارت مشیرالملکی و عمارت سردر، مجموعه بسیار زیبا از گچ‌بری، کاشی‌کاری، خطاطی، نقاشی دیواری و به طوری کلی تزئینات نفیس، تقسیم‌بندی‌های فضایی و عملکردهای متنوع است. این مجموعه تاریخی دارای 7 کتیبه است که دو کتیبه در سردر اصلی، یک کتیبه در سردر کالسکه‌رو، دو کتیبه در عمارت دیوان‌خانه و دو کتیبه نیز در عمارت مشیریه قرار دارد.
با سقوط حکومت قاجار این ساختمان سال‌های پر فراز و نشیبی را طی کرد و بار‌ها در ید اختیار دولتمردان دست به دست شد. چنان که در دوران پهلوی نیز دو بلوک ساختمانی به محوطه آن اضافه و مدتی به عنوان وزارت معارف و صنایع مستظرفه مورد بهره‌برداری قرار گرفت. در فاصله سال‌های 1342 و 1343 ش، از عمارت مسعودیه برای مدت کوتاهی به عنوان دانشکده افسری استفاده شد اما در سال 1345 هجری شمسی با تفکیک وزارت آموزش وپرورش از فرهنگ و هنر، عمارت مسعودیه به وزارت آموزش و پرورش سپرده شد و نخستین وزارتخانه آموزش و پرورش در آنجا مستقر شد. در ابتدای پیروزی انقلاب بعنوان محل کار وزیر آموزش و پروش استفاده میشد و هیئت وزیران در جلسه 76/12/10 بنا به پیشنهاد وزارت آموزش و پرورش و با استفاده از ماده 114 قانون محاسبات عمومی کشور مصوب 1362، تصویب کرد که حق استفاده از عرصه و اعیان این عمارت به سازمان میراث فرهنگی کشور واگذار شود. این مصوبه در واقع براساس توافق وزارت خانه‌های فرهنگ و ارشاد اسلامی (که سازمان میراث فرهنگی وابسته به آن بود) و وزارت آموزش و پرورش صورت گرفت و پس از انجام نقشه برداری و تهیه مدارک لازم، مجموعه به شماره 2190 در فهرست آثار ملی به ثبت رسید و حریم و ضوابط آن در تاریخ بهمن ماه 1377 تعیین و تصویب و به مراجع قانونی اعلام شد.