در یک سال گذشته سه چهره شاخص محیط زیست کشور را که دلسوز واقعی بودند و دنبال مقام و ثروت نبودند از دست دادیم. اردیبهشت ماه سال گذشته مهران دوستی از بین ما رفت. مهران صدای ماندگار رادیو ایران بود و در برنامه های نشانی، کافه رادیو، عصر پرتقالی، رادیو من و ... همیشه گوشه ای از برنامه اش مسائل محیط زیست بود و من افتخار کارشناسی برنامه های ایشان را در مدت 7 سال داشتم که از آن جمله می توان برنامه آموزنده "حال زمین خوب نیست" را نام برد.
آخرین برنامه رادیویی مهران دوستی با موضوع "فرونشست زمین" به علت بهره برداری بیش از حد از سفره های آب زیر زمینی بود که تا ساعت 4 بعد از ظهر روز پنجشنبه با هم بودیم و صبح روز شنبه متاسفانه مهران پر کشید...
خاطرم هست که در آن برنامه من کمی عصبانی شدم و از مسئولین درخواست کردم از رشد بی رویه سدسازی ها، انحراف مسیر رودخانه ها، تغییر الگوی بارش و کشت همچنین مقصر خواندن مردم بپرهیزند. به جای آن به بخشنامه های خود توجه کنند زیرا که معتقدم بخشنامه های غلط سازمان در دوره های اخیر و مصالحه صورت گرفته با سایر سازمان ها در سد سازیهای که خود موجب نابودی اکوسیستم پشت سدها می شود، بیش از سایر عوامل تهدید کننده عامل نابودی محیط زیست کشور بوده است.
مرگ نابه هنگام مهران دوستی ضربه مهلکی به فرهنگ زیست محیطی کشور وارد کرد؛ ایشان از شبکه رادیویی جوان و یکی از برنامه های پرمخاطب این شبکه نقاط ضعف را می دید و فقط بیان ضعف نمی کرد بلکه راهکار ارائه می داد. با مهران دوستی برنامه های زیادی راجع به حیات وحش ایران، خشک شدن دریاچه ارومیه، خشکسالی های ایجاد شده داشتیم . اما امروز دیگر مهران دوستی نیست و یکی از اثرگذاران محیط زیست از بین ما رفته در حالی که هنوز هم حال زمین خوب نیست.
غم مهران کم نبود که 13 دی ماه 94 غم از دست دادن محمدعلی اینانلو به آن اضافه شد. اینانلو فردی دارای ابعاد شخصیتی مختلف و توانمندی های منحصر به فرد بود. صدای بسیار زیبایی داشت، مستند های زیادی در زمینه معرفی ایران به ایرانیان و جهانیان تهیه کرد، کارشناس ورزشی برجسته و مهم تر از همه دوست با معرفتی بود. ایشان هم مورد بی مهری های مختلف قرار گرفت زیرا که نواقص را می دید. بسیاری از مردم حیات وحش کشور را با محمدعلی اینانلو می شناسند و ایشان عمر خود را وقف تهیه مستندهایی در راستای شناخت بهترمحیط زیست و مناطق حفاظت شده به مردم عزیز ایران داشت.
محمدعلی اینانلو دارای صفات برجسته و خاص خود بود که این ویژگی ها باعث شده بود دوستان بسیار خوب و دشمنان تندی هم داشته باشد، زیرا که حقیقت را شناسایی و تحلیل کرده و راهکار ارائه می داد.
هنوز از فوت محمدعلی اینانلو فارغ نشده بودیم که در شبانگاه 22 فروردین 95 خبرفوت یکی دیگر از بزرگان محیط زیست، محمدباقر صدوق ما را شوکه کرد.
غروب همان روز استاد در صفحه اجتماعی خود دغدغه هایی را نسبت به سازمان محیط زیست و مدیریت کلان اعلام کرده و برای من فرستاده بودند. دکتر صدوق از چهره های خوشنام و آشنای مدیریت کلان حیات وحش و محیط زیست ایران بود.
ایشان هم همواره انتقاداتی را نسبت به بسیاری از عملکردهای سازمان در دوران جدید مدیریتی داشته و به شخصا خود قدرت اجرای برنامه های پیشنهادی خود را داشت.
ولیکن در زمانی که حضور ایشان می توانست بسیار به نفع محیط زیست کشور باشد و اوضاع نابسامان را به سرانجام برساند از بین ما رفت و همه این ها در حالی است که به قول مهران دوستی عزیز حال زمین خوب نیست.
* فعال و کارشناس محیط زیست
۴۷۴۷
نظر شما