به گزارش خبرنگار سینمایی ایسنا، این کارگردان سینمای ایران که همزمان با اکران فیلمش «جزیره رنگین» سخن می‌گفت،سخنانش را در قالب پیشنهاداتی درباره‌ی وضعیت سینمای ایران ادامه داد و تصریح کرد: از نظر ساختار در سراسر ایران ما بسیار آدم‌های با استعدادی داریم اما پول‌ها را خرج برخی اسامی می‌کنیم، چرا که آن اشخاص قیافه‌شان مشتری دارد، ولی ما این همه آدم با استعداد در گوشه و کنار ایران داریم ولی از آنها هیچ بهره‌ای نمی‌بریم. باید بدانیم که سینما محدود به تهران و یکسری از چهره‌ها نیست.
کارگردان «عروس آتش» تاکید کرد: ما فیلمسازان چقدر مملکت خودمان را می‌شناسیم؟! دائما فیلم‌هایی می‌سازیم که در آپارتمان‌ها و یا ماشین‌ها، تعقیب و گریز آنها است. پس ایرانی که در آن زندگی می‌کنیم کجای فیلم‌هایمان هست؟
سینایی که شامگاه 2 اسفند ماه در نشست نقد و بررسی «جزیره رنگین» در پردیس «چارسو» سخن می‌گفت با اشاره به سبک فیلمسازی‌اش می‌گوید که آدم ناآرامی است و می‌خواهد که از جهات مختلف به مسائل نگاه کند و درباره‌ی آنها فیلم بسازد.
او تصریح کرد: پس از نزدیک به 50 سال کارگردانی و فیلمسازی که انواع فیلم‌ها را ساخته‌ام به خودم جرات می‌دهم که در فیلم‌هایم پیشنهاداتی را مطرح کنم، چه این پیشنهادات موفق باشند چه نه، من به یک نکته معتقدم که ما سال‌هاست در سینمایمان در یک حرکت دورانی افتاده‌ایم و خود را فقط درگیر قصه می‌کنیم.
سینایی ادامه داد: ولی باید بدانیم که سینما یک ابزار است و جزو یک ابزار رسانه هم هست. هر ذهنی می‌تواند این رسانه را هر طوری که می‌خواهد به خدمت بگیرد. مانند استفاده‌ای که از یک قلم می‌شود، یک زمانی سهراب شهید ثالث به من می‌گفت که خسرو پس تو کی فیلم سینمایی می‌سازی؟! چرا که من پیش‌تر فیلم کوتاه می‌ساختم و یکی از بزرگترین اشتباهاتم این بوده است که قبل از انقلاب یک فیلم سینمایی هم نساختم.
این کارگردان در بخش دیگری از این نشست با اشاره به نمایش فیلمش (جزیره رنگین) در جشنواره ونکوور اظهار کرد: یکی از خوشحالی ما این بود که فیلم‌مان در جشنواره ونکوور به نمایش درآمد و بدون آنکه ما بدانیم در پایان فیلم در یک نوشته‌ای مطرح می‌شود که «ما منتظریم تا چالش‌هایمان با ایران تمام شود و بتوانیم زودتر به این کشور بیاییم.» این بهترین تشویقی بود که از فیلمنامه می‌توانست بشود ایران کشور بسیار زیبایی است که در سینمای ما به آن پرداخته نمی‌شود.
سینایی به بازیگرهای بومی فیلم «جزیره رنگین» اشاره کرد و گفت: من در این فیلمم از نابازیگرها استفاده کردم، شاید از آنها راضی نباشم ولی چیزهای زیادی در کار کردن با آنها یاد گرفتم و استفاده از بازیگر حرفه‌ای و غیر حرفه‌ای به نوع فیلم بستگی دارد که آدم در انتخاب آنها ریسک کند یا نه.
او در ادامه خاطر نشان کرد: برای مثال من برای فیلم «قطار زمستانی» با آقای انتظامی به لهستان سفر کردیم تا بتوانیم برای نقش مقابل ایشان بهترین بازیگر آنها را پیدا کنیم.
او با اشاره به موضوع «جزیره رنگین» و احمد نادعلیان که زندگی‌اش در فیلم به تصویر کشیده شده است اظهار کرد: من با دیدن فعالیت‌های آقای نادعلیان نکته مهمی را یاد گرفتم، ما همیشه توقع کار از مملکت، سیستم و حکومت داریم ولی هیچ وقت از خودمان نمی‌پرسیم که ما چه کرده‌ایم؟! زمانی که خودمان در جایی مسئول هستیم چقدر به وظایفمان عمل می‌کنیم؟! آقای نادعلیان به خاطر این فعالیت حتی از خانواده‌اشان نیز دور افتاده‌اند، من از ایشان آموختم که هر کدام از ما می‌توانیم در رشته خودمان تا اندازه‌ای که می‌توانیم فعالیت کنیم و منتظر دیگران نمانیم، این همان پیشنهاد من در فیلم بود.
او ادامه داد:اگر این جزیره نماد همین کشوری باشد که همه‌مان آن را دوست داریم پس نباید با تنگ‌نظری‌هایمان مانع از پیشرفتش شویم. چرا که تنگ نظری هیچ کمکی به هیچ یک از ما نمی‌کند!
سینایی با اشاره به سبک مستند داستانی این فیلم و دیگر تجربیاتش در سینما گفت: من آدم ناآرامی هستم و از تکرار خودم خوشم نمی‌آید، دلم می‌خواهد از جهات مختلف ببینم و بتوانم فیلم بسازم. من باز هم تاکید می‌کنم که سینمای یک رسانه است و ما باید از امکانات این رسانه برای نو شدن بهره بگیریم و خودمان را از محدوده اینکه چه فیلمی بسازیم تا فروش بیشتری بکند، خارج کنیم.
او همچنین تصریح کرد: ما با صدای بلند می‌گویم سینما فقط تجارت نیست بلکه سینما یک ابزار فرهنگی است و جامعه ما بیش از هرچیزی به فرهنگ و شناخت خودش نیاز دارد.
او در پایان گفت: آنچه همیشه در دل من مانده بود این است که بازیگران بومی و محلی این فیلم بتوانند خودشان را روی پرده سینما ببینند هرچند که تعدادی از آنها به تهران آمدند و فیلم را تماشا کردند ولی به دلیل اینکه جزیره هرمز هیچ سینمایی ندارد، برخی از آنها نتوانستند فیلم را ببینند.
در ادامه این نشست احمد نادعلیان هنرمند محیطی ایرانی که در جزیره هرمز زندگی می‌کند و زندگی‌اش دستمایه ساخت این فیلم شده است، گفت: ارتباط من با خسرو سینایی بیشتر از طریق خانواده ایشان و همسر آقای سینایی بود که باعث شدند ایشان چندین بار به جزیره هرمز سفر کنند.
او ادامه داد: شخصیت نادعلیان که ما در این فیلم می‌بینیم 60 درصد شخصیت من است و 40 درصد دیگر تفکر خود فیلمساز و اقتضای فیلمنامه و سینما بوده است، من از همان ابتدا می‌دانستم که این فیلم اقتباسی آزاد از زندگی من است.
همچنین در این نشست نقد و بررسی جواد طوسی از منتقدهای حاضر بود که در بخش‌هایی از نشست به تشریح سبک فیلمسازی سینایی و نکاتی فنی فیلم «جزیره رنگین» پرداخت.
۵۸۵۸
نظر شما